Aslı, "Aslında kötü biri değilim," diye düşündü. İşi gereği pek çok insanı üzmüş olduğunu biliyordu, ama intikam alınacak kadar acıttığı kişiler zaten belliydi ve onlardan saklanıyordu artık. "Bu adam kim?" diye düşündü ve açıkçası korkuyordu bu adamdan. Murat, ona o kadar yakın duruyor ve intikam duygusuyla yanıp tutuşuyordu ki Aslı, "Ne yapmış olabilirim? Kim bu adam? Hatırlamıyorum bu adamı," diyerek yol boyunca kendini yiyip bitirdi.

Murat, dışarıdan sakin görünse de Aslı'ya her bakışında gözlerinden kin akıyor, her sözünde nefret beliriyordu. Bu şekilde nasıl yaşayacaklardı onca zaman? Belki bir gün bir şekilde öğrenecekti bu adamın kim olduğunu, ama şu anki kaos, durumunu daha da karmaşık hale getiriyordu. Olayları düşünmemeye ve sakinleşmeye çalışarak camı açtı, başını hafifçe dışarı çıkardı. Güneşin ve rüzgarın teninde bıraktığı his Aslı'ya iyi gelmişti. Arabanın hızıyla oluşan rüzgarı saçlarında hissetmek hoşuna gitmişti. Arada bir Murat'a bakıp yüzünü hatırlamaya çalışsa da bunu başaramıyordu ve kafasında Murat'ın söyledikleri büyüyordu.

"Uykum geldi, bir otele gireceğim. Sabah erken tekrar yola çıkarız," dedi Murat. Aslı gözlerini açtı. "Tamam, olur," diye cevap verdi ve tekrar gözlerini kapatıp başını kapıya yasladı. Arabanın durmasıyla ve Murat'ın "Hadi," demesiyle gözlerini açtı. Bir süre uykuya dalmış olmalıydı çünkü yoldan buraya gelene kadar geçen zamanı hatırlamıyordu. Kapıyı açıp arabadan indi, Murat'ın yanına yaklaşıp otele doğru yürüdüler.

Murat, bir oda tutup anahtarı aldı ve arabadan bir çanta ile Aslı'ya aldıkları eşyaları alıp odaya çıktılar. Odada sadece çift kişilik bir yatak vardı, ama Murat bunu hiç sorun etmeden tişörtünü çıkardı. Aslı, Murat'ın yapılı göğsündeki dövmeyi fark etti. Murat'ın kendine baktığını görünce yatağa dönüp, "Ayıramayız sanırım," dedi biraz utanarak.

"Hoşuna gitti sanırım, öyle kalabilir. Benim için sorun yok," deyip banyoya girdi Murat. Aslı yatağın ucuna oturup bacaklarını karnına çekti, başını dizlerinin arasına alıp kollarıyla bacaklarını sardı. Bugün yaşadıklarını ve bu adamla birlikte olmasını aklından çıkaramıyordu. Murat banyodan çıkmıştı, sadece beline bir havlu sarılıydı. Saçları ve vücudu ıslaktı, göğsünden su damlıyordu. Aslı başını kaldırmadan Murat'a bakmaya çalıştı ama Murat görmeden başını tekrar eğdi.

Murat, "Ne oldu, utandın mı? Bakamıyorsun," dedi alaycı bir sesle.

Aslı, başını kaldırmadan, "Seni tanımıyorum, hatırlamıyorum," dedi ve ardından başını kaldırıp Murat'a bakarak, "Kimsin sen?" diye sordu. Murat, Aslı'nın önüne gelip tek dizinin üstüne çöktü, iyice yaklaştı; Aslı, Murat'ın nefesini hissedebiliyordu. "Zamanı gelince hatırlarsın," dedi Murat, göz kırptı ve hızla geri çekilip ayağa kalktı. Çantasından kıyafet alıp banyoya geçti ve giyindi. Aslı ise hâlâ aynı şekilde duruyordu.

Murat, yatağın örtüsünü açıp uzandı. "Televizyonu açabilirsin, benim için sorun değil," dedi. Aslı, bir süre daha olduğu yerden hareket etmeden durdu, ardından kalkıp eşyalarını alıp banyoya girdi. Suyun altında boş gözlerle duvarı izledi, bir süre saçlarını yıkarken oluşan köpük, yarasına değiyor ve etrafındaki iltihabı yakıyordu. Saçlarını havluya doladı, çamaşırlarını giyindi ve aynada yarasına baktı. İltihap artmış, yeni tişörtüne de leke yapmıştı. Tişörtünü yıkadı, yarasını pamukla temizledi, üstünü giyindi ve banyodan çıktı.

Murat, gözleri kapalı şekilde yatıyordu; en azından onu takip etmiyordu. Aslı, tişörtünü sandalyeye serdi ve televizyonun kumandasını alıp televizyonu açtı. Haberlerde kendini gördü.