Dün aklıma yıllar önce,

Hatta gençlik yıllarımda,

Çizdiğim bir resim geldi.

Unutmuştum.

Daha doğrusu,

"Unuttum!" sanmıştım.

Ama birden gözümün önünde,

O resim canlandı.

Kimi mi çizmiştim?

Bir anneyi...

Bir anneyi ve

O annenin karnında,

kıvrıla kıvrıla yatan,

Yetişkin bir kadını.

Sanırım o gün,

Kaç yaşında olsak da,

Bir annenin şefkatına,

İhtiyacımız olduğu için,

Elime bir kara kalem alıp,

Aniden çizmeye başlamıştım.

Süt veren, hayat veren o göğüşlerini,

Canında yaşayan karnını,

Sevgi ile bakan gözlerini,

Dilleri ile uyutan, koruyan,

Sevgi sözcükleri olan o dudaklarını,

Kırık ama güçlü o saç tellerini,

Dolu dolu bir kağıda çizmiştim.

Ama karnında yaşayan,

O yetişkin kadın çok farklı idi.

Sanki bütün bu yazdıklarımı,

Tatmamış gibi,

Kıvrıla kıvrıla, titreye titreye,

Ürkerek, ışıksız, ümitsiz,

Karanlıkta nefes alıyordu.

Çaresiz, yenik düşmüş;

Yaşamadan, hayatını kaybetmiş gibiydi.

Çizim bittikten sonra,

Resimi duvara asmıştım.

Bir kaç ay duvarda öyle asılı kalmıştı.

Her gün saatlerce o resime bakardım.

Ve sonunda iki kadın arasında,

Gerekmesi olan, o büyük bağın,

Olmadığını farketmiştim.

Kendime kızmızdım.

Tek kendime de değil;

Herkese, her şeye kızarak,

Resimi yırtıp, atmıştım.

Resim yırtılmıştı. Atılmıştı.

Ama yırtılsa da, atılsa da;

Yine unutulmuyor .

Yine benimle o resim yaşıyor.

Benimle insan yaşıyor.