Gözlerimi yavaşça açtığımda bir odadaydım tavandaki kıristal evize ile bakışıyordum, karnımda bir sızı vardı "neredeyim ben" dedim kendi kendime "benim evimdesin"dedi yine aynı ses, sesin geldiği yöne baktığımda gözlerimi olabildiğince fazla açmıştım çünkü bu adam gerçek olamazdı beyaz bir teni benimki gibi kömür gibi siyah saçları, ve siyahın bu tonunu kimsede görmediğim bir göz rengine sahipti,yüz hatları keskin, kadınları kıskandıracak kalkık bir burnu vardı,kaslarına söyleyecek bir şey yoktu, beyaz gömlek ve sihah bir pantolon giymişti ne kadar çok yakışmıştı bu adam robot falan olabilir mi acaba diye düşündüm "bana robot demeyi bırakmalısın"dedi bir dakika ne aklımı okuyor olabilirmiydi yok canım "evet aklını okuyabiliyorum çünkü bu konuda eğitim aldım" dedi ben anlık şok geçirirken kalbimin acısı ile kendime geldim elimi kalbime bastırdım "acı çekiyorsun" dedi konuşmak yerine başımı evet anlamında salladım benim yüzümden dediğinde o kadar hızlı olmuştu ki ona bakmam "senin yüzünden acı çekmiyorum bana dokunmuyorsun bile"dedim, acaba dokunsa ne olurdu, karşımdaki adamın öksürmesi ile saçma düşüncelerden kurtuldum"sana dokunursam daha kötü olur"dedi.