12 gökyüzün ne renk

İnsanların en sevdiği renk kendi acılarına göre boyadığı renkti acılarım ne renkti bilemem ama benim en sevdiğim renk yoktu desem inanmayın :)

Alperin bana hediye aldığını duyunca ufak bir şaşkınlık yaşasam'da kutuya benzer şeyi alıp hunharca kutuyu açtım içinden bir kitap mavi renklerden oluşan siyah renginden oluşan Ay şeklinde bileklik

Aslına bakarsanız Alper beni çok iyi tanımıştı mavi ve siyah benim acılarımı boyadığım renkti biri ne kadar aydınlıksa diğeri o kadar karanlıktı

"Saat kaç"

"12.09"

"Oha " derken esnek tutmasıyla elimi ağzıma götürüp geri çektim, uyku beni arzuyla gözlerimi kapamaya davet ederken gözlerimi zorla açık tutuyordum gözlerim iyice ağırlaşırken Alperle göz göze geldik

"Ben şimdi 18 mi oldum lan"

"Evet güzelim"

"gökçe ablayla aranız nasıl " anlamsız bir soru attım ortaya nerdeyse bir haftadır gelmiyor ve bılaşmıyordu

"Ayrıldık biz onla"

"NE"bir şey dememiş fakat neden diye soran bakışlarımı üzerinde tutmak dan hiç çekinmiyordum

"Bu konu konuşulmıycak kadar önemsiz ahu ne sen sor ne ben cevaplıyım"

Kaşlarımı catmış olmamama rağmen beni içine çeken karanlık kötü anıları gözümün önüne getirirken iyice uykuya çekildim.

🤍

Ormandayım karşımda annem yanında gökçe ikisi de silahları uzatmış tetiğe basmak için zaman dahi harcama gereği duymuyorlar gibi görünüyor du sonra bir sis indi gözlerimin önüne sahne değişti oyun değişti

Sokaktayim tam karşımda yerde yatan onlarca kız çocuğu belkide bağzıları yeni hayata atılmış bağzıları ise gençliğinin dönüm noktasındaydı o kız çocukların yanında benim çocukluğum karnındaki bıçakla oturuyordu gözlerimin önüne bir sis daha indi

Yine annem karşısında her zaman ki gibi bana nefretini kusuyor kaç yaşındayım bilmem koluma şamar geçirdiği gibi beklemeden kollarımdan tutup küvete koydu buz gibi soğuk suyu açıp ağzına kadar olacak şekilde bekledi doldu küvet buz gibi suyla gitti annem sonra geri geldi tüm buzları boşaltı küvetin içine daha soğuk oldu üşüdükçe üşüdüm bedenim dayanamadı sonunda bıraktı kendini buz gibi suya gözlerim kapandı ellerim kenarlara düştü , bir sis daha

Evdeyim bu sefer karşımda sureti belli olmayan bir adam vardı karşımda elinde bir torba bana doğru ilerliyor yanıma vardığında ise cöp fırlatırcasına beni kenara fırlatıp kaçıp gitti bu sefer gözlerime sis düsmedi sonra aralarından bir ses seçe bildim güven duyduğum bir ses

"Uyan " diyordu o ses ve tekrarldı

"Ahum uyan" açamadım gözlerimi zorladım kendimi olmadı bir süre sonra gözlerimin aksine hızla doğrulan bedenim vardı

Gözlerim Alperle buluştuğunda korku dolu gözlerle bakıyordu bana

"Saatlerdir ağlıyorsun " onun aksine daha sakin bir şekilde cevap verdim

"Birşey olmaz ayol"

"Ahu"

"Ay ne var be" diyip ayaklanmam bir oldu yaşanmışlıkları üstüste kabus olarak sarsılmama sebep olmasına rağmen hiçbir şey olmamış gibi lavaboya gidip suratıma bir kaç kez soğuk su çaldım

İç ses: annen seni sevmiyor

İç ses : ölsen daha iyi

İç ses: hayat seni cezalandırıyor bunu dahi göremiycek kadar kör müsün ahu?

İç ses : seni doğuran kadın sevmemiş seni başkası mı sevecek

Aklımın bana oyun oyanadığını düşünmekden başka çarem yoktu haklıydı ama iç sesim beni benden başkası sevemezdi çünkü insan ilk önce kendini sevemeliydi ben kendimi sevmiş miydim peki orası muma

Gözyaşlarımın akmasına engel olmıyordum ellerim değil tüm vücudum tirtremeye başlamıştı nefessiz kalmış kasılmıştım bir atağı da atlatıkdan sonra gözlerim hunharca akmaya devam etti ve bende tutunduğum duvarı bırakıp yere çöküp gözyaşlarımın sesiz çığlıklar atmasına izin verdim.