ÖLÜM AVCISININ KARANLIK EVRENİNE HOŞ GELDİNİZ.

***

Bu benim, acımasız gerçeklerimdi. Beynimden dört kez vurulmuştum sanki, sarsılarak okyanus'a düştüğüm sahneler hafızama altın harflerle yazıldı.

Bu hayat kimi mutlu etti diye düşündüm. Beş yaşımdan beri bu hayat beni asla mutlu etmedi. Yemin etmiş gibi. Ne zaman birine koşulsuz, şartsız bağış etti mutluluğu? Acımadı, sevmedi, sevdirmedi, umutladırmadı, huzur vermedi. Donuk bakışlar verdi, acıma duygusu olmayan bakışlar. Ölüden farksız. Kim öldürdü beni, kimler? Sayıca fazla insan. Kaldıramayacağım kadar.

Annem mi? Kim? Babam mı? Çocuk esirgeme kurumu... hayır. Başıma diktileri onca insan mı? Dedem mi? Dedemin kâdim dostları, düşmanları mı? Gölge gibi arkamda duran Avcılarım mı Kim, kim... Yoksa, hepsi mi? Hepsi mi öldürdü? Izdırap çemberinin içindeki beni öldüren kim? Kim en çok canımı yaktı? Evsiz kimsesiz biri olmak istedim, olamadım. Her şeyi bırakıp gitmek istedim, yapamadım. Özgürlüğümü kıstamak istedi herkes, kıstladılar da.

Boğulursun, "Yeter artık!" Diye bağırırsın. Kimse duymaz, duymak istemez. En sonunda çığlıklarin herksin sesini bastırır. Öyle çığlıklar yükselir ki sağır sultan bile duymak zorunda kalır. Canavarları kulaklarında iz bırakmak istersin. Canını yakan herkesin kanını elinde istersin ihtiyaç duyarsın.

Ne mi istiyorum? Kanlı bir intikam...

Unutulmaz bi' intikam. Kabuslarımı, kabusları yapmak istiyorum. İçimde günden güne büyüyen karanlıkla. Kabuk bağlayan yaraları kanatıp; hırslanmak istiyorum. Ne mi istiyorum?

Kanlı bir intikam.

Bu karanlık sizin hazim sonunuz olacaktı...

Yemin ederim.

Bu karanlık sizin vahşetiniz olucak.

Yemin ederim.

Karanlık sizin kanınızla yıkanacak.

Yemin ederim.

Gördüğünüz son yüz benimki olacak.

Yemin ediyorum.