Evet herkese selam. Bunun nasıl olduğunu ve nasıl yapacağimi bilmiyorum, uzun zamandır aklımda farklı farklı kurgular dolaşiyor ve asla kaleme dökemiyordum. Ya iyi olmazsa ya bir yalniş yaparsam ve ya beğenilmezse? Bu korkular gerçekten beni esir almişti ve en sonunda cesaretimi topladım ve başlamam gerek dedim.

Umarım beğenirsiniz.

Başladiğiniz tarihi yazarsaniz çok sevinirim :)

~~~~~~~~~~~~~~

Gecenin soğugu iliklerime kadar işlerken durmadan koşuyordum. Ayaklarımın çıplak olması ve yerdeki taş parçalarının etimi ezmesi umrumda değildi, canımı kurtarmam daha önemliydi şu an için. Gökyüzünden düşen damlalar saçlarımı ve yüzümü ıslatırken bir saniye bile duraksamamaya gayret ediyordum.

Korku tüm vücudumu sarmalamıştı. Koşmakla bir yere varamazdım saklanmam gerekiyordu. Düşüncelerimi bölen gülme sesiyle bir an için arkamı dönme gafletinde bulundum. Lanet olsun...

Peşimden geliyordu ve beni yakalaması an meselesiydi. Bir zamanlar beni kendine mest eden gülüşü şimdi midemi bulandırıyordu. Hayat çok garipti.

"Gerçekten benden kaça bileceğini mi düşünüyorsun?" Sesini duymamla hızımı artırdım. Evet kaça bileceğimi düşünüyorum. Eh ne demişler 'Umut çaresizin ekmeği'

Gerçi bu cümle böyle değildi ama Tanrı aşkına kimin umrunda şuan?

"Birazdan o bacakların tükenecek ve bana boyun eğmek zorunda kalacaksın. Söz eğer şimdi durursan canını yakmadan öldürmeyi düşünüceğim"

Histerik bir gülme sesiyke irkilerek daha çok koşmaya başladim. Hala öldüreceğim diyor ya sabır. Kimi öldürüyorsun ya sen? Sana mı kalmış beni öldürmek? Sen hele beni bir yakala da bak bakalım kim kimi öldürüyor? Bir de sanki canımı yeterince yakmamış gibi konuşmuyor mu? Sikeyim.

"Gerçekten kendini bu kadar yorduğuna inanamıyorum. Hadi ben neyse geliyorum arkandan ama ölmeden önce sana işkence çektirmek benim görevimdi senin değil. Dur artık"

Bu sefer sanırım gülmüyordu. Sinirlenmiş ola bilir. Çokta tın.

Hay yarabbim bir de işkence demiyor mu? Kanım çekildi resmen bu nasıl bir psikopatlık?

Sürekli farklı farklı sokaklardan dönüp duruyordum. Dönmeyle hızım yavaşlasa da yine de yakalayamazdı. Bir kez daha döndüğümde ileride geçen arabalar ve insanları görerek gülümsedim ve daha hızlı hoşmaya çaliştim.

"Yeter artık Allah'ın belası bıraksana peşimi. Yoruldum yaa"

Benim isyanım ve bedduam pek umrumda değil sanırım ki, daha çok gülmeye başladı.

Sona az kalmıştı artık insanların olduğu bölgeye ulaşmak üzereydim. Tam bir kaç adım kalmıştı ki, vücudumun sol tarafında şiddetli bir ağrı ve sağa doğru nerdeyse havada savrulmam 'uçmakta diiye biliriz buna' işleri bozdu. Sanırım bir araba canavarına kurban gidecektim.

Kafamın yere tam 2 kere çarptığını hissettim, aynı zamanda sol tarafımda beni delirtecek cinsten bir ağrı vardı. Gözlerimin kayışını durduramazken son gördüğüm yüz onun yüzüydü.

"Ben sana benden kaçamazsın demiştim ama güzelim"

Hayal meyal duyduğum son cümlelerden sonra bilincim kapandı.

Ve zihnim sanki sonsuz bir uykuya daldı.

~~~~~~~~~~~~~~~