2. Bölüm: Umut ve Belirsizlik Arasında

Gökçe, Eflan’la her karşılaşmasında daha da büyüleniyordu. Ama bu büyülenmenin yanında, içindeki bir şey onu rahatsız ediyordu. Eflan’ın davranışları hep tutarsızdı. Bir gün ona yakınlaşıyor, ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi uzak duruyordu. Bu durum, Gökçe’nin içinde bir karmaşa yaratıyordu. Kafasında binlerce soruyla yaşıyordu artık. Acaba Eflan gerçekten ona ilgi duyuyor muydu? Yoksa sadece bir yanılsamanın peşinden mi gidiyordu?

Bir akşam, Gökçe’nin telefonu çaldı. Arayan Eflan’dı. Gökçe, heyecanla açtı telefonu. Eflan, onu dışarıda bir şeyler içmeye davet ediyordu. Gökçe’nin kalbi hızla çarpmaya başladı. Bu bir işaret olmalıydı, diye düşündü. Eflan onunla vakit geçirmek istiyordu, bu bir adım olmalıydı. Belki sonunda, aralarındaki belirsizlik çözülecekti.

O gece buluştuklarında, her şey yolundaydı. Eflan, Gökçe’ye daha önce hiç olmadığı kadar samimi davranıyordu. Gözlerine bakıyor, onu dinliyor, hatta arada sırada ona dokunuyordu. Gökçe’nin içindeki umut büyüdükçe büyüdü. Bu gece belki bir dönüm noktasıydı.

Ama gece sona erdiğinde, Eflan yine bir şey söylemeden uzaklaştı. Gökçe, arkasından bakarken, bir şeylerin eksik olduğunu hissetti. O sıcaklık, o samimiyet bir anda buharlaşıp gitmişti. Ve geriye yine belirsizlik kalmıştı. Gökçe, eve dönerken kalbinde garip bir boşluk hissetti.

Sonraki günlerde Eflan’dan bir haber gelmedi. Gökçe her geçen gün daha da kaybolmuş hissediyordu. Kafasında sürekli aynı düşünce dönüp duruyordu: “Neden bana böyle davranıyor? Benden ne istiyor?”

Gökçe, bu soruların cevabını bulamadıkça, içinde büyüyen karmaşa bir fırtınaya dönüştü. Eflan onu bir gün kendine çekiyor, bir sonraki gün kayboluyordu. Ve Gökçe, bu gelgitlerin içinde savruluyordu. Eflan’ın yarattığı umut ve belirsizlik arasında sıkışıp kalmıştı.