"Sedam

Güzel kızım

Ben bu mektubu sana yazmak mecburiyetinde kaldım kızım .

Öncelikle seni terketmek zorunda kaldığımız için özür dilerim.Güzel kızım...

Sen büyüyüp bu mektubu okuduğunda beni anlamanı istiyorum birtanem.

Annesinin baharı ...

Çiçek kokulu kızım ;

Senden ayrılmak ne benim ne de baban için hiç kolay olmayacak.

Sensizliği düşünmek bile bize çok zor.

Ama umarım bir gün bizi anlarsın.

Senin için seni bırakmak zorundayız kızım...

Ne olur bize kızma .

Kendine çok iyi bak

Çiçek kokulummm...

Yazan :Seni çok seven annen ;

GÜLSERİ SOYSAL "

Bu mektubu her okuduğumda gözlerim doluyordu.

Neden annem ve babam beni yetimhaneye bırakıp gitmişti ?Bilmiyordum.

Bilmek istiyordum ...

20 yaşında bir kızım şimdi .

Yetimhaneden ayrıldım kendime ev tuttum ve asker olmaya hazırlanıyordum.

Hatta yarın ilk sınavıma girecektim .Başarılı geçerse mülakatlara çağrılacaktım.Heyecanlıydım.

Ama bu mektubu okumak bana güç veriyordu.

Belki annem ile babam sağdı .

Ve ben asker olup onları bulmak istiyordum.

Başarmalıydım...

Bu düşünceler eşliğinde uykuya daldım.

Sabah uyandığımda heyecan her tarafımı sarmış durumdaydı.Ne yapacaktım şimdi ?

Tekrar annemin babamın bana yazdığı o mektuba sığındım.Nedense bu mektup bana dinginlik veriyordu.Yanıma aldım mektubu belki sınav anında heyecanlanırım diye....

Sınavın gerçekleşeceği binanın önüne geldim.Baya kalabalıktı .Ama genelde erkek öğrenciler mevcuttu.Sınava girecek 8 tane kız olduğunu tespit ettim .Gözlem gücüm baya kuvvetliydi.İz sürmedede ustaydım.Tam asker olmak için yaratılmıştım .Kanımda bu vardı .Hissediyordum.

Sınav anı gelip çattı.Açıkçası yazılı bir sınav olduğu için çok zorlanmayacağımı tahmin ediyordum.Ve öylede oldu.Yazılı sınavım çok iyi geçti.Sınav binasından çıkarken birisi arkadan gelip hızla çarptı ve dengemi kaybedip dizlerimin üstüne çökmeme sebep oldu.Dizimin kanadığını hissettim ve doğruyum dizim kan revan içindeydi .

Yerden kalktığımda bir çift yeşil gözle karşılaştım.O an nefesim kesildi.Anlayamadım .Dilim tutuldu sanki.

Birbirimizin gözlerinin içine uzunca bir süre baktık.Ne o konuşuyordu ne de ben ...

Bu yetimhanede beraber büyüdüğümüz ,beni kaç kez kavgalardan kurtaran Hasan 'dı.

Çok şaşkındım ve o da öyleydi.Uzunca birbirimizi süsmemizin ardından birden anlamadığım bir şekilde bana sarıldı.Bende sıkıca ona sarıldım.Çünkü birbirimizi 3 senedir görmüyorduk.Yetimhaneden ben önce ayrılmıştım . Yollarımız yetimhaneden beri hiç kesişmemişti.Ama şimdi burda karşımdaydı.

Hoşlandığım çocuk.

Çocuk olan benim kahramanım...

Kokusunu çektim içime hala aynı parfüm...

"Vay yeşil Hasan nerelerdesin kaç sene oldu ?"dedim birbirimizden ayrılırken .

"Sorma toprağım.Başıma neler geldi neler?

Sen hayırdır burda ne yapıyorsun?"

Aslında onunla konuşmak istiyordum.

"Uzun hikaye ...Boş vaktin varmı ?Seninle bir kahve içelim."

"Olmaz olur mu toprağım ?Hadi şu yetimhaneden arkadaşlarla birlikte kaçıp kaçıp gittiğimiz kafeye gidelim .Eski günleri yad ederiz."

"Olur gidelim yeşil Hasan"

Kafeye varana kadar aramızda koyu bir muhabbet süre geldi.Yetimhaneden ayrıldığımdan beri başıma bu 3 yıl içinde ne geldiyse hepsini anlattım .Şimdi anlatma sırası ondaydı :

"Toprağım bende çok sürmedi senin ardından 2 ay sonra yetimhaneden ayrıldım.Çıktığımda ilk işim ailemi aramak oldu.Ve annemi buldum.Babamdan boşanmış yeni bir adamla evlenmişti.Çocukları vardı gayet mutluydu.Babamı sordum ona ve babamın nerde olduğunu bilmediğini söyledi .Bende bunun üzerine babamı aramaya koyuldum ama hiç bir iz bulamadım .Nerde ?Ne yapıyor?Nasıl ?

Bilmiyorum .Beni neden yetimhaneye annemden habersiz bırakmış ?Bilmiyorum .

Ama bilmek istiyorum ."

Farklı hayatlarımız yoktu.Biz yetimhane çocuklarıydık...

Aynı tarzda iki aile hayatı .

Birbirinden farklı iki zıt karakter...

Devam edecekkkk