“Ona bir şans vermeyi düşündün mü?” Meriç bağdaş kurup oturduğu yerde dondurmasını kaşıklarken merakla sordu Leyla’ya.Yaslandığı buzdolabı kapağında huzursuzca hareketlendi ardından.Günün yorgunluğunu ancak böyle atabiliyorlardı.

“Hayır.” Leyla’nın cevabı kesindi.Dondurmasından bir lokma almamıştı daha.Kaşığı kasenin içinde döndürüp düşünceli bir şekilde derin derin nefesler alıyordu.

“Sen aslında hiçbir zaman onunla olmak istemedin ki!” Haklıydı Meriç.Leyla yıllar önce Kuzey’in peşinde o kadar koşmasına rağmen asla sevgili olmak istememişti onunla.Şuan bu düşüncesi ne kadar saçma gelse bile durum böyleydi.Sadece sevmişti.Bazen karşılığını bekleyerek ama çoğu kez karşılıksız,koşulsuz sadece onun yanında olmak istemişti.

“Çok saçmaydı.” Güldü Leyla kendi kendine.”Onu seviyordum.Beni sevsin istiyordum ama sevgili olmak istemiyordum.Sadece yanımda olsun,birlikte eğlenelim,birlikte üzülelim.Tek istediğim buydu.”

“Peki ya şimdi?” Meriç gözlerini açıp merakla sorusunun cevabını beklemeye başladı.

“Onun sevgilisi var Meriç.” Dondurma kasesini yanına bıraktı.”Bunları konuşmamız bile çok saçma.”

“Ya olmasıydı diyorum.”

Düşündü Leyla.Kuzey’in hayatında biri olmasaydı nasıl düşünürdü?Koşar mıydı yine peşinden,belli eder
miydi sevgisini?

“Hayır.” Ses tonu öyle yüksek çıkmıştı ki gülümsedi mahcupça.”Yine de belli etmezdim.O zamanlar gurur denen şeyden haberim yoktu.Ama artık var.”

**
Deftere üstün körü göz gezdirdikten sonra aniden koltuğa bırakmıştı Kuzey.Yerinden kalktı.Evinin salonunda birkaç tur attı düşünceli bir şekilde.Bir yanı okuması için deli olurken diğer yanı rahatsız hissediyordu.Yıllar öncede yazılmış olsa birinin özel hayatına burnunu sokmak hoş olmazdı.Biraz daha dolaştı evin içinde.Yatak odasının içinde olan çalışma masasına gitti ardından.İncelemesi gereken dosyalara göz attı.Ama aklı hala defterde kalmıştı.Odaklanamayacağını anladığında hızlı adımlarla salona geçip defteri eline aldı.Ama açamadı.
Yeniden yerine bırakıp başka şeyler düşünmeye başladı.Güzel bir duş alıp uyumaya karar verdi.Ya da Tibet’i arayıp dışarıda biraz eğlenebilirlerdi.Son seçenek ona cazip gelirken eli telefona uzanmıştı.

Yarım saat sonra sözleştikleri mekanda buluştular Tibet’le.

“Hani bu akşam işin vardı lan.” Tibet çapkınca etrafa göz gezdirirken konuşmuştu.

“Vardı da erteledim.” Tibet’in aksine sadece önündeki bardağa odaklanmıştı Kuzey.Neden bu kadar merak ediyordu ki? Neredeyse 8 yıldır onunlaydı bu defter.Bir kere bile merak edip okumak istememişti.

“Bugün havanda değilsin.Dökül bakalım.”

“Bir şey olduğu yok.” Gülmeye çalıştı Kuzey.”İşler yoğun bu sıra onu düşünüyordum.”

“Zeren mi?” Genç adam Kuzey’in dibine gelip gözlerini kıstı.”Yine bir haltlar mı karıştırdı.”

“Bir daha yapacağını zannetmiyorum.” Derin bir nefes aldı.”Sorun..” Dedi Tibet’e bakıp.Ardından anlatmaktan vazgeçip sustu.Daha fazla dayanamayacaktı.

“Ben eve geçiyorum.Kusura bakma.”

Tibet’i aklında soru işaretleriyle bırakıp çıktı oradan.Evine geçene kadar karar vermişti.Okuyacaktı.Leyla’yı
gördüğü zamandan beri içinde hissettiği sıkıntıyı atardı belki.Garip bir şey vardı onda.Bir ay önce mezun buluşmasında ilk gördüğünde hissettiği o can sıkıntısı,ardından şirkette gördüğünde içinde beliren öfke.Hatırlamaya çalışıyordu ama aklına gelen birkaç anı ona yardımcı olmuyordu.Üstelik akşam öylesine baktığı defterde okuduğu şeyleri de hatırlamıyordu.Acaba Leyla kafasından uydurup mu yazmıştı her şeyi?
Arabasını park edip evine geçti hızlı adımlarla.Üstünü değiştirdikten sonra defteri aldı eline.

Kapağındaki pusulaya anlam yüklemeyerek ilk sayfasını açtı.

“Özel alan!
Anne okumayacağını biliyorum ama eğer olurda okursan lütfen detayları anlatmam için beni zorlama.
Baba! Okuyacağını biliyorum.Lütfen şakayla da olsa okuduklarını yüzüme vurma!”

Güldü.

Günlüğün dönemlere ayrıldığını görünce şaşırmıştı.

9.Sınıf // 10.Sınıf // Yaz // 11.Sınıf // Yaz // 12.Sınıf

Hangisinden başlamalıydı okumaya?

9.Sınıf yazan ilk bölümü açtı.

Leyla’nın kendisini ilk gördüğü zamanları,ayrı şubelerde oldukları için çoğu zaman yakınmaları,tenefüs aralarında 10 dakika olsun Kuzey’i görebilmek için 50 dakikalık ders boyunca heyecanlı bekleyişleri,sadece uzaktan kendisini görmesine rağmen hakkındaki tahlilleri..

Şaşırmıştı.Liseye başladığı ilk sene onu gördüğünü hatırlamıyordu.Ancak alan seçimlerinden sonra aynı sınıfa düştükleri zaman tanımıştı onu.

10.Sınıfa geldiğinde okurken yüzündeki gülümseme daha da büyümüştü Kuzey’in.Hatırladığı birkaç şeyi bir de Leyla’nın gözünden okumak garip hissettirmişti.Leyla’nın çizimleri,olayları karikatürize edişi..
Komikti.Ama bir o kadar da doğaldı.Bu kadarını tahmin etmemişti aslında.Ona ilgisi olduğunu biliyordu ama bu denli derin olması şaşırtmıştı.O zamanlar Leyla’ya kötü davrandığı için pişmanlık bile duymaya başlamıştı.Fakat Kuzey’i en çok şaşırtan 10.sınıfa ait bölümde okuduğu kısım olmuştu.

“Onu anlatmak istiyorum.İki yıldır neredeyse her gün sessizce izliyorum onu.İlk sene uzaktan şimdiyse yakından.Mesela gerçekten keyifliyse gülerken gökyüzüne bakar.Dudakları mutlulukları kıvrılırken dudağının yanındaki çizgiler belirginleşir,kahkahasıyla başı kalkar.Ama eğer sinirliyse,alay edercesine gülerse aşağıya düşer başı.Boyun damarları gerilir,bakışları donuklaşır.

Onda en sevdiğim şey sanırım merhameti.İlk haftalarda okulun arka bahçesinde patisinden yara almış kediye bakarken gördüğümde anladım bunu.Ona yardım etmek için çırpınması mutlu etmişti beni.Dedim ki,Leyla ne kadar güzel bir adam sevmişsen sen!

Bana kötü davransa da yani terslese de zaman geçtikten sonra bakışları yumuşar mesela.Açıktan gönlümü almak istemez ama ben bilirim,pişman olmuştur.O beni hiçbir zaman sevmeyecek.Bunu biliyorum.Ama bazen umutlanıyorum elimde değil.Bugün okuduğum bir kitapta on yıl sonrasından bahsediliyordu.Düşünüyorum acaba on yıl sonra nerede olacağım? Yanımda Kuzey olacak mı? Açıkçası hiç sanmıyorum.Bildiğim tek bir şey var,aradan bir yıl geçse de on yıl geçse de aynı kalan tek şey ona olan sevgim olacak…