Bu bir bölüm değildir, bu bir konuşmadır.

Son dönemlerde mutsuzluk ve hevessiz oluyor insan. Son yıllarda dediğimde, 2020 yılından beri. Bu dört yıldan beri hayat daha da çekilmez. Tek değilsiniz, emin olun.

Söyleyememe... En çok insanda bu acıtmaz mı aslında? Sana yapılanlar karşısında, hiçbir şey söyleyememek. Sadece susup kalmak, istememeye istememeye...

​​​​​​Konuşmak istersin, boğazın düğümlenir. Beyninde o kadar ses yükselirki, gözlerin dolar. En beteri de budur ya. Kendi içinde ki savaştan dolayı, karşındakine küçük gözükürsün. Sonra ise tek bir özüre tav olursun,acını unutarak. Peki o hatayı biz yapsaydık, susacaklar mıydı?

​​​​​​İnsanlara güvenememezin en yegani sebebide budur. Onların hatalarını içimizde biriktirdiğimiz için güvenememeliyiz. Ah, zaten güvenelicek insanlar değillerdi değil mi? Tek bir kazık, kalbinizden eksilen bir parça...

Beden yaşıyor bizde sadece, ruh çoktan öldü ki. Genç yaşlarda, genç ölü ruhlar... Bunu yaşamayanlar nasıl anlayacak ki? Bizim yerimizde olmadıkları sürece hiç anlayamayacaklar.

​​​​​​Aile baskısı, gelecek kaygısı, güvensizlik, konuşamama, anksiyete bozukluğu, panik atak derken, hayat bitmiş. Ama sen çoktan bitmişsindir.

Kaçmaya çalışırsın. Bazıları müziğe, bazıları kitaplara, bazılarıda insanlara kaçar. Ben sonuncusuna hiç gelemedim. Anlatamadım kendimi, boğazım düğümlendi. Midem bulandı, kalbim ağrıdı. Çoğunuzda da böyle.

​​​​​​Cansu Bozok... Bu isim acı getirir, sevilmememişlik getirir akla. Yıllardır, hiç bir hayat belirtisi olmadan yaşamış Cansu Bozok. Kendi ailesi tarafından öldürürmüş Cansu Bozok.

Bir çocuğun ruhu daha katledilmiş olan Cansu Bozok. Bu isim de mutluluk yoktur. Bu isimde sadece mutsuzluk ve acı vardır.

Ölemeyen, bir bedendir Cansu Bozok. Ve bu cümlenin aynısını yaşayan, sadece isim değişikliği olan bir sürü acı bedenler.

Ruh kalmadı ki olum bizde. Yok, yok ettiler ruhumuzu. Hiç gözlerini kırptılar mı? İşte bunu yapanlara da Arda Bozok denir. Belki fiziksel şiddet yoktur ama, psikolojik şiddet... Fiziksel şiddeti aratacak cinstendir.

İşte lafın kısası, boktan bir hayatımız var. İç sesinizi susturmak için şarkılara sığınan insanlardanız. Gerçek hayatta mutlu olamayacak insanlarız.

Kara sevda acılardan oluşur. O acılar, kitap yazmayı bitirene kadar gitmeyecek. Karalama defterinin içinde ki karmaşık çizgileriz biz çünkü. Bazen kendimizi kendimiz bile anlamayız.

Ama kimse için kendinizi üzmeyin. Deneyin en azından bunu. Ne kadar başarırsanız, o kadar bir kalp parçasınızı onlardan geri almış olursunuz.

İyi geceler demeyeceğim. Gerçekten iyi mi geceler? Artık gecelerde uyumak istiyorum....

🖤

​​​​​​

​​​​​​

​​​​​​

​​​​​

​​​​​

​​​​

​​