Bu hayat bana hep şunu öğretti."Bir  insanı canından çok sevme çünkü kimi canından öteye koyarsan herzaman onunla imtihan olursun." Önce annem sonra babam şimdi sıra Ayperide mi ? O olmasa onu kaybetmekle sınanmasam yeniden mutlu olmuşken kimsesizliğimi unutmuş onunla yeniden aile olmanın hayalini kurmaya başlamışken onu kaybedemem.Ben bu sınavdan geçemem kalırım.

Kucağıma aldığım Ayperiyi arabaya taşırken yüzünü inceliyordum.Okyanus gözler kapanmış yüzü bembeyaz şekilde öylece yatıyordu kucağımda arabaya  gelince koltuğa bırakıp sürücü koltuğuna geçtim.Arabayı çalıştırıp en kısa sürede hastaneye ulaşmak içi gaza bastım.Hastanenin girişine geldiğimizde arabayı ani frenle durdurdum.Hızla arabadan inerken bir yandan da sedye diye bağırıyordum.Ayperimi kucağıma aldığımda acil kapısının orada duran Sevda ve Akın abi Hızla yanıma koştular.Ben gelen sedyeye Ayperimi yatırdığımda hemşireler doktorla birlikte gelip  acil müdahaleye aldılar.Sevda da onlarla giderken Akın abi ile ben kapının önündeki boş sandalyelere oturduk.

"Ne oldu aslanım Ayperi neden o halde ? "

"Bilmiyorum abi hiçbir halt bilmiyorum.Ben sana söylediğim gibi Ayperiye bugün evlilik teklifini yaptım.Büyük bir mutluluk ile kabul etti teklifimi.Yüzüğü parmağına taktım.Sarıldık ayrıldığımızda gözlerine baktım.Yüzü gülüyordu hatta yüzünde öyle bir gülümseme huzur vardı ki ilk defa bu kadar içtendi sanki.Sonra yüzü düştü elleri başına gitti ne olduğunu anlamaya çalışırken acı içinde inlemeye başladı.Sonrasında  kollarıma yığıldı işte.Nasıl geldiğimi bilmiyorum ben ben onu kaybetmek istemiyorum Abi."

Akın abi elini omzuma koyup sıktı.Yanındayım aslanım diyordu ama oda kötü görünüyordu.Yıllar sonra bulduğu kardeşini kaybetmek istemiyordu.Ayperinin solgun yüzü annemi hatırlatmıştı bana.Mutlu olduğumuz kısa bir günün ardından hayatımın cehhenneme dönmesini ya yine öyle olursa.Ya yine mutlu olduğum günde Ayçiçeğimi kaybedersem olmaz dayanamam ki bu sefer olmaz...

Ayçiçeğini güneşinden ayırıp güneşi yalnızlığına terk ederlerse.O zaman bir daha doğmak ister mi o güneş ne anlamı var ki onu bekleyen özleyen bir sevdiği olmadıktan sonra doğmanın.O olmadıktan sonra ne anlamı var ki etrafı aydınlatmanın bırakır o zaman güneş son bir kez batar ve bir daha hiç doğmaz doğamaz.Hayatına anlam katan onu seven bekleyen Ayçiçeği yoktur çünkü.

Ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama bana asırlar gibi gelen dakikalardan sonra ilk önce doktor onun arkasından da Sevda çıktı.İkisinin suratı da asıktı.Bu halleri hiç hoşuma gitmemişti.Oturduğum yerden kalkıp doktorun açıklamasını yapmasını bekledim.

Doktor:Sevda dan duyduğum kadarıyla Ayperinin durumundan haberiniz yokmuş.Bu yüzden en başından anlatacağım size.Ayperinin beyninde tümör var ve maalesef ki ciddi bir bölgeyi ele geçirmiş durumda.Bu durumda ameliyat yapmamız riskli aynı zamanda bir işe de yaramaz.Bu yüzden ilaç tedavisi uyguluyoruz ilaçların etkisi tümörün yayılma hızını kesse de ilerlemesini durduramıyor.Bu yüzden dozunu arttırma kararı aldık.Muhtemelen ağrıları ve bayılmaları çoğalacak.Bu süreçte moral çok önemli sizden ricam bolca moral verecek şeyler yapmanız aynı zamanda onu zorlayacak şeyler olmamasına dikkat ediniz.Şuan durumu sitabil serum bittiğinde kendini toparlamış olur görebilirsiniz geçmiş olsun.

Çok içten dua etmiştim rabbime bende babam gibi olmak istiyorum o ne yaşadıysa neler onu güçlendirdiyse bende o yollardan geçmek güçlenmek istiyorum demiştim.Hatta birgün bu duamı babam duymuştu.Hastanenin mescidinde namazlarımızı bitirmiş duamızı ederken babam beni dinlemiş en sonunda ise şöyle demişti.

"Bir daha öyle dua etme babacığım.Sen benim geçtiğim yollardan geçme.Rabbim seni sevdiğim kadınla sınamasın.Mutlu ol yüzün hep gülsün.Kaderin benim kaderime benzemesin.Siz gelinimle mutlu olun bu acılar size uğramasın."

Ne dediğini ne için dediğini anlamamıştım o zaman.Bana göre en güzel hayatı babamla annem yaşıyordu.Ama öyle değilmiş babam ilk kimsesizlik ile sınanmış sonra da tam ailemi buldum.Bir yuvam ailem oldu derken annemi kaybetmekle.Bu acı fazla gelmiş yüreğine de benim onunla aynı kadere sahip olmamı istememiş.Halbuki derler ya kızlar annelerinin kaderini yaşar diye erkeklerde babalarının kaderini yaşarmış meğerse.Bende babamın kaderini yaşıyorum.Onun geçtiği yollardan geçip onun acılarını sırtlanıyorum omzuma.

Bana söylemek istememiş buna bile kızamıyorum.Annemde babama ilk başta söylemek istememişti.Neden diye sorduğumda o vatanı korumaya gidiyor birde aklı bizde mi kalsın oğlum demişti.Ben ne kadar babama benziyorsam Ayperi de bir o kadar anneme benziyordu.Bu benzerlik ile sonumuzun aynı olmasından korkuyorum.

"Allahım nolur benden Ayperiyi alma.Nolur beni onsuz bırakma Allahım."

Babam ilk duyduğunda hayal kırıklığı ile bakmıştı annemin gözlerine.Belki sözlü konuşmamış birşey demişti ama gözleriyle söylemişti bütün kırgınlıklarını.Ben annemin ilk defa o gün hıçkıra hıçkıra ağladığını bilirim.Hasta olduğunu öğrendiği gün bile bu kadar ağlamamıştı.Ama babamın gözlerindeki hayal kırıklığını görmek çok yakmıştı canını.Ben bu sefer babamın yaptığını yapmayacağım.Ne kadar kırılsam da bunu ona yansıtmayacağım.Çünkü biliyorum bir insanı en çok sevdiği insan kırar üzer.Ben üzmek istemiyorum Ayperimi varsın ben kırılayım üzeleyim.Onun canı sağolsun.

Gözlerim Akın abiyi buldu.Onun gözlerinde de koca bir hayal kırıklığı vardı.Belli ki Ayperinin ona söylemesini ondan teselli beklemesini istemişti.Ama Ayperi ona söylemek yerine sakladığı için kırgındı ona.Elimi Akın abinin omzuna koyup sıktım.Gözleri gözlerimle buluştuğunda buruk bir tebessüm belirdi yüzümde.

"Kırılma ona abi biliyorum diyorsun ki abisiyim ben onun bunu bilmeye hakkım vardı.Hiçbirşey gelmese de elimden bir teselli etmeyi bir sarılmayı geçecek bunlar demeyi elinden aldı diye kırıldın ona biliyorum.Ama onu da anlıyorum askeriz biz abi buda onu çok iyi biliyor.Biranlık dikkatsizlik sadece bizim hayatımıza değil timdekilerin de hayatına mahal olur.Bu yüzden demek istememiştir bize ona da hak ver sen olsan bu mesleğin zorluklarını bile bile söyler miydin bize ? "

Sözlerim ile Akın abinin gözlerindeki kırgınlık hafifledi.Sevdaya bakıp işaret ettiğimde Akın abiye bakıp konuştu.

Sevda :Gel canım biz seninle biraz dışarıda konuşalım.

Akın abi de tamam anlamında başını sallayıp koluna giren Sevda ile dışarıya ilerlemeye başladı.Asıl zor görevim şimdi başlıyordu.Gözlerimdeki kırgınlığı silip onun daha fazla üzülmesini engelleyerek toparlanacaktım.Derin bir nefes aldım.Babacım oğluna yardım et olur mu? sankince kapıyı açıp içeriye girdim.

Ayperi ' den

Gözlerimi açtığımda hastanede olduğum fark etmem çok zamanımı almadı.Yüzümde oksijen maskesi kolunda serum hastane yatağında uzanıyordum.Gözlerim elimdeki yüzüğü bulduğunda içim burkuldu.Ben öğrenmesin diye çabalarken üzülmesin derken en mutlu günümüzde mahvetmiştim herşeyi.Açılan kapıyla içeriye Yağız Egem girdi.Beni incelerken birkez olsun gözlerini gözlerime çevirmemişti.Sadece uzaktan bakıyor iyi olup olmadığımı anlamaya çalışıyordu.Sonumda cesaretini toplayıp gözlerini gözlerim ile buluşturdu.O gözlerde bugün kırgınlık,kızgınlık belki de nefret bekliyordum ama hiçbiri yoktu.Bugün o gözlerde sevdiği kadını kaybetme korkusu yaşayan adam vardı.Yanıma gelip oturdu.Dudakları anlıma değdiğinde gözlerim kapandı.İlk önce öylece kaldı.Burnuyla kokumu içine çektikten sonra uzun bir buse kondurdu anlıma.Geri çekilip yanıma oturdu.Yüzümdeki oksijen maskesini çıkartıp suçluluk duygusuyla konuşmaya başladım.

"Özür dilerim Yağız Egem.Bu günümüzü mahvettiğim için çok özür dilerim."

Yüzük olan elimden tutup öptü.Gözlerime bakıp konuşmaya başladı.

"Benim için önemli olan tek şey sensin Ayperim.Sen iyi olduktan sonra yanımda olduktan sonra gerisi önemli değil.Ayrıca gün bitmiş gibi konuşuyorsun.Daha gün bitmedi günümüzün hastane odasında son vermem.Güven sen sevgiline."

Acaba hastalığımı ondan sakladığımı öğrenmedi mi? Hala haberi yok mu ?

"Ege benim senden sakladığım şeyi öğrendin mi ? "

Çok çekinerek sormuştum bu soruyu.Yüzüne bile bakmamıştım suçluluk duygusundan.Elini çeneme koyup nazikçe kendine bakmamı sağladı.Gözlerinde gördüğüm saf sevgi kalbimi hızlandırırken gülümseyerek konuştu bana.

"Öğrendim Ayçiçeğim hastalığını benden abimden saklamışsın.Ama bunun için sana kızmadım çünkü neden sakladığını biliyorum.Annemde babamdan hastalığını saklamıştı bir müddet.Neden diye sorduğumda babamın asker olduğunu vatanı korurken aklının bizde kalmasını istemediğini söylemişti.Şimdi bende askerim o zamanlar anneme babama söylemediği için kızmıştım ama şimdi anlıyorum onu.Babamın dikkati dağılmasın diye söylemek istememiş.Muhtemelen sende aynı sebepten söylemek istemedin bana.Birde annem gille olan durumu bildiğin için etkilenmemden korktuğun için söyleyemedin değil mi ? "

Gözlerimde hayranlık,sevgi ,aşk hepsi aynı anda belirdi sanki.Ben sevdiğim adamı doğru seçmiştim.Beni benden iyi tanıyan ne yaparsam yapayım olgunluk ile karşılayıp dahası sıkıntılarımı stresimi gidermek için elinden geleni yapan bu adama birkez daha aşık olmuş birkez daha sevdalanmıştım.

"Seni seviyorum Yağız Egem.Seni çok ama çok seviyorum.Iyi ki rabbim kaderimi seninle birleştirdi.Seni bana yazan Allaha şükürler olsun."

"Aynı duyguları bende hissediyorum müstakbel karıcığım.Ben diyorum ki eğer kendini iyi hissediyorsan bizimkilere haber vereyim.Her zaman gittiğimiz restorana gidip evlilik teklifini kabul ettiğin için bir kutlama yapalım.Ne dersin? "

İyiydim kendimi iyi hissediyordum bu teklifi asla geri çeviremezdim.Mutluluğumu ailem bildiğim insanlar ile paylaşmak neşe verirdi bana.Yüzümde beliren koca gülümseme ile konuştum.

"Süper olur derim.Serum da bitti.Hemşire gelip çıkardığında hemen gidebiliriz."

Neşeli sesim ve gülümsemem Egenin de keyfini yerine getirmişti.

"Yüzündeki gülümseme benim mutluluk sebebim.Sen hep gülümse güzelim.Yüzündeki tebessüm hiçbir zaman solmasın.Ben solmaması için elimden ne geliyorsa yapacağım."

"Yanımda olmanız yetiyor müstakbel kocacım.Sen yanımdayken dünyanın en güçlü kadını gibi hissediyorum kendimi."

Kapı sesiyle bakışlarımız kapıyı buldu.Abim ve Sevda kapıdaydı anlaşılan o ki abiminde haberi olmuştu.Gözlerinde gördüğüm kızarıklık belli ediyordu herşeyi.Yanıma geldiğinde Ege yanımdan kalkıp abime yer açtı.Abimde kalktığı yere oturup gözlerime baktı.

"Nasıl hissediyorsun kendini güzelim.İyi misin ağrın var mı? "

"İyiyim iyi hissediyorum kendimi ağrım yok abi endişe etme lütfen."

"Bak bak büyümüşte abiye akıl veriyor.Bırak ta ona biz karar verelim hanımefendi.Nasıl korktuk haberin var mı ? Gerçi ben hala korkuyorum ama sana güveniyorum Ayperim.Bu hastalığı da atlatacağından şüphem yok.Bundan sonra tek savaşma güzelim.Ben burdayım abin burda.Ne zaman yorulursan yaslan bana.Dinlenmen için elimden geleni yaparım."

Kollarıma açıp abime baktığımda nazikçe beni kendine çekip sarıldı.Benim güvendiğim çınarımdı o gölgesinde dinleyeceğim yorulduğumda sırtımı yaslayacağım ulu çınarım.Sırtımda ki ağır yüklerden kurtulmuştum artık.Bilmelerini istemiyordum ama aslında bilmeleri üzerimdeki yükü hafifletmişti.Arkamı yaslayacağım iki tane adam vardı.Biri babam yerine koyduğum abim diğeri ise sevdiğim adam bundan sonrası daha kolaydı sanki.Gözlerim Sevdayı bulduğunda doğru olan buydu der gibi gülümsedi bana.Hayat bana ne getir bilmiyorum ama onlar yanımda olduktan sonra herşeye dayanırım diyorum...

Bölüm sonu...

Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum.

🤗😊