"Bak ufaklık !" Ateş,elinde tuttuğu anahtarları Beren'e doğru sallandırdı.

"9'dan sonra eve gelmek yok. Dokuzdan önce hallet işlerini.
Kapıyı o saatte kapatarım. Yoksa açıkta kalırsın." Gülmemek için öksürdü Ateş. Arkadaşları şu halini görse kesin dalga geçerlerdi.
Aslında her şey gerçekten şaka gibiydi. 18 yaşına geldiğinde ailesini dinlemeyip Ankara'ya gelmişti.Tek başına bir ev tutmuş ve çalışmaya başlamıştı.
Şimdi 23 yaşındaydı ve kendi ayakları üstünde durmayı başarabiliyordu. Ankara Üniversite'si son sınıf hukuk öğrencisiydi. Geçen yıl sınıfta
kaldığı için tekrar okumak zorunda kalmıştı. Ve bu gidişle eğer asılmazsa mezun olacak gibi görünmüyordu. Okul dışında bir barda grubuyla
çalışıyordu. Hem gitarist aynı zamanda solistti.

Gece hayatı,kızlar,üniversite derken girdiği her ortamı aydınlatabiliyordu. Yakışıklılığı,espiri anlayışı ve karakteri her şeyiyle
kızların ilgisini çekmeyi başarıyordu. Bir noktadan sonra burada umursamamaz olmayı öğrenmişti.

Her popüler kişilikte olduğu gibi egosu gereği kendini her şeyden çok seviyordu.

Bıkkın bir şekilde onaylayıcı bir sesle mırıldandı Beren. " Peki Ateş."

Beren 19 yaşındaydı. Bu yıl üniversiteyi kazanmış Ankara'ya gelmişti. Ama ailesi onun tek başına kalmaması için Ateş'e yollamışlardı.
Ateşin ailesi ve Beren'in ailesi yıllardır tanışıyordu ve çok yakınlardı. Aslında Ateş ve Beren'de tanışıyordu. Sadece Ateş,her defasında Beren'i yaşının
küçüklüğü yüzünden eziyor ve küçük görüyordu. Ankara'ya gittiğinden beri Ateş'i hiç görmemişti Beren. Şimdi üniversite
hayatı boyunca bu egosu ileri derecede cilalanmış Ateş'le aynı evi paylaşmak zorundaydı. Ve onun kurallarına uymak ..

"Tamam o zaman." Memnuniyetle gülümsedi Ateş. Bu küçük baş belasıyla daha fazla uğraşmak istemiyordu.

Onun gülümsemesine takıldı Beren. Koyu kahverengi gözleri ve biçimli dudaklarına baktı bir süre. Ardından Ateş'in hala ne kadar yakışıklı
olduğunu düşündü. Hayır hayır. Yakışıklı demek fazla basit kalırdı. Yıllar Ateş'i tam anlamıyla mükemmel kılmıştı.

Her kızın isteyeceği ve hayal edeceği türden biriydi Ateş. Ve Beren ister istemez bu yakışıklılık karşısında tutulmuştu.Ama mantıklı düşündüğünde hata yaptığını
fark etti. Ateş kendisinden 3 yaş büyüktü ve onunla olması olası değil. Üstelik Ateş için sadece baş belasıydı.Özgürlüğüne vurulmuş
bir çift parangadan farkı yoktu.

Bu yüzden ona bulaşmamaya ve kuralları dışına çıkmamaya karar verdi Beren. Kendi hayatının tadını çıkarıcaktı.Aynı evi paylaşıyorlar diye
aynı hayatı paylaşmak zorunda değillerdi ya ?

Beren'in yüzüne bile bakmadan odasına çıktı Ateş. Dolaptan bir t-shirt alıp üstüne geçirdi. Saçlarını hafifçe dağıtarak aynaya baktı.
Gülümsedi. Üstüne tam oturan ve kaslarını belli eden t-shirtü ve biraz dağınık saçlarıyla oldukça mükemmel görünüyordu.

Aynada ki yansımasına büyük bir memnuniyetle baktından sonra üstüne deri ceketini geçirip motorunun anahtarlarını aldı.

Beren'se sıkıntılı bir şekilde televizyon kanallarını değiştiriyordu. Evinde olsa bilgisayar başına geçmiş arkadaşlarıyla konuşuyor olurdu. Ama daha bilgisayarı
gelmemişti ve yabancılık çekiyordu. Evini özlemeye başlamıştı. Duyduğu ayak sesleriyle birlikte başını merdivenlerden hızla inip ayakkabılarını giyen
Ateş'e kaydı.

Ayağa kalkıp ona doğru yürüdü.

"Dokuzdan sonra çıkış yok dememiş miydin ?" Bal rengi gözlerini merakla açıp,kollarını göğsünde birleştirdi. Bu çocuk nereye gidiyordu böyle ?

"O ufaklıklar için geçerli." Derken üstünü düzeltti Ateş. Ardından ona doğru yaklaşıp [b]çocuksu bir edayla [b] Beren'in burnunu sıktı.

"Ben gidiyorum. Bir şey olursa numaram sende var ararsın. Buzdolabının üstünde pizzacının numarası var sipariş verebilirsin. Ve masanın üstüne senin için
para bıraktım ."
Ne kadar da düşüncelisin böyle! Allah razı olsun. Diye geçirdi Beren.Yüzünü asmıştı.

İçinden Ateş'e söverek salona geçti.

"Ben geç gelirim. Beni bekleme !" Ateş,gülümseyerek kapıyı kapattı. Onun çıkmasıyla kendini koltuğa attı Beren.
Daha ilk günden satışa uğramıştı. Ne harika !