“yakaladınız mı kızı”

“Malesef abi”

“O kızı burda istiyorum Kerem!”

“Emredersin abi”

....

Hızlı adımlarla bardan çıktım. Gördüklerim hayal olamayacak kadar gerçek, gerçek olamayacak kadar korkunçtu.

En son duyduğum “yakalayın o kızı” cümlesi hala kulaklarımda yankılanıyor.

Sarhoşluğum hızlı ve dikkatli olmamı zorlaştırıyordu. Biraz daha ilerledikten sonra nihayet arabam görüş açıma girdi derken arkamda hissettiğim sıcak nefes ve yüzüme yaklaşan bez parcası, sonrası karanlık.

....

“Evet abi”

“Bir saat’e yakındır baygın abi”

“Uyandığında napalım abi”

“Emredersin abi”

Duyduğum sesler ve başımın ağrısı, neler olduğunu düşünürken yaşadıklarım yavaş yavaş aklıma gelmeye başladı.

Gözlerimi açtığımda önümde iki adam bana bakıp sessizce birşeyler konuşuyolardı. Uyandığımı gören ve diğerine göre daha iri olan adam bana yaklaştı. Kapalı bir odada sandalyeye sıkıca bağlanmış haldeydim. Adam önümdeki sandalyeyi çekip oturdu.

“Asya Gürsoy kimin adamısın”

Bu adam ne saçmalıyordu

“Bırakın beni, kimsiniz siz”

Sesimi daha yüksek çıkarmaya çalıştım

“Çözün, bırakın beni”

“Nereye hemen bir süre daha misafirimizsiniz”

“Kimsiniz siz? Ne yapacaksınız bana?”

“Biraz sabırlı olun hayat devam ediyor”

Diyip kalktı.

“Nereye hoop çöz beni”

Beni duymamazlıktqn gelip köşedeki masanın üstündeki bez parçasına birşey dökmeye başladı. Hayır hayır yinemi bayıltıcaklardı.

“Bırakın beni, imdaat imdaat!”

“Seni burda kimse duymaz boşuna bağırma”

Elindeki bezle bana doğru adımlar atmaya başladı

“Hayır yapma, bırakın beni kimseye birşey söylemem”

Adam beni hiç umursamadan bezi yüzüme yaklaştırdı.

“Yapma, bırakın lütfen”

Ve gözlerim yeniden kapandı.