Zamanla alışırsın…

Söylemesi kolay peki ya yaşaması. Üzüldüğünde teselli ettiğini zanneden kişilerin en güçlü silahı değil mi? Üzülme zamanla alışırsın.

Peki bir empati yapalım mı? Dile kolay tam yedi yıl hayatına ortak ettiğin, en güzel anlarına şahit olmuş, kötü günlerinde koca bir dağ gibi arkanda durmuş birini düşün. Sonra ne mi olmuş o dağın zirvesinde ki uçurumdan gözünü dahi kırpmadan seni aşağıya itmiş. Nasıl mı?

Kadınlık gururunu hiçe sayarak, yılların emeğinin üzerine basarak, kurduğun hayalleri kursağında bırakarak. Sonuç mu? Koca bir yalnızlık, güvensizlik ve yok oluş.

Şimdi tekrar soruyorum ihanet edene merhamet edilir mi?

Hayır mı? Bende öyle düşünmüştüm. İçtiğim kahvenin koyu olmasının sebebi de bu içimde ki karanlık. Ben kahve mi hazırladım. Peki ya siz?

Okumuş olduğunuz hikayemde isimler sahte olsa da karakterler gerçektir. 81 ay, 347 hafta, 2.430 gündür ihanetin acısıyla yüzleşiyorum.

Asla unutamayacağım 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı benim için iki ayrı önem taşıyor. Egemenlik ve evlilik. Evet doğru düğün için çok güzel bir tarih olacak ki o günü seçti.

Unutmadan evet bir kızı var benimle kurduğu hayali unutmadığını da adının Naz olduğunu öğrendiğimde anladım.

Kıymetli beğenileriniz ve yorumlarınız benim için çok değerli hepinize beni dinlediğiniz için teşekkür ediyorum.

Ve son sorum…

Siz iki seçenek arasında kalsanız hangisini seçerdiniz. Geçmişi mi? Geleceği mi?

…