Saat 12...

Artık o tutunduğum insanlarda,

Hiçbir güzel anı kalmadı.

Hafızamı adeta,

Birkaç gerçek güzellik

Bulmak için zorluyorum.

Ama bulamıyorum, bulamıyorum.

Bir, iki güzel anlar oldu ise,

Bütün kötülükler ve acılar,

O kadar çoğalmış ki;

Örtmüş onların üstünü.

Örtmüş bütün verilen acılar,

İnsanların üstünü.

Yıllar da geçti artık.

Ne seslerini ne de

Yüzlerini anımsıyorum.

Anımsarsam bir yüz,

Korkunç şekilde görünüyor.

Sesler de acı veriyor.

Kalbim yerinden sıçrayacak gibi,

Birden sesli çarpmaya başlıyor.

Gözlerim donuyor.

Küçük bir çocuk gibi,

Korkarak kaçıyorum.

Küçük bir çocuk gibi saklanıyorum.

Saat 12...

Hafızamda o tutunduğum kişilerin,

Anıları kalmadı.

Düşünüyorum...

"Kim vardı?

Kim tuttu?

Kim korudu?

Kim sordu?

Kim tanıdı?

Kim anladı?

Kim saydı?

Kim sevdi?" diyorum.

Ama bulamıyorum.

Bulamıyorum o kişileri.

"Bana yakın" dediklerim,

Bana çok uzakmış.

"Varlığımı" görmeyenler,

Bende "yok" oldular.

Beni onlar "yok" ederken,

Asıl bende "yok" olmuşlar.