14 hastane

Adımlarımın beni ne zaman buraya getirdiğinden habersiz Alperle annemin bakışlarına karşılık veriyordum kalbim büyük bir öfkeyle yanarken öfkem yıllar sonra gelen anneme değil yıllar sonra gelen annemle konuşan alpereydi ve daha fazla kendimi tutamadım demek isterdim ama hiç bir şey yapmadan boş bakışlarımı sürdürdüm .

Bir şey elimi kolumu baglamıştı sanki gidemiyordum dilime kilit vurulmuştu sanki bağırıp çağıramıyordum, gözlerim kararıyordu dengemi mi kaybetmiştim sanki ne konuştuklarını algılayamıyordum artık tabi konuşuyorlarsa gözlerimin önüne inen kara perdeyle bedenim kendini yere doğru saldı ama yere çakılmadım

"O iyi mi"

"İyi, niye burdasın sen daha ne kadar üzebilirsin sen bu kızı"

"Kes sesini anı sana mı sorcam anayım ben döverim de severim de"

"Lan senin kızını biz evlatlık edindik lan anasıyım diyorsun ama hiç bir bok yaptığın yok kızın için hayatını mafetin sen bu kızın"

Duyduğum cümlelerle dakikalardır aralıyamadığım göz kapaklarımı araladıkdan sonra tek kelime döküldü dudaklarımdan

"Alper " bir el hisetim elimde

"Susun uyandı "dedi biri

"Güzelim" diye karşılık verdi Alper hemen ardından. "Uyandı doktoru çağırın diye bağırdı "

"Oğlum senin kafan nerde burdayım ya"

"Senin beyni nereye bıraktın söylede abime verek belki işe yarar" benim bile zar zor duyduğum sesim Alper kıkırdayarak cevapımı vermişti bile

"Onları duydum"

"Neyi yavrum "

"Evlatlık olduğumu " ister istemez kısık sesime kıyasla gayet gür şekilde kahka attığımda Alperle bakışlarımız kesişti catık kaşlarını umursamadan konuştum

"Biz şimdi üvey kardeş miyiz" bir kahka daha

"Evet "diye mırıldandığında bir kahka daha patladı dudaklarımın arasından

Annemle anı abla bana döndüğünde kuzeyin de hatta tüm ekibin de burda olduğunu yeni görüyordum her kez delirmişim gibi bakışlar atarken en sonunda konuştum

"Ya ben size gerçekten inanamıyorum ben seni abi bildim , seni abla " sıra alpere geldiğinde dudaklarımda ufak bir tebessüm oluştu "seni seni her şeyim bildim ben evet beni evinize aldınız yılarca baktınız bana eyvallah ama " derin bir nefes çektim içime

"Duydum sizi ya duydum evlatlık ne ya siz şaka mısınız anı abla ya ben sevgilim dediğim çoçukla kardeş sarılıyorum farkındamısınız " tam da bu sırada Alperle el ele olan ellerimizi gözlerine sokmak istercesine kaldırıldım herkes şok gözlerle ellerimize bakarken buna Alperde dahildi şok gözlerle bana bakıyor ve halinden gayet memnunum görünüyordu

"Ahu ne biçim konuşuyorsun sen" diye atlayan Alp abi olmuştu boş bakışlarımı alpere gönderirken bir yandan da cevabını almış oldu

"Ne biçim konuşuyormuş abi sence şuan konu bu mu " diyerek saçma bir çıkış yaptı Alper

"Konumuz tam olarak bu Alper senelerce saklamakdan utanmadınız mı ya siz söylebilirdiniz " dedim bakışlarımı alpere yönlendirdiğimde tam karşıya kuzeye bakıyordu kuzyle s*ç*ı*k bakışlarını atarken

"Bana inanmazdın "

"Ben bana güvenmezken sana güvendim neden inanmayayım "

"Şuan böyle konuşuyorsun" dedi ve bakışlarını diğer tarafa çevirip dinlenmem gerektiğini ve yanlız kalmam gerektiğini söylediğinde kimse çıt çıkarmadan çıktı odadan

"Şuan böyle söylüyorsun ahu o zaman olsa inanmazdın kendi ağzınla söyledin ya ahu sen kendine bile güvenmezsin" haklıydı belki de en iyisi böyle öğrenmekdi ama ciğerlerim yanıyor kalbim sıkışıyordu ve ben ne kadar göz yaşlarıma engel olsam da bu yanmaya engel olamıyordum

Elimi tutan eli avuç içimi okşmaya başladığında bakışlarım ona döndü ben sustum o anladı duydu çığlıklarımı gördü gözyaşlarımı hissetti içimdeki koca yangını oysa ne ağlıyordum ne bağrıyordum ama biliyordum bakışlarıyla ben anlıyorum dercesine bakmıştı ve bazen en büyük çığlık sustuklarındır.