Hızlıca aşağı indim. Annem büyük salonda oturuyordu ve dışarıda ki bir zamanlar güzel denilecek manzarayı izlemek değilde oraya dalmış gibiydi. Hızlıca yanıa oturdum ve elini tuttum.

Ben:"Annemmm bune demek oluyor?"

Bana yüzünü dönmeden cevap verdi.

Kraliçe (Esrigün):"Beni seninle tehtit ediyorlar "

Sesi ağlamaklıydı. Yerinde kıpırdandı ve bana döndü. Devam etti.

Kraliçe (Esrigün):" Kızım , Sonay ' ım ben babandan sonra sensiz de kalırsam biterim. Elimden hiç bir şey gelmiyor."

Durdu derin bir nefes aldı ve devamını getirdi.

Kraliçe (Esrigün):" Bu topraklar da babanın emaneti, sende babanın emanetisin. Ne yapıcam bilmiyorum."

Ben:" Bana bir şey olmaz anne. Sen toprakları korumaya devam et. Hem beni bulamazlar. Nerede bulacaklar merak etme. Hemen mektup yaz ve gönder savaştan geri çekilmediğimizi isterlerse kendilerinin çekilebileceğini söyle."

Kraliçe (Esrigün):"Tamam."

Yanından kaltım ve kapıya doğru döndüm. O sırada aklıma bir şey geldi. Eğer ben burada kalmaya devam edersem beni bulma ihtimalleri artacaktı peki ya ben hiç beklemedikleri bir yerde olursam o zaman beni bulamazlardı.

Annem ayakta beklediğimi görünce ...

Kraliçe (Esrigün):"Neden bekliyorsun kızım oturacaksan otur, gideceksen git."

Ben:"Anne ben savaş alanına gidiyorum. Beni orada bulamazlar çünkü ben bir prensesim ve prensesler savaş alanında olmazlar ama ben orada olursam beni asla kimse bulamaz."

Annem şaşkın bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu. Birden bu şaşkın ifade kızgınlığa dönüştü ve konuşmaya başladı.

Kraliçe (Esrigün):" Sonay , sen saçmalamaya başladın yine. Ne demek savaşa gidicem. Ben seni koruyacağım diyorum. Sen savaş diyorsun."

Sesi hiç duymadığım kadar kızgın ve sertti. Bu ses tonundan bir kez daha anladım annemin beni ne kadar sevdiğini.

Ben:" İşte anne bak sende söyledin beni korumaya çalıştığını en mantıklı yol bu. Yoksa beni her türlü bulurlar. Bana biraz güveniyorsan kabul et. Kabul et ki beni bulamasınlar. Hem ben de savaşa katkıda ulunmak istiyorum. Lütfen izin ver."

Yüzünde kimsert ifade biraz yumuşadı ve bu ifadeye biraz da düşünce katıldı. Biraz bekledi ve konuşmaya başladı.

Kraliçe (Esrigün):" Sen ne yapacaksın orada nasıl yardım edeceksin savaşa?"

Derin bir nefes aldım eğer annem soru sormaya başlamışsa evet dedirmeye yaklaştım demektir diye düşündüm.

Ben:" Hasta askerlere yardım ederim. İlaç getir götür yaparım. Sıradan bir hemşire olurum. Bu sayede beni kimse tanıyamaz."

Derin nefes alma sırası anneme geçmişti. Derin bir nefes aldı ve kabul eder gibi başını salladı.

Yaşasın gibi bir kelime çıktı azımdan. Annem öpülmeyi sevmezdi. Ben de bunu bildiğim için her fırsatı değerlendirirdim ve yine değerlendirdim. Hızlı hareket ederek yanağından sulu bir öpücük aldım.Ve kıkırdayarak odadan çıktım. Annemde sadece gülmüş ve yerine oturmaya devam etmişti.