Kız, hızla ayağa kalktı. Paramparça olmuş, süpürgesine baktı. Yaklaşık on üç yaşında, kısa saçlı bir kızdı. Bembeyaz bir tene sahipti, pembe dudakları ve alta doğru çekik, sevimli gözleri vardı. Süpürgesinin etrafından hala siyah, parlak bir ışık yayılıyordu. Dizlerinin üzerine çöktü, daha sonra ağlamaya başladı.

Kızın aniden önlerinde ağlamaya başlamasıyla, ne yapacağını bilemeyen Taro ve Arita birbirlerine garip bakışlar attılar. Görünüşe göre, bu cadı kız ve Arita bugün aynı kaderi yaşıyorlardı. İkisi de, kendileri için çok değerli olan bir şeyi kaybetmişlerdi. Arita, konuşmaya karar verdi. Boğazını temizledi, nazik olmaya çalışarak kıza biraz yaklaştı.

"Ben de bugün benim için değerli olan bir eşyamı kaybettim. Paramparça oldu, ve hiçbir şey yapamadan izledim." dedi, içe kapanık ve fazla konuşmayan tuhaf bir oğlan olarak, tanımadığı bir cadı kızla konuşmak onu garip hissettiriyordu. Kız, elinin tersi ile gözyaşlarını sildi ve Arita'ya döndü. Artık ağlamıyordu, yüzüne çok neşeli bir ifade yerleşmişti.

"Saçların turuncu." dedi. Arita, şaşırmıştı. Taro'ya baktı. Kız daha demin ağlıyordu, ama şimdi keyifli keyifli Arita'ya Arita'nın saçlarının turuncu olduğunu söylüyordu. Taro, kollarını bağladı, sert ve kabadayı gibi bir duruş sergiledikten sonra kıza cevap verdi.

"Ne var yani? Onun saçlarının rengi seni ilgilendirmez."

Kız, ufak bir kıkırdama bıraktı. Daha sonra bu kıkırdamalar bir kahkahaya dönüştü. "Turuncu renk, bana özgürlüğü ve kuşları hatırlatır. Size de bunları hatırlatıyor mu? Turuncu saçlı biriyle tanıştığım için mutluyum. Şu ağacı görüyor musunuz? Hoş bir ağaç, öyle değil mi? Hatta göz alıcı bir şekilde güzel. İstediği zaman çiçek açabiliyor." dedi hülyalı bir ses tonuyla. Taro, kızın şiir kitabı yuttuğunu düşünse de, Arita dikkatle dinliyordu. İlk defa en az kendisi kadar tuhaf biriyle tanışmıştı. Taro'dan ve Arita'dan cevap gelmeyince kız da sustu. Daha sonra, tatlı bir sesle,

"Özür dilerim, bazen kendimi çok kaptırıyorum!" dedi. Arita, başını hayır anlamında salladı.

"Ah, hayır. Turuncu renk, bana özgürlüğü ve kuşları hatırlatmıyor. Ve, ağaç.. hoş, evet, hoş." dedi. Daha sonra, yerdeki kırık süpürge parçalarına baktı. Tam almak için uzandığında, Taro'nun gözleri süpürgenin etrafındaki siyah ışıklara sabitlenmişti. Arita'yı tuttu ve çekti, siyah ışıklara tekrardan büyük bir dikkatle baktı. Kıza döndü ve konuşmaya başladı.

"Süpürgende çok güçlü bir büyü var.." dedi.

Kız, ne olduğunu anlayamadı. "İsmim Yumi." dedi.

"Yumi, süpürgende çok tehlikeli bir büyü var." diye tekrarladı Taro. Ciddiye alınmamaktan nefret ederdi. Ses tonu daha keskin bir hal alınca, Yumi'nin ağzı küçük bir yay gibi açıldı.

"Ne demek istiyorsun?" diye sordu. Arita olanları büyük bir şaşkınlıkla izliyordu. Taro'nun bakışları daha da ciddileşti.

"Biri süpürgene dengeni kaybetmen ve düşmen için bir büyü yapmış. Bu büyüyü genelde birini öldürmek istediklerinde yaparlar." daha sonra Yumi'ye döndü. "Biri seni öldürmek istiyor."

Arita ve Yumi'nin yüzü, tam anlamıyla hayrete düşmüş bir ifade ile dolup taşmıştı. Taro, yavaşça yere eğildi ve gözüyle iki çocuğa geri çekilmesini işaret etti. Aniden, Taro'nun siyah saçları havalandı. Etrafta gizemli ve karanlık bir hava yayılırken, siyah ışıklar kayboluyordu ve süpürgesinin parçaları yavaşça birleşiyordu. Tam olarak birleştiğinde, etraftaki karanlık ve gizemli hava kayboldu. Taro'nun saçları havalanmayı bıraktı ve süpürgeyi Yumi'ye uzattı. Yumi'nin yüzünde büyük bir gülümseme oldu. Belini kırarak kaç kere eğildi ve Taro'yu teşekkürlere boğdu.

"Ah, çok teşekkür ederim Bay Kedi!" dedi neşeli bir sesle. "Bugün hayatımdaki en güzel gün oldu, hayatımda ilk defa turuncu saçlı bir çocukla tanıştım, daha sonra süpürgemde büyü olduğunu öğrendim ama çok iyi kalpli bir Kedi Adam onu eski haline getirdi ve üzerindeki büyüyü kaldırdı!"

Yumi'nin bitmeyen bu enerjisi ve heyecanına karşılık, Arita kıkırdadı. Taro Arita'ya döndü. Daha sonra Taro'da gülmeye başladı