17 duy beni

Sabahın köründe gözlerimi araladığımda dövülürcesine çalan kapıya yöneldim kapıya vardığımda gördüğüm görüntüyle yerimden kıpırdayamadım

"Ahu biz geldik ablam ne o cin görmüş gibi kala kaldın "

En sonunda kendime gelip kapının önünden çekildim ve solana doğru yol aldım ruhsuz bir şekilde yürürken çarptığım şey sayesinde nerdeyse yere çakılcaktım ki bir elin belimi sarmasıyla bakışlarım o yöne döndü Alper... Beni kendine doğru çekince omuzlarına tutundum iyice yaklaşırken kaşlarımı kaldırdım ne olduğunu anlamadığı surat ifadesiyle bir milim kalana kadar durmadı en sonunda dudaklarını dudaklarımın üstüne kondurup geri çekildi

"Alper ben senin ağ*ı*n*a nokta nokta yani " kocaman gülümsemesiyle gözlerim gamzesine takıldı

"Ahum kızım"

"Kızım deme bana "

"Ahu seni anlıya biliyorum lütfen kızım yapma böyle " cevap vermedim vermeyi de düşümüyordum zaten ne hakla gelmişti ki buraya annem babam kim belir siz, biri diyor ben evlatlık aldım biri diyor senden önce benim evladım dı sonra onu kulandim yüzsüz gibi sokağa attım evet tam olarak bunları diyorlardı ve son dedikleri canıma tak etti

"Belki de bu kızın kaderi budur ailesinin hiç bir zaman olamiycak olması" bu kişi Aysun yüzsüzunden başka biri değildi

"Yeter , kim benim annem kim benim babam size ne lan bir kere bile gelip benim nasıl olduğumu sormayan insanlar benim hayatımı hangi ara eleştirir oldu lan burda hanginiz beni anlaya bilir hiç biriniz Alper dışında kimse beni anlamaya çalışmadıysa benim hayatımı da yargılayamaz şimdi hepiniz burdan gidin gidin dedim"

elimi masaya vurmuştum yetmedi sandalyeye tekme attıp savurdum masadaki vazoyu devirdim başka bir şey yaptıysam da haberim olmadı, çünkü minik odama geçip ağlamaya başladım

İç ses : kimdim ben!

İç ses : sakin ol

iç ses: durun bir sakinleşsin ondan sonra tekrar geliriz hadi

Kapı çaldı biri içeri girdi yorganı üstüme örtüp saçlarımı okşmaya başladı " kim demiş bir Alper anlamaya çalışmış bir Alper seni anlamış abiler çuvalamı girdi uykucu"

hala ağlarken susmaya karar verdim gelen kuzey abimdi hakkını yiyemezdim beni anlamaya çalışan bazen de anlayan nadir insandı

"Abiye cevap ver bakım"

"Abi bana masal anlatsana " kesik kesik gülme sesi geldi sonra abim mırıldanmaya başladi ağlamanin etkisiyle göz kapaklarım çoktan ağırlaşmıştı bile

"Bir varmış bir yokmuş... Bir inatçı keçi varmı bu keçinin kocaman bir ailesi varmış sevgilisi abisi kız kardeşi bu keçinin ailesindeki kimse öz olmasa da onlar kanbağı olmadan bağlanmış ve bir birlerini hiç birakmamişlar mutlu son "

Anlatğı hikayeyle dudaklarıma ufak bir gülücük kondu sonrası koca bir karanlık uyku beni kendine çekmeyi başarmıştı