Ben sana mecburum bilemezsin
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.

Attila İlhan.

Şaşkınlığımı gizleyemiyorum. Yüzüne bakıyorum Anıl hocanın. Gözleri kan çanağı gibi. Pişman bir ifadeyle yüzüme bakıyor. Ne işi var burda anlamıyorum? Evi mi nerden biliyor? Saat dokuz olmuş. Bu saatte kapımda ne işi var? Hiçbirşey söylemiyordu sadece gözlerime bakıyor. Bu sessizliği bozmamız gerekiyor;

-Hocam? Ne işiniz var burda? Bişey mi oldu?

Cevap vermedi.. sadece sustu, sustum, sustuk.

Korkuyordum, kötü bi haber mi verecek acaba? Kaldıramam. Sussun istiyorum içten içe. Kötü konuşmasın da sonsuza kadar susalım gerekirse.

-Bade. Bugün sana bağırdığım için özür dilerim. Sadece bunu söylemeye geldim. Suçsuz yere kalbini kırdım. Affet beni.
-Bir önemi yok. Ama bu kadar niye zahmet ettiniz? Okulda da konuşabilirdik. Ayrıca siz benim evimi nerden biliyorsunuz?
-Gül hoca söylemişti. Komşuyuz demişti konuşurken. Ordan biliyorum.
-Anladım. Affedilecek bi durum yok hocam. İyi değildiniz, bazen olur öyle. Hiç önemli değil.
-Önemli. Senin kalbini kırdım.
-Hayır kırılmadım. Burada kalbi kırık olan tek bi insan var o da sizsiniz. Neyiniz var? Niye gözleriniz kan çanağı gibi? ağladınız mı?
-Cevabını bilmediğim çok soru soruyorsun.

Melisayla konuştuklarımız geldi aklıma. Doğru olabilir mi düşündükleri? Yoksa bu saatte bi öğrenciden sırf özür dilemek için kapılara niye dayansın?

-İnanmıyorum size.

- O ne demek?

-Buraya sırf özür dilemek için gelmiş olamazsınız. Neden geldiniz?
-Ne ima ediyorsun Bade. Yakınlardan geçiyordum. Kalbini kırdığımı düşünüp pişaman oldum.
-Her öğrencinizin evine bu şekilde giderek mi özür diliyorsunuz?

Gözlerinde ki ifade değişti birden. Belli sinirlenmişti. Ama umursamıyordum. Sorularıma cevap vermek zorundaydı. Kızgınlıkla kafasını sağa, sola çevirdi.

-Haklısın gelmemeliydim hiç buraya. Sadece kırgın uyumanı istemedim o kadar.

"Kırgın uyumanı istemedim" bu ne ince bir düşünce böyle. Kimse daha önce beni bu denli düşünmedi. Belki de sadece çok yufka yürekliydi Anıl hoca. Başta ki hatayı yapmak istemedi Belkide. Tekrar kırmaktan korkmuştu. Doğru söylüyordu: Ben o gün kırgın uyumuştum. Ama bugün buna izin vermedi. Kırılmamıştım da zaten. Belli ki tekrar aynı gaflete düşmek istemiyordu. Ama hali çok kötüydü üzülüyordum içten içe. Büyük bi derdi var belki de. Sadece acı çeken ben değilim ya bu hayatta. Herkes bir şeylerle sınanıyordu.
Sorularımı bir kenara bıraktım. Karşımda ki yorgun yüze baktım.

-Kapıda kaldık. İçeri davet etmek isterim ama doğru olmaz.
-Ben gidiyorum zaten. Sorun değil.

Arkasını döndü. Gitmek için bi adım attı. Hemen elimi uzatıp arkasından, elini tuttum. Reflekslerim bunu yapmaya itmişti beni. Elleri soğuktu. Kafasını eğip tuttuğum eline baktı. Küçük bi tebessüm belirmişti bile yüzünde.

-Gitmeyin.

Ne demek istediğimi anlamamış gibi yüzüme baktı. Ben de ne demek istediğimi anlamadım. Hemen toparladım cümlemi.

-Yani gidin. Yani beraber gidelim.
İyice kekelemiştim.

-Bade sende iyi değilsin sanırım.

Hala elini tutuyordum. Yavaşça çektim elimi.
-Demek istiyorum ki birlikte sahile gidip oturalım mı? Hava almış oluruz, size de iyi gelir belki. Bende sıkılmıştım zaten. Hem belki biraz sohbet ederiz.
- Bade teşekkür ederim teklifin için ama hiç konuşacak halim yok. Belki daha sonra.

Tekrar arkasını döndü, bir, iki adım attı.

Sesimde ki kararlılıkla arkasından seslendim;

-Peki birlikte susarız o zaman. Olmaz mı?

Birlikte susmak...

Aslında çok şey konuşulur birlikte susarken. Benimde susmaya ihtiyacım var.
Hiç bakmadı arkasına bir, iki adım daha attı. Sonra duraksadı. Kafasını hafif yana doğru çevirerek;

-Aşağı da bekliyorum. Dedi

O da susmak istiyordu belli ki. Belki de bir arkadaşa ihtiyaç duyuyordu. Hiç beklemeden hazırlanmak için eve girdim ilk bulduğum şeyleri üzerime geçirdim. Hızlıca indim aşağıya. Arabanın içinde beni bekliyordu.
Ben yürümek istiyordum. Yanına yaklaştım;

-Neden yürümüyoruz? Diye sordum

-Bilmem yürümek mi istiyorsun?

-Evet. Ama siz istemiyorsanız...

-Yok. Tamam yürüyelim o zaman.

Araçtan indi. Yürümeye başlamıştım ben. Yanıma yaklaştı. Sesizce yürüyorduk. Hiçbirşey söylemiyorduk. Bakmıyorduk birbirimize. Yan yana ama ap ayrıydık.
Yanımızdan geçen insanlar bize bakıyorlardı.

-İnsanlar niye bize bakıyorlar sizce?
-Bilmem. Sana bakıyorlardır herhalde.
-Bana niye baksınlar. Suratımda mı bişey var? Diyerek ellerimle yüzüme dokundum. Anıl hoca gülümsüyordu. Güldürebilmiştim şükür.
Sorumu tekrar ettim.
-Hocam yüzümde bişey mi var?

-Evet var.
-Nerde tam olarak? Üzerimi değiştirirken mi bulaştı acaba derken sözümü kesti;

-Daha önce hiç görmediğim kadar güzel iki göz var. Baktığı zaman insanı deli edecek kadar güzeller.

iltifatı karşısında nutkum tutuldu. Çok hoşuma gitmişti. Yine gözlerimin içine bakıyordu. Onunda gözleri çok güzeldi ben söyleyemezdim ona bunu. Denize doğru döndüm Espiriyle karışık;

-Amma da yaptınız. Dedim gülerek.
teşekkür ederim iltifatınız için.
-iltifat değildi.

Devamının gelmesini istemediğim için konuyu kapatmak istercesine ekledim;

-Hani susacaktık sadece .

-Sen konuştun önce.
-Sizde pek istekliymişsiniz konuşmaya.
-Güzel şeyler konuşulmalı.

Söyledikleri karşısında kalbim çarpmaya başladı. Daha fazla konuşursak geldiğime pişman olacağım. Böyle konuşmalar yapılmamalı aramızda.
Lafı değiştirmek için araya girdim

-Banka oturalım mı?
-Olur.

Oturduğumuz bank sanki sahilin en güzel bankı gibi gelmişti bana. Gözlerimi kapattım. Dalga seslerini dinlemek istiyorum.

Anıl ne yaşadığını bilmiyordu. Şu an mutluydu. Ama hala yüreğinde ki sızı geçmemişti. Kafasını Badeye doğru çevirdi. Gözlerini kapatmıştı. Hayranlıkla izlemeye başladı yüzünü. Saçları rüzgarla birlikte hafif hafif dalgalanıyordu. Kirpikleri, dudakları, sanki hepsi birer silahtı. İnsanı nerden vuracağını biliyorlardı. Gözlerini ayıramıyordu. Bu onu uçuruma sürüklüyordu. Ama hiç aldırış etmedi. Çünkü uçurumdan çok, uçurumun manzarasına hayrandı. O an Bade gözlerini araladı

-Hala anlatmamakta kararlı mısınız?

-Neyi?

-Neden üzgün olduğunuzu

-Üzgün değilim.
-Evet bayağı belli neşenizden.
-Gerçekten iyiyim. İnsan bazen durduk yere de kendini kötü hissedebilir Bade hanım. İlla bir sebep olması gerekmez.
-Öyle mi? Kendi mi hiç durduk yere kötü hissettiğimi hatırlamıyorum.
-Hiçbir zaman da hissetme.
-Sizde hissetmeyin. İyi olmanızı isterim hep.

-Hep mümkün olmuyor, ama sağol düşüncen için.
-Gören de kara sevdaya tutulmuşsunuz sanır. Dedim sırıtarak

yüzünde acı bi gülümseme oluştu;

-Henüz o kadar değil.
-Sahi siz sevgilinizden falan mı ayrıldınız yoksa?

Sorduğum sorunun özel olduğunu düşünüp pişman oldum.

- Özür dilerim biraz özel oldu. Kusura bakmayın.

- Ayrılacağım kimse yok hayatımda.
-Anladım. Ama olur bence yakında.

Cümlemin ardından gözlerime baktı tekrar. Cümlemin devamı duymak istiyordu sanki. Devam ettim

-Genç yakışıklı bi adamsınız. Sizinle birlikte olmak isteyecek çok kadın vardır eminim.
-Öyle mi dersin? Dedi sesi titriyordu

-Evet. Neden olmasın. Aşık olmak istemez misiniz?

Gözlerini çevirdi denize doğru.
-Aşık olmak. Hiç aşık oldun mu daha önce?
-Ben mi?

-Evet Bade sen. Aşk nasıl bişey hiç biliyor musun?
-Bilmiyorum. Ama eminim dünyanın en güzel duygusudur. İnsan başka ne ister ki. Sonuçta aşıksın ve yanında ki de sana aşık.
-Aşık olduğun kişi yanında olacak mı bakalım. Ya hem aşık hem yalnızsan? O zaman ne olacak? Hala dünyanın en güzel duygusu diyebilir misin?
-Birlikte olabileceğimiz insanlara aşık olmalıyız o zaman.

Yüzünü çevirdi bana doğru yine acı acı gülümsüyordu.

-Sen aşkı nasıl hayal ediyorsun bilmiyorum ama bu şekilde düşünürsen çok üzülürsün.
-Niye öyle dediniz?

-insan aşkın nerde, ne zaman, ne şekilde, ve kim tarafından geleceğini bilemiyor maalesef. Bu kadar şiir yanı başında olan insanlar için yazılmadıya.

-Doğru söylüyorsunuz. Ama kötüyü düşünmemek lazım. Dedim gülerek.

Kafasını denize doğru çevirdi geriye doğru yasladı, gözleri kapalı dudaklarından şu dizeler döküldü;

Gülüşün takılınca aklıma,

öylece kalıyorum…

Ne bir satır, ne bir harf

Seni yazmak böyle zor işte,

Huzur nasıl anlatılır ki?

Ses tonu çok güzeldi. Sanki şiir okusun diye yaratılmış gibiydi. Büyülü bi an gibiydi, bozmak istemedim. Konuşmadım hiç. Birden oturduğu yerden ayağa kalktı;

-Hadi hava soğudu. Üşüme gidelim artık.
-Gidelim.

Yine hiç konuşmadan yürüdük. Evin önüne gelmiştik bile.

-Güzel bi akşamdı teşekkür ederim hocam. kırmadınız beni.
-Asıl ben teşekkür ederim. Sayen de nefes aldım.
-Bişeyi çözemedik ama hala üzgünsünüz.
-Sustukya birlikte. Bu kadarı kafî

-Peki O zaman öyle diyorsanız. Siz geçin arabaya isterseniz ben çıkarım.
-İyi geceler. Pazartesi görüşürüz .

-İyi geceler. Görüşürüz.

Aracına binerek uzaklaştı. Yukarı çıkıp kahve içmek istiyordum. Binaya doğru ilerledim Arkamdan tanıdık bi ses adımı bağırıyordu...

-Bade'm