Giriş

Bir çocuk düşünün sevgiden mahrum küçük yaşta ağır sorumluluklar ve kötü sonla yazılmış bir kader... ama hayatı tekrardan tutunmak için olan sebepler.

Yıllar önce...

-yine buradasın.

-sessiz kaldım.

-oyun oynayalım mı? dedi hevesle Ece.-

-kafamı sallayıp hayır dememle beraber yüzündeki ifadesi değişti.

-ve hemen konuşmaya devam etti neden peki normalde bu fırsatı hayatta kaçamazdım bir sorun mu var?

Yüzüme eğdim gözümden bir yaş akarken derin bir nefes aldım

-Yalçın sen ağlıyor musun yoksa?

-birden gülmeye başladım ama bugünden pek hayra alamet değildi hem de hiç!

-iyi misin ? şaşkın bir ifadeyle sonra konuşmaya devam etti yoksa oyuncağını mı kaybettin?

Bir an gülmem kahkahaya döndü -evet bir şeyimi kaybettim.

-tamam kalk arayalım dedi ve ben bir süre sessiz kalınca tekrardan ısrar etti Hadi!

Korktuğunu hissedebiliyordum ama nedense yanımdan gitmiyordu bu garipti işte!

-üzgünüm dedim dişlerimin arasından sert bir sesle kaybettiğim şey geri gelmeyecek git buradan hem de hemen!

-Yalçın ben sana yardım edebi…

-sert bir sesle tekrardan git dedim.

Bir süre daha bekledi ve en sonunda arkasını dönüp tam bir adım attığını hissetmiştim ki!

-Yalçın gelen sesle Arkama bakmıştım ki yüzüme gelen çamurla ani bir Şok geçirdim tam bir hamle yapacaktım ki Ece üstüme yürüdü ve bir hamlede yakalarımı yapışıp Tam da gözlerimin içine baktı ve;

-bana bak Yalçın bir daha bana atar gider yapmayacaksın bu bir! Bir daha bana sesini yükseltmeyeceksin bu iki ve en son olarak da yüzüme baktı ve bir süre ses kaldıktan sonra yüzümde ne gördü bilmiyorum ama sustu bense arkasından bakakaldım...