1.Bölüm "ÇIKMAZ SOKAK"

Lütfen oylamayı unutmayın. Keyifli okumalarr.

-

Hiç Kimseyi tanımıyordum.

Kimseyi görmüyordum.

Kimseyi duymuyordum.

Odaklandığım tek şey elimdeki silahtı. Kırmızı noktaya, hedefime doğru silahı doğrulttum derin bir soluk ve...

İşte mermi kırmızı noktayı deşmişti. O gün aklıma geldiğinde keşke şimdiki gibi elim silah tutsaydı dedim. Bilmiyordum ki. Sadece baktım, gözümü kırmadan o canavarların annemi bıçaklayıp öldürmesine izin vermiştim. Babam çöktü bunalıma girdi tek sayıkladığı annem, hiç bir şey umrunda değil ama artık bununda bir önemi yok, çok sevgili ablam babama huzur evindeki yaşlılar gibi bakmayı kabul etti.

Ah, ablam zavallı yufka yürekli ablam. Onu orada bırakmak istemezdim ama kendi kararı.

İnsan bir raddete benil olması gerektiğini anlıyor.

Tabii ki bu da yetmiyormuş gibi evden ayrıldım. Elbette bunu yaptım zaten üniversite yaşım gelmişti. O evden, o şehirden uzaklaşmaya ihtiyacım vardı. Hiç bilmediğim daha önce uğramadım bir şehire gelmiştim. Kiralık evin sadece temizlemesi kalmıştı. Yakında okulda başlıyacaktı kafamı dağıtabilirdim biraz tabii ne kadar olursa artık.

Siyah spor çantamı koluma taktım ve poligon solunundan tam çıkacakken mavi bir şeye çarptım evet mavi, ve bu bir saçtı. Çarptığım kıza baktım o da bana baktı otomatik olarak.

Saçlarının her tarafı maviydi hem kaşını üstünde hem de burnunda halka şeklinde piercing vardı bu kız belliki babasını pek sevmiyor.

"Affedersin benim hatam." dedim. Başını iki yana salladı "Sorun değil." derken bana bir şey sorucağını anladım. "Seni yeni gördüm adın ne?" diye sordu. Pek arkadaş canlısı biri artık olmadığım için bu sorusu beni sekteye uğrattı.

"İsmim Afra. Yeni görmen normal çünkü yeniyim senin adın ne?" Biraz gıcığım mı ne?

"Bende Eylül. Memnun oldum buralarda mı oturuyorsun?" diye sordu. Genellikle bu mavi saçlı kızların öfkeli ve suskun olması gerekmez miydi?

"Sayılır iki blok ötede falan galiba sen buralardan mısın?" diye sordum bende.

"Buraya biraz uzağım. Her neyse dediğim gibi tanıştığımıza memnun oldum umarım daha sonra tekrar görüşürüz yeni kız." Gülümsedi ve yoluna devam etti.

"Bende memnun oldum." diye arkasından seslendim ama duydumu emin değilim.

Dışarıya çıkıp otobüs durağına doğru ilerledim. Eh, en azından bugün %7 sosyalleştim. Otobüs hala gelmeyince yürümeye karar verdim ve kulaklığımı çıkarıp taktım. Yaklaşık on dakika sonra evin önüne vardım ve binaya doğru girdim. Asansörde dördüncü kata bastım kapı açılınca çantamdan anahtarımı çıkarıp kapıyı açtım.

İşte, tamamen boş bir daire sadece eşyalar ve ben varım annem yok, babam yok, ablam yok tek ben, tek başımayım. Her zaman istediğim şey bu değil miydi zaten? O zaman kalbimde neden bir boşluk hissediyordum? Kapıyı arkamdan çarpıp kapattım. Çantamı yere fırlatıp yere çöktüm ve sessiz sessiz ağlamaya başladım.

Belki iyi gelir diye.

Belki üzülmem diye.

Belki...unuturum diye.

Belki bir ihtimaldi işte. Ama olmadı daha kötü oldum daha şiddetlendi ağlamam. Çok yalnızdım kimsem yoktu artık.

Çıkmaz sokaktaydım.

-

Umarım bölümden memnun kalmışsınızdır. Bu yolda benimle birlikte olmanızı isterim. Diğer bölümleri daha uzun yazacağım. Oy vermeyi unutmayın. Sonraki bölümde görüşürüz.