Evet sevgili okurlarım yine yeniden bir askeri kurguyla karşınızdayım.

Beni yargılamayın lütfen 😉

Uzatmadan başlayalım çünkü ben çok heyecanlıyım.

Loş ışıklı odada akşam haberlerini izliyordu adam umarsızca…

Hafif hafif çayını yudumluyor ve çekirdeğini çitliyordu.

Birden bir haber gözüne takıldı.Uzandığı koltuktan hızla doğruldu ve kumandayı alıp haberin sesini açtı.

Şöyle diyordu spiker:

“—Bugün teröristlerin gerçekleştirmiş olduğu bombalı saldırıda 1 asker ve 2 sivil hayatını kaybetti.

Albaya düzenlenen bombalı saldırıda albayın eşi ve torunu şehit düştü.Albay Orhan Dinç çok şükürki o arabada bulunmuyordu.

Bölgeye tez zamanda yetişen ambulans ve itfaiye ellerinden geleni yapmalarına rağmen 3 canımız hayatını kaybetti.

Saldırının kimin tarafından yapıldığı ise hala gizemini korumakta sayın seyirciler…”

Hafifçe sırıttı haberi izleyen adam :

“Ah be Albay .O arabada sen olmalıydın.Karın ve çocuğun değil.”

Masanın üzerindeki telefona uzandı eli bir numara çevirdi ve :

—O beceriksiz herifi bulun .Albay ve timi peşine düşecektir.Bir bok becerememiş zaten.

—…

—Sınır dışına gelsin benim kampıma .Orada güvende olacaktır.

Telefonu sertçe kapattı.

Televizyonda duyduğu haber onu yeterince tatmin etmemişe benziyordu.Derin derin düşüncelere daldı.

Yine hain planlar peşindeydi.Türkleri pişman etme peşindeydi.

Ama unuttuğu birşey vardı.Bu burada kalmayacak .İntikam vaktiydi şimdi…

Albayın intikamı…