“Bazı hisler yaşamadan anlatılamıyor.” Elindeki kitabı can sıkıntısıyla masanın üzerine bırakıp kahvesinden bir yudum aldı Duru.Dönen sandalyesinde birkaç tur atıp durdu.Gözlerini kapatıp düşünmeye başladı.Bir şeyler yapmalıydı.Masanın üzerinde duran laptopu açtı ardından.Popüler kitap sitelerinde en çok satanlar listesini inceledi tek tek maalesef artık kitabı görünmüyordu.Köşe yazarlarının eleştirilerine göz gezdirdikçe içi sıkılıyordu.Bir anda patlayan kitabı,bir saman alevi gibi yanıp bitmişti sanki.Aradan iki yıl geçmişti,tüm bunlar normaldi fakat o kadar alışmıştı ki bu duruma şimdi istemeden de olsa endişeye kapılmıştı.Üstelik yayınevi sürekli yeni bir şeyler yazması için sıkıştırıyordu.

“Kendine gel artık!”

Yaren’in sesini duyar duymaz irkildi Duru.Çok sevgili yakın arkadaşı yine pat diye bitivermişti evin ortasında.

“Bazen sana anahtarı vermekle hata mı ettim diyorum.”Diye gülerek sarıldı arkadaşına.Yaren ise hızlıca onu öpüp mutfağın yolunu tutmuştu bile.Yaren ile Duru liseden beri arkadaşlardı.Yaren ablasıyla kurduğu şirkette mühendislik yapıyordu.

“Bu evin hali ne böyle? Allah aşkına senin kıçını toplamaktan yoruldum.Aylardır kendini kapattın şu eve.Neymiş roman yazıyormuş.Hani yazsan bir şey değil ama sürekli silip silip duruyorsun.”

“O kadar güzel destek oluyorsun ki bana.” Yüzünü buruşturup iki gün önceden kalan pizza parçasını ağzına attı Duru.
“Bir şeyler yapmam lazım.”
“Bence artık şu yazarlık sevdasına son verip gerçek işine geri dönmelisin.”
“Bu kadar kısa sürede dönmem imkansız.Kitabımın çıkacağını duyunca şirketteki kimsenin suratına bakmadan orayı terk etmiştim.” Konuşurken bir anda duraksadı genç kız.Ardından Yaren’i kolundan tutup kendine çevirdi.

“Çünkü o lanet yerden nefret ediyordum Yaren,biliyorsun.Samimiyetsiz insanlar.”Burun kıvırıp Yaren’in kolunu bıraktı.

“İlk kitabına devam niteliğinde bir şeyler yazsan?”

“Bunun için baş karakterleri yeniden diriltmem lazım,yani imkansız.Üstelik yayınevi yepyeni bir şeyler istiyor.Herkesi heyecanlandıracak ve ses getirecek bir roman.”

“Onu bunu bilmem Duru.Ama bir şeyler yapman lazım cidden.Evin kirası,arabanın taksitleri ve yayıneviyle yeni imzaladığın anlaşmayla dibe sürükleniyorsun.”

Yaren haklıydı.Ünlü olmanın rehavetine kapılıp bir sürü borca girmişti Duru.Fakat ünlü olan Duru değil,kitabıydı aslında.Yoksa kimse Duru’nun yüzünü bile bilmiyordu.

**

Duru’nun evini temizleyip akşam yemeklerini yediler birlikte.Yaren’in ısrarlarına daha fazla dayanamayıp bir bara gelmişlerdi eğlenmek için.Liseden kalma Rock müzik aşklarına dayanamayıp bu tür müziklerin yapıldığı mekana girdiler.

Kalabalığın arasında küçük bir yer bulup eski günlerden konuşmaya başladılar.Tam bu sırada gürültü kesilip birden ıslıklar çalmaya başladı.Zaten loş olan ortam iyice kararmıştı.Pek de büyük sayılmayan barın karşı köşesindeki sahnede bir hareketlilik başlamıştı.Işıklar iyice söndüğünde solistin şarkıya girmesiyle tüm ıslıklar dinmişti.Sesini duyuyordu fakat adamın yüzünü göremiyordu.

“Sevemedim ben bu günü.Sevemedim başından.Göremedim geçtiğini yanı başımdan,her yanımdan.”
Duyduğu sesle irkildi Duru.İster istemez gözü sahneye kaydı.İçini titreten sesin sahibini aradı merakla.Fakat karanlıkta doğru düzgün seçemiyordu.

“Yaşamadım ben bugünü.Yaşamadım inadımdan.”

Şarkının nakarat kısmına geldiğinde derin bir nefes verip mikrofona yaklaşmıştı genç adam.

“Ellerin uzanmasın,uzak dursun dedim.
Sakın dokunmasın hayal ettiklerim.
Bana yakışmasın,inancım yok benim.”

Alkışlar ve bağırışlar arasında teşekkür bile etmeden sahneden indi genç adam.

“Ee bu kadar mı ?” Yaren yüzünü asıp Duru’nun kulağına eğildi.
“O nasıl sesti öyle.” Gülümsedi Duru. “Gerçekten öyleydi.Daha şarkı söylemeyecek mi acaba?”
Bilmiyorum anlamında başını salladı Yaren.Ardından uzatmalı sevgilisi Efe’yle yazışmaya devam etti.Yaren ve Efe’nin inişli çıkışlı ilişkisinden Duru bile yorulmuştu.Efe’de liseden arkadaşlarıydı ve üniversite bittikten sonra dostluklarını aşka taşımışlardı.Aradan 3 yıl geçmesine rağmen Efe’nin hala evlenme teklif etmeyişi Yaren’in hayatının en önemli sorunuydu.Şimdiyse Yaren Efe bu gece onları yalnız bıraktı diye hesabını mesajla acımasızla soruyordu.Canlı müzik yerini yine hareketli şarkılara bırakınca lavaboya gitmek için arkadaşının yanından ayrıldı Duru.

“Bugün niye sadece bir şarkı söyledi?” Genç bir kız sesi üzgün şekilde mırıldanmıştı.Duru aynanın karşısında makyajını tazelerken birden kendini onları dinlerken bulmuştu.
“Bilmiyorum ki.”Dedi içlerinden sarışın olan.”Ah ama o nasıl ses!Sesi geç o nasıl yakışıklılık.”
“Aman boşversenize.” Ortalarında durmuş saçlarını düzelten kız nefretle karışık omuz silkti.”Geçen gün aynı ortamda denk geldik.Konuşurken insanın suratına bile bakmıyor.Soğuk soğuk cevap veriyor bir de.Kendini beğenmiş.”
“Öyle deme.Aslında eskiden böyle değilmiş diye duydum.Bir tane kız arkadaşı varmış çok aşıklarmış birbirlerine hatta birlikte sahne alıyorlarmış.Sonra bir gece motorla birlikte kaza yapmışlar.Kız hayatını kaybetmiş.”
“Aaa.”
Kızlar aynı anda üzgünce mırıldanınca Duru olduğu yerde kala kalmıştı.Duyduğu hikaye onu kıskıvrak yakalamıştı bir anda.O an içinden sahne alan çocuğu bulmak ve bu aşkın her anını birebir dinlemek gelmişti.Öyle yürekten hissetmişti ki,acısını paylaşmak istemişti.

“Tam romanlara konu olacak bir aşk.” Kızlardan birinin giderken diğerlerine söylediği sözle duraksadı Duru. Ardından aklına gelen fikirlerden kurtulmak istercesine başını salladı.Kimse bu acıyı anlatarak yeniden yaşamak istemezdi.Fakat böyle bir hikayeden yola çıkarak yazabilir miydi bu aşkı ?

Başını salladı umutsuzca lavabodan çıkarken.Yaşamadan,hissetmeden yazamıyordu.İlk yazdığı romanında ilk aşkı anlatmıştı.Evet kitap çok sevilmişti fakat eleştirmenlerden aldığı en büyük eleştiri romanın yüzeysel olup sadece genç kitleye hitap ettiğiydi.Hayatında hiç aşık olmamış biri nasıl kendini böyle bir aşk hikayesinin içinde bulabilirdi ki?

Düşünceleri arasında debelenirken bir anlık hatayla gözlerini ovuşturunca sol gözündeki lensi yere düşmüştü.

“Hay aksi!” Bulanık gördüğü için lensi bulmakta zorlanıyordu.Son çare dizlerinin üstünde yere çöküp kırmızı halıyla döşenmiş koridorda el yordamıyla düşürdüğü lensi hissetmeye çalışıyordu.
“Bunu mu arıyorsun ?” O anda Duru’nun gözleri genç adamın karanlığıyla birleşti.Yağız bir dizini yere dayamış,kolunu onun üstüne koymuş parmağının ucundaki lensi genç kıza doğru uzatmıştı.
“E-evet.” Dedi Duru şaşkınlıkla. “Tam da umudumu kaybetmişken.” Diye ekledi lensi almak için hamle yaparken.

Ama Yağız başını hayır anlamında iki yana sallayıp elini geri çekti.
“Bunu böyle takmayacaksın değil mi?”

“Ah elbette!.” Elini çantasına atıp küçük solüsyon kabını çıkardı.Yağız beklemediği bir hamleyle solüsyon kutusunu elinden alırken hala şaşkınca onu izliyordu Duru.Yağız solüsyonun suyunu avucuna damlatıp ince yapılı elleriyle ustaca lensi temizledi.

Bu sırada elinde olmayarak onu izliyordu Duru.Yakışıklı yüzüne baktı bir süre.Ardından sert yüz hatlarını inceledi.Küçük ve birazda kısık gözleriyle sert bakıyordu Yağız.Ama sanki bir anlıkta olsa gülümsese tüm o kasvetli havası dağılacak gibiydi.

“Bitti.”Dedi Yağız ifadesizce lensi Duru’nun avucuna bırakırken.

“Teşekkür ederim.” Genç kızın söylediğine cevap vermeden ayağa kalkıp koridorda kayboldu.
Lensini taktıktan sonra tam oradan ayrılacakken yere düşen telefonu fark etti Duru.
“Hey baksana!Telefonun!” Diye bağırdı fakat artık çok geçti,Yağız çoktan koridordan kaybolmuştu.