Karnımdaki sancıyla gözlerimi açtım. 9. aydaydık o yüzden herkes panikti, tüm aile bizim evde kalıyorduk. "Tuna." dememle Tuna anında gözlerini açtı. "Tuna bir şey diyeceğim sakin ol." dediğimde çoktan doğrulmuştu. "Efendim yavrum?" dediğinde "Tuna bebek geliyo. dememle tüm here şey anında gerçekleşmişti. Birden tüm ev halkı uyanmış resmen 15 kişi filan hastahaneye gitmiştik. Ben bir yandan bağırıyordum. Etraftaki herkes panik halindeydi. Özellikle abi takımı.

..........

"Asya hanım son bir kez daha." diyen doktora baktım ve dediği şeyleri son bir kez daha yaptığımda kulağımda bir ağlama sesi duyuldu. Elime Tuna'nın gözünden bir damla yaş aktı. Oğlumuz doğmuştu. Bebeği hemen kucağıma verdiler. Ne kadar tatlıydın sen öyle... Tuna'nın minik parmapını kavramış sıkı sıkı tutuyordu. "Bizim mi bu şimdi?" diye sordu Tuna. "Bizim. Bizim minik yavrumuz..."

.............

"Evet abicim kucağında öyle tutma. Bak takımına kusar." dedim yattoğım yerden Kuzey abime. "İyi de verdiniz kucağıma ben nereden bileyim tutmayı." diyen abime baktım. Tam o sırada olan oldu. Bebişimiz kustu. Emremiz kustu.

"Abi bir bebeği tutmayı beceremedin." diyen Bertuğ abim bebeği alıp sevmeye başladı. En doğru düzgün tutabilen Bertuğ abişim le Baranişkom du zaten.

.................

Emre'm iki yaşındayı ve tüm aile fotoğraf çekilmeye gelmiştik. Herşey yolundaydı. Gökalp abim Zehra abilam nişanlanmışlardı. Burçak'la da Bertuğ abim evlenmişlerdi ve bir bebek beklyorlardı. Onlar adına mutluydum. Hala oluyordum.

Ve tüm aile poz verdik kameraya. Emre benim kucağımda, Burçak ve Zehra abla iki yanımda arkamda Tuna var onun yanınada da Bertuğ abim ve Gökalp baim. Babamla annem ve Orhan amca diğer köşedeler. Baran abim, Güney abim ve Kuzey abimde diğer kenardalar.

İşte hayat böyledir. Hiç beklemediğimiz bir anda hiç beklemediğimiz bir zamanda tüm hayatımız değişir. Hayat bazen acımasızdır, ama bu hayatı değerli kılanda belki budur. Acılarımız kadar muytluluklar da yaşadık. Bir başa bakın. 17 yaşında güçsüz bir kız, bir de şimdi bakın... Diyeceğim şey şu, vazgeçmeyin. Ne olurssa olsun...

FİNAL...

..............................................................

ARKADAŞLAR BİTTİ... Teşekkür ederim hepinize... Çok seviyorum sizi. Onlar adına mutluyum. Harflerin arasında, gerçek olmasalarda mutlu olan insanların hayatlarını okumak güzeldir. Bu bize umutn olur... Bertuğ ve Gökalp için bonus bölüm atacağım...

SİZİ ÇOOK SEVİYORUM.