Annem gideli iki gün olmuştu. Çok kişi gelip gitmişti baş sağlığı için. Her kapı çalışınca hevesle koşarak açıyordum kapıyı.

Belki annem gelir diye.

Oturma odasında ki tekli koltukta bacaklarımı kendime çekmiş şekilde oturuyordum.

Teyzem kapıdan içeri girip yanıma geldi.

Önümde dizlerinin üstüne çöküp konuşmaya başladı.

"Güzel kızım,hadi gel bir şeyler ye aç kalma."

Kafamı kaldırıp baktım teyzemin gözlerine.

"Annem de aç ama teyze. O açken ben nasıl yerim ki."

Dediklerimle teyzem gözlerini sıkıca kapattı.

Biraz daha o şekilde kaldıktan sonra yerden kalkıp yanımda ki koltuğa oturdu.

"Baban aradı sabah sen uyurken."

Beynimden vurulmuşa döndüm o an.

Ne yüzle arıyordu ki ?

"Neden arıyor o herif seni ?"

Teyzem soluklandı bir saniye. "Anneni öğrenmiş ve buraya geliyormuş."

Koltuktan kalkıp yönümü teyzeme çevirdim.

"Neden teyze neden ? Mahvettiği hayatımızın ne kadar boktan olduğunu merak ettiği için mi geliyormuş ?"

"Yade yavrum yapma,nolur."

Hayal kırıklığı ile omuzlarım düştü.

"Teyze ne yapma ne ?! O adam buraya gelmeye-."

Lafım kapının çalınmasıyla yarım kalmıştı.

Teyzem kalkıp kapıyı açmaya gitti bende kendimi tekrar koltuğa attım. Baban diyordu o herife. Bizim hayatımızı mahveden adama Baban diyordur.

Boktan bir durumdu bu.

Adım sesleriyle kafamı girişe çevirdim.

Gördüğüm yüzle buz gibi olmuştum.

Turgay Payas..

Benim annemin ruhunun katili.

Ben aklım her şeye ermeye başladığından beri annemin doktor doktor gezerek psikolojik tedavi gördüğünü biliyordum. Hepsi de bu adam yüzündendi.

Bomboş gözlerle bakıyordum yüzüne.

"Kızım."

Kızım ?

Sinirle ayağa kalkıp karşısına geçtim. Ama aramızda da hatırı sayılır mesafe vardı.

"Gerçekten mi ? Gerçekten senin kızın olduğuma inanıyorum musun ? Çünkü benim bir babam yok bildiğim kadarıyla. Benim annemde babam da o terk ettiğin kadındı."

Karşımda ezilip büzülüyordu. Ama ben daha bir şey söylememiştim ki.

Üzülmüş müydü benim bu kadarcık söylemlerime ?

Komik.

"Noldu Turgay Payas ? Üzüldün mü 18 yıl önce terk ettiğin kızının sana bunları söylemesine. Bence de üzül çünkü ben bu yaşımda bunları söylemek zorunda olduğum için utanıyorum.

Senin gibi haysiyetsiz,şeref yoksunu,uçkuruna düşkün bir 'Babam' olduğu için üzülüyorum. Hatta ve hatta senin varlığından utanıyorum."

Söylediklerimle sanki şoka uğramış gibi bakıyordu.

"Ben böyle olsun istemedim."

Ne¿

"Ne olsun istemedin acaba ?"

Artık göğsüne yumruk atarak konuşuyordum.

"SEN BENİM ANNEMİ ÖLDÜRDÜN. SEN BENIM HAYATIMI BENDEN ALDIN. SEN BENIM TEK DALIMI KIRIP ATTIN."

Bağırmaktan yine sesim kısılmıştı.

Artık yorgunluktan olduğum yere çöküp ağlamaya başladım.

Teyzeme yalvaran gözlerle bakıyordum artık.

Gözlerimden ne demek istediğimi anlamış olacak ki Turgay'ı kolundan tutup dışarı itiklemeye başlamıştı.

Ben çocukken her gece baba diye ağlardım bir babam olmadığını bildiğim halde.

Okulda arkadaşlarımın hepsi babaları almaya gelirlerdi. Ama beni annem alırdı. Bundan şikayetçi değildim hiç bir zaman ama çocuk aklı yine de isterdim bir babam olsun.

Ama büyüdükçe farkına vardım ki benim annem bana hem anne hem baba olmuştu.

Her şeyime koşardı. Hiç bana bir kere bile sesini yükseltmişliği olmadı.

Hasta olduğuma babamı istiyorum derdim anneme ama annem de benimle birlikte ağlıyordu sadece. Biliyordum. Elinden geleni yapıyordu benim için. Benim için baba bile olmuştu ama olmazdı bazen bazı şeyler.

Teyzem onu göndermişti. Kapı sesini duymuştum çünkü.

Yerden kalkıp kendi odama gittim. Kapıyı kapatıp kitledim. Bu evde kalamazdım ben. Annemin yokluğu ile kalamazdım nefes dahi alamazdım daha fazla.

Yatağın üstünde ki telefonumu alıp liseden olan arkadaşımla olan sohbete girdim. En son başsağlığı dilemişti.

Ona oraya geleceğime ve bana ordan ev bulup bulamayacağımıza dair mesaj atmıştım.

Ben dolaptan valizimi alıp kıyafetlerimi yerleştirmeye başladım. Acele etmiyordum çünkü kimseye yetismeme gerek yoktu.

Yarım saat içinde lazım olabilecek her şeyimi koymuştum. Hazırdım. O sırada bildirim sesiyle telefona döndüm.

Sevde yazmıştı. İstedigim gibi bir ev bulabileceğimizi söylemiş en kısa zamanda gelmem için tembihlemişti.

Ona bu gece yola çıkacağımı söyleyip konuşmadan çıktım.

Bilet bakmaya başladım.

Fethiyeye gidecektim.

Teyzem gece yattıktan sonra otogara gidecektim.

Sonra da herkesten uzak tek başıma yeni bir hayata başlayacaktım. Annem olmadan nasıl olur bilmiyorum ama asla annemi utandıracak şeyler yapmayacak ve yeniden hayata dönecektim. Uzun sürer belki ama başaracaktım annem için.

Artık her şey annem içindi.

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•