"Kabul etmedim de, ne olur kabul etmedim de Aysima." Umut dolu sesiyle konuştuğunda cevap veremedim.
Ne denirdi ki zaten. Onun canı yanmasın diye seninkini yakmaya çalıştım mı diyeyim? O üzülmesin diye seni üzmeye çalıştım mı? Onu alabilmek için seni mahvettiğimi mi? Hangisini? Gözlerindeki umut kıvılcımları yavaş yavaş yok olurken sakin adımlarla yanıma yaklaştı.
"Bir şey söylesene Aysima, kabul etmedim de. Ona yalan söylüyordum de." Dedi umutlu tutmaya çalıştığı sesiyle.
Dolu gözlerle gülümseyerek, "kabul etmedim desem inanacak mısın?" Dedim titrek sesimle.
Aramızdaki iki adımlık mesafeyi yok ederek yüzümü avuçları arasına aldı, kehribar gözlerini gözlerimden çekmeden anlını anlıma yaslayarak nefesini yüzüme verdi.
"İnanacağım," güven veren sesiyle,
"Söz inanacağım." Dedi kamer.
Yüzümdeki gülümseme yavaş yavaş yok olurken yaş akan gözlerimle sadece kehribar gözlerine odaklandım.
"Kabul ettim." Dedim ağladığım için boğuk çıkan sesimle.
Gözlerindeki yıkılmışlığı tüm benliğimle hissederken, o an sadece ölmeyi diledim...
Gözleri güzel adam, yüreği güzel adam, seni yıktığım için özür dilerim.
