Bu satırlar hayatının baharında depreme yakalanmış belki de o depremde ailesini kaybetmiş ya da aileden yakın dediği dostları kaybetmiş depremzede olan kıymetli neferler için...

GİRİŞ

“Anne yeter, her akşam aynı şeyleri konuşmaktan bıktım! Daha dün akşam konuştuk, dün!” Tabii ki de yetmezdi eğer ben bu konuşmadan kaçmazsam bu sohbet(!) sabaha kadar sürmeye devam ederdi. Onlar her ne kadar inat olsalar da şu koşullarda hele ki yarın YKS Tercihim varken kafamı ütülemelerine izin veremezdim.

“Yetmez anacığım yetmez. Yetseydi hala ısrarla ben İstanbul’a gideceğim diye tutturmazdın. Ne olur kızım yanımızda kalsan ha? Burada okul mu yok sana?” Onlar her ne kadar yanlarında kalıp gitmemi istemeseler de ben en azından okulumu İstanbul da okuyup farklı yerler kültürler görmek istiyordum. Onlarda haklılar tabii, ne de olsa onların tek çocuğuydum. Peki ben kim miyim? Ben Deniz, Güneş. 17 Yaşında lisesini yeni bitirmiş, kehribar rengi gözleri olan kumral belimin bir karış yukarısında biten saçları olan fiziği oldukça iyi, 1.67 boyunda hayali mimar olmak isteyen bir kız. Ailemle Tokat da yaşıyoruz. Ailem ise anladığınız üzere benden kopmak istemiyor.

“İyi geceler.”

“Güneşim-”

“Anne, iyi geceler!”

Bu seferde babam,

“Canım kızım, yapma.” İçim acıdı.

“Babam yapmayın. Fethe çıkmıyorum, bir süre İstanbul da olacağım. Hem ne diyorum söz sık sık ziyarete geleceğim.” dedim. Konuyu daha fazla uzatmak istemeyerek;

“Bu sefer gerçekten iyi geceler.” dedim ve odayı terk ettim. Odama geçip sıcak yatağıma yerleştim ve ertesi gün hayalini bolca kurup kendimi uykuya bıraktım.

_____________________________________

“GÜNEŞ!” Annemin telaşlı çığlığı ve büyük sarsıntıyla gözümü açtım. Hızla yatağımdan kalktım telefonumu alıp, koşarak salona geçtiğimle annemle babam iki koltuk arasında ‘çök, kapan, tutun’ yapmaktaydılar. Annem yanıma gel der gibi elini bana sallayınca koşarak yanlarına gittim. Tavandan gövdeme düşen betonla yere doğru düşmem bir oldu. Annem ve babam da aynı aynıda beni kurtarmak için yanıma gelirken ikisinin tam üzerine düşen beton parçasıyla etrafa yayılan kan ile beraber durmak zorunda kaldılar

HAYIR, HAYIR, HAYIR!

“ANNE, BABA KALKIN. ANNE, BABA.” Annem ve babam ise yerde kanlar içinde tepkisiz yatmaya devam ediyorlardı. Üzerime düşen koca kaya parçası yüzünden kımıldayıp yanlarına gidemiyordum. Derin derin nefes almaya çalışırken vücudum sanki boşluğa düşer gibi oldu sanmıştım ama sanki değil vücudum direkt boşluğa zemine doğru düşüyordu kafamı çarptığım betonla bilincim kapandı.