Hastaneden çıkmıştım.Üzerimde psikolojik yorgunluk vardı.Tam mutlu olmuşken sevdiğim adamla,abimle, Eceyle hatta sevda ve demir timiyle koca bir aile olduğumu hissetmiştim.Kendimi ilk defa yanlız hissetmiyorum dediğim vakit sanki hayatın bana garezi varmış gibi birde hastalık çıkarmıştı karşıma.Asıl kötü olansa Egemin bu durumu öğrendiğinde vereceği tepki.Onun için yıkım olacaktı canı eminim benden daha çok acırdı.Zaten insanı yoran da fiziksel acıları değildir ki psikolojik acılarıdır.Bu konudan yaralı olan adama birde ben yara açacaktım.Bunun verdiği ağır yükü omuzlarımda hissetmek daha da yoruyordu beni.

Apartmana geldiğimde yapmam dediğim birşeyi yapacağım için gergin hissediyordum kendimi.Kaldığım kata çıktığımda adımlarım abim gilin evine doğru ilerlemeye başladı.Sonunda kapının önüne geldiğimde titreyen elim ile zile bastım.Aradan biraz geçtikten sonra kapı açıldı.Annem karşımda belirdi.Yüzünde şaşkın bir ifade vardı.Ona gelmemi beklemiyor olmalıydı.Bende bu zamana kadar böyle bir düşünceyi aklımdan geçirmemiştim zaten.Ama bugün çok farklıydı.Benim ona ihtiyacım vardı.Benim bugün bir anneye ihtiyacım vardı.Gözlerime baktığında ellerimi yumruk yapıp sıktım.İnsan annesinden birşey istemeye utanır mıydı ? çekinir miydi ? Ben utanıyorum, çekiniyorum.Kabul etmez diye korkuyorum.Bugün bir yara daha alırım diye çok korkuyorum.Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım.Cesaretimi topladıktan sonra anneme bakıp konuşmaya başladım.

"Ben senden ilk ve son defa birşey isteyebilir miyim ? Benim a-anne şefkatine çok ihtiyacım var.Bugün beni geri çevirmesen anne."

Sustu hiçbir cevap vermedi.Ama ben cevabımı almıştım aslında.Bu zamana kadar istememiş benden nefret etmiş bu zamandan sonra mı kabul edecekti.Dolan gözlerimi görmemesi için başımı aşağıya eğdim.Arkamı dönüp evime doğru ilerlerken annemin sesini duydum.

"Tamam."

Tek kelime yetmişti bana.Arkamı dönüp ona baktığımda kapının yanına geçip içeriye geçmem için eliyle buyur ediyordu.Tekrar kapıya yaklaşıp gözlerine baktım.Onay verircesine bakınca ayakkabımı çıkarıp içeriye girdim.Ben salona ilerlerken oda kapıyı kapatıp arkamdan gelmeye başladı.Salondaki koltuklardan birine oturunca karşıma gelip oturdu.

"Neyin var çok üzgün duruyorsun.Biri birşey mi yaptı yoksa."

Sesindeki korku ve endişeyi duyduğumda gözlerine baktım.Gerçekten benim için endişe ediyordu.Yalan söylemekten nefret ederdim.Ama bana da acısın istemiyordum.

"Zor bir gündü bu yüzden."

Merak etse de üstlenmedi.Benimde işime geldi.Nefret ettiği kızına acısın istemezdim.Ama onun dizlerine uzanıp ağlamaya ihtiyacım vardı.Sanki ne hissettiğimi anlamış  gibi dizine vurup çağırdı.

"Gel hadi."

Sözlerinin ardından yanına gidip koltuğa uzandım.Yavaşça kafamı dizlerine koydum.Ellerini saçlarımda hissettiğimde tuttuğum gözyaşlarımı serbest bıraktım.Ben günün annemin dizlerinde kimsesizliğime,hastalığıma,hastalığımı öğrenince canından can gidecek Egeme ağlamaya başladım.Ben ağladım annem sevdi saçlarımı ben bugün ilk ve son kez annemin dizlerinde hıçkıra hıçkıra ağladım...

Yazardan

Ece İnternet'e bakarak ablasına tavuk sote ve salata yapmıştı.Kimse anlamazken ablası anlamıştı onu en zor anında ablası destek olmuştu ona.Annesi bile sırtını döndüğü zaman etmediği eziyet yapmadığı kötülük bırakmadığı ablası kucak açmıştı ona.Ece ablasına hem mahçup kalacaktı.Eskiyi düşündüğünde ne kadar bencillik yaptığını yeni fark ediyordu Ece.Annesinin dolduruşuna gelip Ayperiyi babasından kıskanmıştı.Ayperi ne zaman babasıyla vakit geçirecek olsa birşeyler yapar engel olurdu.Halbuki Ayperinin de baba sevgisine ihtiyacı vardı.Ayperi zaten annesinden sevgi görmediği için babasına yaklaşmaya çalışırdı.Ama Ece izin vermez bütün sevgiyi ilgiyi kendi üzerine çekerdi.Ayperi bu yüzden hep unutulan ötekileştiren çocuk olmuştu.Ece yaptığı hata ile yeni yüzleştiği için kendinden çocukluğundan utanıyordu.Ecenin gözleri saate kaydığında Ablasının çoktan gelmesi gereken vakti geçtiğini fark etti.Ablasını  aramak için telefonu eline alırken kapının  açılma sesini  duydu.Kapının oraya gittiğinde ablasını kızarmış gözleri ve yüzüyle buldu.Ayperinin yüzü saatlerce ağlamış gibi görünüyordu.Ece endişeyle ablasının yanına gitti.

"Abla neyin var ne oldu sana böyle?  "

Ayperinin gözleri Eceyi bulduğunda sıkıntılı bir nefes aldı.Bitkin haliyle kardeşine konuştu.

"Sorun yok ablacım."

"Abla benden birşey saklama nolur belli ki birşey olmuş.Ne olur paylaş benimle derdini kardeşinim ben senin."

Ayperi Ece den birşey saklayamayacağını anladığında eliyle salonu işaret etti.Ece salona geçerken Ayperide salona geçti.İkili yanyana oturup birbirlerine döndüler.Ayperi sıkıntılı bir nefes alıp verdi.Ardından Ecenin gözlerine bakıp konuşmaya başladı.

"Ece bu söylediklerim ikimizin arasında kalacak anlaştık mı?  Ben kimseye söylemeden kimseye bildiğini söylemek yok ablacım.Söz ver bana."

Ece ablasının ciddi çıkan sesine ve tavrına baktıktan sonra başını olumlu anlamda sallayıp konuştu.

"Senin rızan olmadan senin sırrını kimseye anlatmam abla.Yine de için rahat etsin kimseye birşey anlatamayacağım Söz veriyorum."

"Teşekkür ederim ablacım.Ben bu aralar eve yorgun geliyordum ya sık sık baş dönmem oluyordu.Ayrıca baş ağrılarım da fazlaydı."

Ece endişeyle atılıp konuştu.

"Evet bende sana doktora gitmeni söylüyordum doktora mı gittin yoksa ? Sonuç kötü mü çıktı?  "

"Doktora gitmedim.Seninle konuştuktan sonra telefonu kapatınca burnumun kanadığını hissettim.Sabah Egenin evindeyken de olmuştu.Umursamayıp hastaneye geçecekken başım dönmeye başladı.Sonrasında bayılmışım.Sevda beni görmüş hemen müdahaleye almışlar.Detaylı bir taramadan sonra Beyin cerrahı Aslı hoca sonuçlara bakmış sonuçlar pekte iyi değilmiş."

"Neyin varmış? "

"Beynimde kitle varmış.Fazla büyüdüğü için ameliyat yapamazlarmış şuanda kitleyi küçültmeleri gerekmiş.Ilaç yazdı onları kullanmam gerekiyor.Daha sonra duruma göre bakacaklar."

Ece duyduklarıyla hemen ablasına sarıldı.Ablasını kaybetmek istemiyordu.Ona yeni alışmışken daha kendini ona affettirememişken ablası onu bırakıp gitmezdi değil mi ? Ayrılıp ablasının gözlerine baktı.

"Ben sana bakarım ki çok iyi bakarım sana.Yemekler yaparım meyve tabakları hazırlarım.İlaçları zamanında almanı sağlarım.İyileşmen için ne gerekiyorsa yaparım ki.Hem abimle Ege abide destek olur sana.Bir dediğini iki etmeyiz."

"Ece sakın ne abim nede Egenin bu durumdan haberi olacak.Onlara herşey normalmiş sıkıntı yokmuş gibi davranacağız."

"Ama abimin de Ege abininde bilmeye hakları var abla.Ayrıca seninde desteklerine ihtiyacın var."

Ayperi Ecenin elini tutup konuşmaya devam etti.

"Onlar asker ablacım.Akılları zaten bizde oluyor.Eğer benim hastalığımı öğrenirse daha çok burayı düşünecekler buda görevlerini ve kendilerini tehlikeye sokabilir.Bu yüzden ne kadar geç öğrenirlerse o kadar iyi benim için.Bana söz verdin Ece kimseye birşey demek yok.Bu konuyu sen ben ve Sevda'dan bakşa kimse bilmeyecek anlaştık mı?  "

"Tamam sen söyleyene kadar kimseye söylemem abla.Hadi gel sana yaptığım yemeğe geçelim.Biran önce yemeklerini yiyip ilaçlarını iç."

"Üzerimi değiştirip gelirim."

"Tamam bende yemekleri ısıtırım."

Ayperi den

Odama geçmeden lavaboya geçip elimi yüzümü yıkadım.Ardından odama geçip üzerime rahat kıyafetler giydim.

Eceye anlatmak derdimi paylaşmak iyi hissetirmişti bana.Odamdan çıkıp mutfağa geldiğimde masaya baktım.Ece Tavuk sote pilav ve salata yapmıştı.Masa için özendiği çok belli oluyordu.Kardeşim yavaş yavaş gerçek kimliğine kavuşuyordu.Daha olgun davranıp kendini geliştirmek için yeni şeyler deniyordu.Bu hali beni çok mutlu ediyordu.Masaya oturdum.Ecede karşıma geçip oturduğunda önümde duran tabağımdan yemeye başladım.Ilk defa yapmasına göre gayet güzel yapmıştı.Gözlerim Eceyi bulduğunda daha yemeye başlamamış benim tepkimi bekliyordu.

"Tuzlu mu olmuş ne ? Çok koymuşsun sanki tuzu. "

"Öyle mi kaç defa da tadına baktım aslında."

Suratı düşünce şakayı daha fazla uzatmadan gülümseyerek konuştum.

"Yok yok sadece şaka yaptım ben.Tadı çok güzel olmuş Ecem.İlk defa yapmana göre gayet başarılısın.Ellerine sağlık."

"Teşekkür ederim Abla afiyet bal şifa olsun inşallah."

Gülümseyerek yanıtladım onu.Keyifli geçen yemeğimizin ardından ilaçlarımı aldım.Ece de abur cubur çekmecesinden birkaç yiyecek çıkardı.Beraber salona geçip televizyondan film açtık.Abla kardeş film gecemiz bu sayede başlamış oldu...

Bölüm sonu...

Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum.