Kapıyı açtığımda karşımda Nejat pisliğini, ve ailesini görmeyi ala beklemiyordum. Fakat hayat acımasızdı, hiç beklemediğimiz anlarda, hiç beklemediğimiz şeyler olabiliyordu.

Sertçe yutkundum. O adam ise yüzüme bağırmaya başladı. "Benim güzel kızım ayıcığını burda unutmuş." dediğinde bakakalmıştım. Benim güzel kızım demişti, bana hiç kızım dememişti.

"Bi ayıcık için bizi pis yüzünüzü görmek zorunda kalıyoruz." dediğimde Nejat üzerime doğru yürüdü fakat sadece onunla sınırlı kaldı çünkü Baran abim benim önüme geçti. "Bir daha kardeşime dokunmaya kalkarsan sana öyle bi dokunurum ki!" Sesinde bariz bir öfke vardı. "Aklın almaz. Geri bas!" diye şiddetle gürlediğinde Nejat bir iki adım gerilemek zorunda kalmıştı.

"Niye abi, sadece sen mi dokunabilirsin?" Sesinde iyrenç bir ima vardı, midem kalktı gerçekten. Pek aldırış etmedim fakat Baran abim buz kesmişti. Nefes dahi aldığından şüpheliydim. "HEMEN ÇIKIN EVİMDEN!" diye gürleyen babama prk kulak asmadılar. "Aa mafya bey kızdı, hemen çıkalım biz kızının önünde bizi öldürmekten pek korkacağını sanmıyorum. Ne de olsa yapmadığı şey değil." Dediğinde bana baktı. "Ayy canım sen mafya olduklarını bilmiyordun galiba, henüz güvenemefiler demek ki." Dediğinde damarlarımda gezinen kanın donduğunu hissettim.

Umarım bunlar gerçek değildir. "Aa sen Kuzey ile Baran'ın da mafya olduğunu bilmiyorsundur şimdi. Tüh pot kırdım. Hatta Baran abim hapise bile girdi." Artık nefes alamadığımı hissediyordum. "Aa bak sana bir sır daha vereyim, bizim bir abimiz daha var! Yoksa onu da mı bilmiyordun?!" Daha fazla bu saçmalığa dayanamayacaktım. "YAVUZ ABİ!" diye bağırdığımda korumamız Yavuz abi hemen kapıda belirdi. "ŞU GEREKSİZ OKSİJEN TÜKETEN VARLIKLARI DIŞARI ATALIM KİMSE GİRMESİN!" dediğimde arkama dahi bakmadan odama çıktım.

Üzerime siyah eşofman ve kısa kollu siyah bir tişört giydim. Havalar gitgide soğuyordu fakat bunu düşünecek halde değildim. Elime geçen ilk çantaya ilaçlarımı, telefonumu ve kulaklığı attım. Çantayı omzuma atıp tüm hızımla aşağıya indim.

Tüm evin bakışlarını üzerimde hissediyordum. Fakat hiç birisiyle konuşmayacaktım. Konuşursam kalp kırarım. Kapıya yöneldiğimde Kuzey abimin sesini duydum. "Nereye?" Dediğnde arkamı döndüm. "HİÇ KİMSENİN OLMADIĞI BİR YER BİLİYOR MUSUNUZ? HİÇ KİMSEYİ GÖRÜP ÇEKEMEM YALANCI İNSAN GÖRMEKTEN MİDEM BULANIYOR?! EĞER ÖYLE BİR YER BİLİYORSANIZ LÜTFEN SÖYLEYİN?!"

"Asya bi di-" Gökalp abim tam konuşacağı sırada sözünü kestim. "BANA BİR DAHA ASYA DEME! KİMSEYİ DİNLEMEYECEĞİM. Ben sıkıldım anlamıyor musunuz? Ben yoruldum, ben nefes almaktan dahi yoruldum. Belki artık nefes almamam gerekiyordur?!"

Ve evden çıktım.

Oysa Asya bilmiyordu arkasında yıkılmış bir enkazdan başka bir şey bırakmadığını, fakat onlarda bilmiyordu Asya'nın kalbinin enkazdan farklı olmadığını...

💔❤️‍🩹

Arkadaşımlarrr kusura bakmayın cihazımdaki bir arıza nedeniyle upuuuuuuuzuuuun yazdığım bölümü taslağa kaydetmemişim...

Evet salağım, biliyorum. Dododkdğ

Neyse o yüzden kısa bir bölüm yazdım, birazdan yeni bölümüde atacağımmm. Öptümmmm💋😘. Ayyy dur size bi soru sorimm.

En sevdiğiniz abi hangisi oldu? Odkdğdkdğdkşdkdö

Be sevmediğiniz, ısınamadığınız karakterler var mııı???

Neyseeee öptüm sabah şekerlerim. (O sırada saat. Fkrpkdğdld)