Düğün Günü...

"Ayy kızım çok güzel olmuşsun." dedi annem bana bakarak. Gözleri dolmuştu. Ay ama kıyamam ki ben... "Teşekkürler annem." dedim ve annemin boynuna bir kez daha sımsıkı sarıldım.

Neredeyse şu son iki yıldır onların bana hissettirdiği o mükemmel anları düşündüm. Onlar olmasa başıma nelerin gelebileceğini, karşıma Tuna çıkmasaydı neler olurdu... Şu bir kaç gündür neredeyse sadece bunları düşündüm. Abimlerden ayrılmak benim için de çok zordu. Ben belki evin şımartılarak büyütülen o kızı olmamıştım, ama son iki yıldır neredeyse hayatımın en mutlu yıllarıydı. Tuna ile bir aile kurmak, düşüncesi bile güzeldi... Abimlerden ayrı kalmak beni üzüyordu ama çok da uzağa gitmiyorduk nasıl olsa. Ben hala abilerinin vazgeçilmezi olmak istiyordum...

"Hadi kızım ben misafirleri karşılamaya gideyim." dedi annem, ve ardındaan odadan çıkmıştı, bu arada Gökalp abimle de Zehra ablam bence birbirlerine karşı boş değillerdi ama kabul ettiremiyorduk işte. Onlar mutluysa bende mutluydum. Odanın kapısının açılmasıyla içeriye bir sürü arkadaşım girdi, tabii ki en önde Zehra ablamla Burçak vardı. "Kız ayakkabını ver bakayım hemen." diyen Burçak'a döndüm, Resmen düğünün başndan beri tek derdi buydu. "Kız görümcem olacak hanım, ne bu tavırlar?" dedim Burçak'a bakarak. "Ayy hadi İnşaallah de kızım." deyip ellerini dua eder gibi açtı. Bende sabır dilenip isimleri yazmaya başladım. En üste Zehra ablamla Burçak'ı yazmıştım. Hadi İnşaaallah.

Biz böyle gülüp eğlenirken içeriye Baran abim girdi. "Asya biraz konuşabilir miyiz?" diye sorduğunda kenara kaydım, ve herkes odadan iki saniye içerisinde çıkmıştı. Odada abim ve ben vardık.

"Asya, ilk geldiğğinde sana çok kötü davrandım, bunun pişmanlığı hiç bir zaman yok olmayacak. Ama şunu bil ki seni çok seviyorum. Gerçekten çok seviyorum. Sen benim biricik kız kardeşimsin. Vazgeçilmezimsin. Eğer bir sıkıntın olursa ne yapman gerektiğini biliyorsun. İlk başta biraz kıskanmış olabililrim, ama senin Tuna'yı sevdiğinde eminim. Ve onunda seni sevdiğine ve koruyacağına. Şunu bil ki ailen her ne olursa olsun senin arkanda. Biz seni daima seviyoruz. " dediğinde burnumu çektim. "Abim bende seni, sizi çok seviyorum. Siz de benim vazgeçilmesimsiniz." deyip boynuna sanki mümkünmüş gibi daha sıkı sarıldım. "Neyse abi ya hep makyajım akacak." dediğimde ikimizde güldük. Odanın kapısı çalındı, "Gel" içeriye tüm karizması ve yakışıklılığıyla kocam girmişti. Bak dikkat edin, kocam diyorum. Benim diyorum. Kocam da kocam. Paşam da paşam. Evimin direği, gözümün bebeği. Neyse bu kadar krinçlik yeter.

"Çok güzelsin." dediğinde hafifçe tebessüm ettim. "Sende çok yakışıklısın kocam bey." dediğimde kafasını eğip güldü. Tanrım, çok güzel gülüyordu. "Gidelim mi hanım?" diye sorduğunda gidip koluna girdim. "Gidelim beyim, gidelim de bir şu sahanın tozunu attıralım." deyip göz kırptım.

..............

"Siz sayın Asya ÖZÇELİK, hiç kimseinin etkisi ve baskısı olmmadan, hastalıkta sağlıkta, kendi hür iradenizle Tuna AYDIN'ı eşiniz olarak kabul ediyor musunuz?" gözlerim Tuna'yı buldu. Ve gözlerinin içine bakarak konuştum. "EVET!" diye bağırdığımda salonda bir alkış tufanı koptu. "Siz Tuna AYDIN, hiç limsenin etkisi ve baskısı olmadan, hastalıkta sağlıkta, kendi hür iredenizle eşiniz olarak kabul ediyor musunuz?" gözlerimin içine baktı ve bağırdı. "EVET!" ve ben mutluydum. Ben artık mutluydum...