Odamda en sade kıyafetleri aramaya başladım. Ama prenses olunca bunu bulmak çok zor oluyordu. Bulabildiğim tek şey geceliklerimdi.

Yapacak bir şey olmadığı için üstümdeki elbiseyi çıkarıp tekrar gecelikleri giydim. Başka alabilecek bir şeyim yoktu. Odaya şöyle bir göz gezdirdim. Makyaj masamda bir kalem ve bir not defteri duruyordu. Onlarla anneme mektup yazabilirdim. Onlarıda aldıktan sonra odadan çıktım.

Annemin halla aynı yerde oturduğunu düşünerek sarayın en büyük odası olan salona geçtim. Annem tahmin ettiğim gibi halla ora da oturuyordu. Yanına gitmedim sadece kapıdan seslendim.

Ben:"Kraliçem."

​​​​​Annem bana dönerek cevap verdi.

Kraliçe (Esrigün):" Canım, bana söz ver." dedi.

Yanıma doğru geldi ve devam etti.

Kraliçe (Esrigün):"Kendine dikkat edeceksin. Eğer canın tehlikeye girerse ve bir seçim hakkın olursa kendini seçeceksin. Tamam mı?"

Sesli bir nefes verdim. Bir an önce gitmek istiyordum. Annemden kurtulmak için değil de savaşa yardım etmek ićin. Bu yüzden uzatmadım ve cevap verdim.

Ben:"Söz"

Sadece tek kelime döküldü ağzımdan o da söz kelimesiydi. Annem sesli olmasa da rahat ve derin bir nefes aldı çünkü benim sözümü tutacağımı biliyordu ve bana güveniyordu.

Kollarımı açtım ve sarılmasını bekledim. Kollarımı actığımı görünce oda sarıldı. Bir dakika kadar öyle bekledik . Ve daha sonra birbirimizi özleyeceğimizi ve konuşursak ağlayacağımızı bildiğimiz ićin sadece ayrıldık ve arkamızı döndük. Ben ilerlerken annem büyük ihtimal arkası dönük bekliyordu halla.

🌸

"Muhafızlar savaş alına gidiyoruz ama önce üstünüze dikkat çekmeyecek kıyafetlerinizi giyin ve orada bana asla prenses gibi davranmayın sadece birer görevlisiniz ve ben de bir hemşireyim. Anlaşıldı mı? "

Kimse cevap vermedi sadece kafasını sallayıp yanımdan kıyafet giymek için ayrıldılar. Cevap vermeme sebeplerini elbette biliyordum. Tüm halk gibi onlarla da yakındım ve hepsini çok seviyordum aynı şekilde onlarda beni sevdikleri için şimdi korkuyorlardı fakat onlarda biliyordu ki burda kalmam daha tehlikeli olacaktı bu yüzden kimse sesini çıkarmadı.

Bir kaç dakika sonra hepsi geldiler ve sıra oldular. Şöyle bir baktığımda gerçekten sadece görevli gibi duruyorlardı. Daha fazla incelemeden "tamam haydi herkesin atları hazırsa gidelim."dedim. Ve tüm muhafızlar yine aynı şekilde başını salladı ve yola çıktık.

4 SAAT SONRA

Attan indim ve muhafızlara sanki ben bir hemşireymişim ve onlar beni sadece buraya getirmişler gibi teşekkür ettim ve onlarda teşekkürümü kabul ettikten sonra saraya doğru tekrar yola çıktılar.

Ben de fazla dikkat çekmeden hasta askerlere bakmak için kurulan çadırların birine girdim.

İlerde bir hemşire askerin yarasına pansuman yapıyordu. Ve askerin ne kadar canı yandığı alınında ki boncuk boncuk olmuş terlerden belli oluyordu. Hemşirenin işi bitmiş olacak ki arkasını döndü ve beni gördü. Bir anda prensesim diye bağırdı. Acele hareket ederek onun yanına indim ve ağzını kapattım.

"Bağırma ve kimseyede prenses olduğumu söyleme." dedim. O sırada ise etrafı biri duymuş mu diye kontrol ediyordum. Kimse duymamış gibiydi. Hiç bir hareket yoktu. Hemşireye sordum.

Ben:"İsmin ne ?"

Hemşire:"Fatma Efendim."

Ben :"Bana rütbeli bir şekilde seslenme. Birisi anlayacak. Benim ismim burada Ayşe tamam mı, eğer birisi sorarsa hemşire Ayşe diyeceksin. Prensens olduğumu söylemek yok."

Hemşire:"Tamam Ayşe söylemem ama nedenini öğrenebilirmiyim?"

Halkıma güveniyordum bu yüzden söylemekten çekinmeden

Ben:" Düşman tarafından aranıyorum. Beni esir alıp topraklarımızı isteyecekler "dedim.

Hemşire:"Vay ş*refsizler vay "

Bir anlık durdu hemşire sanki aklına bir şey takılmıştı dediğim gibi de oldu ve hemşire sordu.

Hemşire:" ama siz neden buradasınız o zaman ?"

Derin bir nefes aldım. Artık bu konuyu kapatmak ve askerlere yardım etmek istiyordum.

Ben:" Burada beni bulamazlar çünkü. Ayrıca bu konuyu bırak artık da hemşire önlüğü getir bana hadi."

Fatma yani hemşire kafa salladı ve gitti. Ben de askerlere göz gezdirdim ve derin bir nefes daha aldıktan sonra bu rutine nasıl alışacağımı düşünmeye başladım

...

🌸Oy vermeyi ve fikirlerinizi paylaşmayı unutmayın.