Duyduğum kelimelerle birlikte, kulaklarım uğuldamaya başladı. Ailemden şiddet gördüğümü düşünüyorlardı. Ben bunu itiraf etmekte zorlanırken onlara anlatmamı birden bekleyemezlerdi ki. Ama bunu yapmak zorundaydım. En azından bilmek zorundaydılar.

Bakışlarım Baran'ı bulduğunda beni ayağa kaldırdı be konuşmaya başladı,

"Güzelim? Anlatmak zorunda değilsin." dediğinde yutkundum.

İlerledim ve tam salonun ortasında durdum. "Evet baba, babam bana şiddet uyguluyordu. Babam fiziksel, annem psikolojik. Ama ben bunu aştım baba, anne. Bana güvenmediniz anlıyorum. Ama bir şey söylemek istiyorum, bu hayatta bana sarılan ilk kişi anne sen ve baba sendin. Benim saçımı ilk okşayan kişi Baran sendin. Bana iltifat eden ilk kişi sendin Bertuğ abi. Benden özür dileyen ilk kişi Kuzey'di. Ve ben uyurken yanıma gelip bana sarılan, Gökalp'di.
Ben sizi asla suçlamıyorum bunu bilin. Ama şunu da bilin, ben güçlüyüm, ben bunu aştım. O gece o adam bana dokunmaya çalıştığında Yiğit'in babası kurtardı beni. Ama ben güçlüyüm dimi baba? Ben güçlüyüm dimi?" diye konuştum, fakat..

Fakat başım dönmeye başlamıştı, gözümün kararmasıyla birlikte duyduğum tek seslerin annemlerin ve abimin bağrışlarını duydum.

❤️‍🩹🥺

YAZARDAN

Asya'yı hızla kucakladı Baran, ve doğruca hastahaneye gitmesini söyledi şöföre. Kimse kimseyi bekleyecek durumda değildi, Baran farketmişti, Asya'da da psikolojik bir sorun olduğunu, kendinden biliyordu çünkü.

Aslı'nın yaptıkları onda bir rahatsızlığa sebep olmuştu, işte o kadar kötüydü bu. Ve Asya'da bunun olmasını istemiyordu. Neler çektiğini biliyordu çünkü, Asya bunu çekse dayanamazdı ki o.

İşte Asya'ya başta kötü davranmasının sebebi buydu, fakat bundan çok pişmandı. Hatta Asya'nın doğum haberi geldiğinde en çok sevinen kişi olmuştu Baran. Hatta küçük kız kardeşi doğmadan önce onun saçlarını örmek için saç örmeyi bile öğrenmişti. Ona bir sürü oyumcak almıştı, daha doğmadan.

Şuan ise Baran'ın kalbinin ortasında koca bir delik vardı ve bunu kapatabilecek tek kişi, küçük sevimli kız kardeşi Asya'ydı.

Baran'ın göğsü ona bir şey olacak korkusuyla kavrulurken, çoktan hastahaneye gelmişlerdi bile. Baran kucağında Asya'yla hastahaneye girdi. Gözü hiçbir şey görmüyordu.

Baran, Asya'yı hemşirelerin getirdikleri sedyeye yatırdı. "Siz nesisiniz hastanın?" diyen kadına döndü ve cevap verdi, "Abisiyim." dediğinde kadın soru sormaya devam etti. "Alerjisi var mı herhangi bir şeye?" dediğinde bakışları tekrar kadını buldu. "Bilmiyorum" diye cevap verdi. Ve olduğu yere, dizlerinin üzerine çöktü.

Ben nasıl abiyim böyle? diye geçirdi içinden Baran. Daha kardeşinin neye alerjii olup olmadığını bile bilmiyordu. Ardından yanına tim aile geldi, fakat Baran kıpırdayamıyordu. Birden doktor yanlarına gitti.

Babasına, "Hasta psikolojik bir ilaç kullanıyor muydu?" diye sordu aceleyle. Bu soru ile babasının vücudu da kaskatı kesildi. "Bilmiyorum." dediğinde o da farkına vardı. Öz kızını tanımıyordu. Tam o sırada bir hemşire hızla yanlarına koştu. "HOCAM HASTANIN KALBİ DURDU!" Ve hepsinin kulaklarında acı bir annenin feryadı duyuldu.

Asya'nın annesinin acı feryadı tüm hastahaneyi inletti. "KIZIMMMM" bir annenin acı feryadı duyuldu İstanbul'un ucundan. Bir annenin yüreği yandı, tüm annelerin yüreği yandı. Bir anne acı ile bağırdı, bir baba ise o acıyı alıp kalbine hapsetti. Belki hep kanayacaktı. Belki hep acıyacaktı. Belki hiç geçmeyecekti.

Ve tam dört kardeş, En büyük abi hep acıyı içine atmıştı fakat bu sefer ağlayarak yere yatmıştı. Kuzey, duyduğu pişmanlık ile etrafa saldırdı, ya ona bir şey olursa? Gökalp, kendine kızıyordu ve hiç bir şey yapamıyordu, kıpırdayamıyordu. Ve Bertuğ, o da bağırıyordu. "ÇALIŞTIRIN GERİ KARDEŞİMİN KALBİNİİ..." bir aileyi toplayan Asya, gidiyor muydu yani? Arkasında bunca kişiyi yarım bırakıp gidebilecek miydi...?

❤️‍🩹🥺🥺

EVETT! AŞKİLOTOLARIMMM.. bana kızmayın, öyle olması gerekiyordu sabah şekerlerim. Bu bölüm biraz kısa oldu, ama azcık meraklanın istedim. Sizi seviyorum. Hep seveceğim.. İyi ki varsınız..❤️❤️❤️‍🩹❤️❤️

You tube; Gecee.71