Her şeyin başlangıcı

" Düştüğümüz kuyular sandığımız kadar dipsiz değil aslında , tutunmaya çalıştığımız ipler çok kısa "

Emily'den

" Bazı insanların kaderini diğer insanlar belirler . " Bunu duyduğum ilk anda unutmam gerekenler listesine ekledim . Mutluluk ... Benim için ulaşması imkansız bir duygu . Hayat neden bu kadar acımasız ? Tüm bunları yaşamak zorundamıydım ? Diğer insanlar mutluyken tüm o acılar benim çekmem adil mi ? Hayat herkeze adil mi davranıyordu ? Hayır . Hayat bana hiç adil davranmadı . Tek mutluluk kaynağımı , hayata tutunma sebebimi , karanlık hayatımı aydınlatan tek ışık kaynağımı elimden aldı. Her saniye o çığlık sesi kulaklarımda yankılanıyordu .

Öğretmen ; Emily !

Öğretmenin bağırmasıyla yüzümü coğrafya hocası bayan Açelya'ya çevirdim. Hoca bana endişeli gözlerle bakıyordu.

Emily ; Efendim Hocam .

Hoca Açelya ; Emily iyi misin ? Bir kaç kere sana seslendim ama cevap vermedin.

Emily ; Merak etmeyin hocam iyiyim sadece biraz dalmışım .

H. Açelya ; Emin misin Emily yüzün solgun gözüküyor.

( H. = Hocam . Kısaltma yaptım ♡ )

Emily ; Evet hocam eminim.

H. Açelya ; Tamam nasıl istersen.

( Ders biter )

Ders zili çalınca herkes dışarı çıkmaya başladı . Ben de eşyalarımı topladım ve sınıftan sonra okuldan çıktım. Yoda yürürken omzumda bir el hissetmemle arkama döndüm. En yakın arkadaşım Ecrin arkamda bana endişeli gözlerle bakıyordu.

Ecrin ; İyi misin Emily ?

Emily ; İyiyim Eco sen ?

Ecrin ; İyiyimde sen biraz solgun gözüküyorsun . Ş-şey acaba baban dövdüğü için mi ?

Ecrin son cümleyi kısık sesle söyledi. Ben ise başımı olumlu anlamda sallamakla yetindim. Ecrin tam bir şey diyecekken telefonum çaldı . Arayan o babam olacak şerefsiz adamdı . Açıp açmama arasında kaldım ama açtım çünkü açmasam olacakları biliyordum.

Mahmut ; 2 dakikaya evde ol.

[ Mahmut babası ( üvey ) ]

Bunu demesiyle telefonu yüzüme kapatması bir oldu. Artık alışmıştım . Ecrin ile vedalaşıp hızlıca eve gittim . Eve vardım ve kapıyı açtım .

Emily ; Ben geldim.

Bunu dedikten sonra odama gittim . 1 dakika bile geçmeden kapım sertçe açıldı . Önümde o şerefsiz Mahmut vardı Elinde kemer vardı .

Mahmut ; Neden geç kaldın ben sana 2 dakika sonra evde ol demedim mi ? Sen ise 3 dk sonra eve geldin . Sen beni ciddiye almıyor musun ?

Emily ; Baba ben-

Ben daha cümlemi bitirmeden babam bana tekme atmış bende acıyla yere düşmüştüm. Babam beni acımasızca kemerle dövdükten sonra bıçağını çıkardı ve koluma çizikler attı.

Mahmut ; Bu kadar yeter kalk giyin ve şu izleri kapat .

Emily ; N-neden baba ?

Mahmut ; Senden kurtuluyoruz .

Babam bunu dedikten sonra ben şok olmuş bir şekilde ona baktım . Ne diyordu bu adam ya ?

Emily ; Baba bu ne demek ?

Mahmut ; Bizi hastaneden aradılar doğduğun gün karıştırılmış olma ihtimalin varmış DNA testine gidicez . Şimdi kalk giyinve şu izleri kapat.

Ben daha olanları algılayamadan o odadan çıkıp gitmişti. Giderken kapımı sertçe çarpmıştı . Ne yani yaşadığım tüm bu acılar , daha iyileşmeden yenileri eklenen tüm o çizikler , yaşadığım o kaza , yüm o tramvalar hepsi yalan mıydı ? 17 yılım yalan mıydı ? Yaşadığım tüm o şeyler küçük bir hatanın yüzünden miydi ? Ben bjnları düşünürken babamın sesini duydum.

Mahmut ; Nerede kaldın be piç hızlı ol yomsa oraya gelirim . Anladın mı lanet olası şey .

Babamın sesiyle kendime geldim. Hızla üstüme uzun kollu kırmızı bir tişört ve altına sitah bir oantolon giydim. Babamı kızdırırsam beni döveceğini biliyordum. Çantamın içine önemli eşyalarımı katıp hızlıca aşağı indim. Aşağıda annem ve babam vardı . Ben gelince hızlıca evden çıktık ve arabaya bindik. Gerçekten 17 yılım yalan mıydı ? Tüm hayatım yalan mıydı ? Peki ya yeni ailem bu aileden daha kötüyse ? Bunları denemeden öğrenemem . Ben Emily Aslan bunu denemeye ve cevabı öğrenmeye karar verdim .