Elbet birgün

Ben yine çıkar yol bulamadım. Saatlerce, günlerce hatta haftalarca düşündüm. Yalnız kaldım bilirsin korktuğum şeylerin üstüne gittiğim zaman acılarımı bir nebzede olsa unutuyordum. Artık onu da beceremiyorum bu kadar kayıptan sonra artık yalnız kalmaktan daha da çok korkuyorum. İnsanlar anlamıyor beni, sen olsan anlardın. Canım yanıyor ama hastayım sanıyorlar, sen olsan yakama yapışır beni bitiren ne varsa söküp alırdın içimden. En iyi sen bilirsin eskiden serseri, hoyrat bir adamdım ben, sen sevmezdin ama öyleydim. Yine eskisi gibi oluyorum ve bundan da çok korkuyorum. İçim içime sığmıyor artık, yaşanmışlıklar, yaşanması mümkünken yaşanmayanlar çok yakıyor canımı. Sen olsan ağlayabilirdim ben, çocuk gibi karşında oturup saatlerce ağlayabilirdim. Şimdi soranlara hastayım, yorgunum diyorum tamam deyip geçiyorlar, sahiden hasta mıyım ben gerçekten. Neden hep mücadele eden ama kolayca vazgeçilen bir insan oldum ben, sen olsan vazgeçmezdin halbuki. Benim sorduğum da soru mu şimdi. Ben kendimden vazgeçmişim onlar ne yapsınlar. Biliyorsun intihar günah olmasa çoktan yanına gelmiştim pek sevap işlediğimiz de yok ama olsun. Elbet bir gün... 🥀🍂