"Kapıyı kilitlemen konusunda seni uyarmıştım!" dedi, amca olduğunu sanan piç kurusu...

Adam kapıya bir kez daha vurdu, kız kapıyı açsın diye. "Aç şu kapıyı sürtük! Seni bekliyorlar."

Korku ve çaresizlik... Kızın tüm ruhunu esir almıştı. O an yapabileceği hiçbir şey yoktu, tüm bunların kâbus olmasını dilemekten başka.

Korkuyordu. Tüm bunların gerçek olmasından korkuyordu. Ama ne yazık ki gerçekti ve bunu bilmek onu uçurumun kıyısına sürüklüyordu.

Bi' kapı kırılma sesi duydu, ardından ona doğru yaklaşan ayak seslerini... Çaresiz kız ona yaklaşan her adım sesini duydukça oturduğu yere daha da çok sindi.

Adam kızı dolabın arkasında yerde otururken görünce yüzünde peydah bir gülüş yer aldı. "Demek buradaydın küçük fahişe?" diyerek kızın saçlarından tutup kaldırdı.

Kız fahişe kelimesini duyunca sinirlendi. Hırsla saçını amca demeye şahit isteyen adamın elinden kurtardı. "Ben," diye bağırdı adamın yüzüne doğru. "Fahişe değilim."

Önce kulağının uğuldamasını sağlayan bi' tokat yedi yanağına. Sonra bedenine atılan darbelerle yere düştü. Atılan her darbe ne kadar etini kemiğinden koparıyorlarmış gibi hissettirse de ağlamadı.

Çünkü daha yeni anlamıştı, ağlamak onu kurtarmıyordu.

Ağlamak onu kurtarmak için bir çare değildi.

Aksine, çaresizlikti.