Yıllarca hayalini kurduğum anı yaşayacaktım ama istenilen ben değildim olmayacaktım da. Tatlı bir telaş vardı tüm ailede her şey kusursuz olmalıydı biriciğimize kız istemeye gidecektik. Erkek tarafıydık kız tarafı olabilmek için çok şeyden vazgeçebilirdim.

Hazırlıklar devam ediyor eksikler tamamlanmaya çalışıyordu aile arasında olsa da her şey usulüne uygun ve bize yakışır olmalıydı. Tüm kadınlar renk renk şıklık içinde, erkekler koyu renklerde gömlek kumaş pantolon tercih ederken takım elbise giyen tek kişi Arsen’di. Kimsenin benden bir beklentisi yoktu çünkü her zaman olduğu gibi siyah askılı bir tulum hafif makyajım ile hazırdım.

Arsen heyecandan yerinde duramıyor hazırlık listesini sürekli tekrarlayıp o tamam bu tamam diye söyleyip duruyordu. Defalarca Çiçek hazır arabada diye tekrar etmişti. Heyecanını gizlemek gibi bir düşüncesi asla yoktu her anını içinden geldiği gibi yaşıyordu.

Bir anlık dalgınlıkla geçmişe gittim Uraz’la kurduğumuz isteme hayalimize. Kahveni tuzlu yapmayacağım demiştim. Şaşkınlıkla bakıp neden diye hafif sesini yükseltmişti. Çünkü beni sevindiğini anlamam için tuzlu kahve içmene gerek yok ben zaten eminim beni ne kadar çok sevdiğinden demiştim. Mutluluktan gözleri parlamış alnıma incitmekten korkar gibi hafif bir öpücük kondurmuştu. Binlerce kez öpmüştü alnımdan saçımdan ama ne zaman bunu yapsa içim titrer yüzüm kızarırdı.

“Hazır mıyız” diye duyduğum çığlıkla kendime geldim.

İçim yangın yeri olsa da bunu belli etmemeliydim.

Hayır dedim 

Herkes şaşırmış bir sorun olduğunu düşünmüştü ki

Çiçeği unuttun dediğimde

Arsen şaşkınlıktan bir ileri bir geri yürümeye başladı elini ensesine götürmüş tahminimce nasıl unuturum diye düşünürken hatırladı.

Hayır ya araba da

Emin misin tabi ki emindi defalarca tekrar etmişti

Evet eminim 

Eminim derken bile mahcup bir çocuk gibi bakıyordu.

Tabi eminsin şaşkın defalarca tekrarlayıp bizi bunalttın ya

Herkes gülmeye başlamıştı bu halimize. Gülmeyen bir babam vardı çünkü o biliyordu hissetmişti kızının bu hareketi herkese üzgün değil mutlu hissini vermek içindi.

Evden çıkıp arabalara ilerledik.

Arsen, Akça, teyzem ve eşi ile

Feza annem babam ile ablamlar eşleri ve çocukları ile arabaya binmişti.

Ve tabi ki ben yine tek başıma olmak için mücadele veresemde buna saygı göstermiş kimse arabama gelmemişti. Ezbere bildiğim yolları bilmiyormuş gibi davranıp sizi takipteyim demiş kapıyı kapatmıştım. Derin bir nefes alıp çalıştırdım arabayı ağlamayacaktım ağlamamalıydım ama görmeye hazır değildim hiç düşünmemiştim bir gün karşılaşmayı hele ki böyle bir durumu asla.

Camı açtım yüzüme vuran rüzgâr az da olsa kendime gelmemi sağlıyor rahat nefes alıyordum. Ama kalbimdeki sızı gittikçe daha çok artıyor nefes alamayacak hale geliyordum kalbim sanki yerinden çıkacak gibi hızla atıyordu. Müzik açtım kendimi rahatlatmak için

Demet Akalın ~ Nasip değilmiş vuslat

Tam da beni anlatıyordu nasip değildik biz birbirimize kader bizi iki yabancı yapmıştı. Kirpiklerine kadar tanıdığım adam yabancıydı bana benim değildi artık.

Şükrü Güler ~ Değilmiş alın yazım

Ahh be şarkılar keyifle dinlediğim şarkılara bin bir anlam yüklemiş acılarıma ortak etmiştim.

Yarım saat süren yolculuktan sonra varmıştık yıllardır gelmediğim sokaklar bir hayli değişmiş anılarım yok olmuştu. Korna sesleri oldukça fazla çıkmaya başlamış geldiğimizi haber veriyorduk resmen sanki bilmiyorlar gibi.

Arsen son kontrolü yaptı hediyeler çiçekler söz yüzüğü tatlı çikolata annem babam saymaya devam ederken teyzemin yeter be oğlum demesiyle susmuş en arkaya geçmiş ilerlememizi bekliyordu. Tabi ki hemen yanındaydım onun ayaklarını heyecandan titriyordu benim ayaklarım geri geri gidiyor hazır değilsin diyordu sanki. Arsen’i sakinleştirmek için derin bir nefes al başaracaksın kızı alacağız dedim göz kırpıp tebessüm ettim. Aslında kendime daha çok güç vermek istediğimi anlamış gibi elimi tutup üzerinden öptü biz yapmak istediğimiz her şeyi başarırız dedi her zamanki gibi bana güç vermek istercesine.

Evin önüne geldik herkes hazır mı zili çalıyorum dedi teyzem.

Hepsi onaylarken ben yine sustum hazır değildim ama yapmak zorundayım. Zil çaldı kapı açıldı içeriye girmeye başlandı sarılmalar selamlar derken sıra bana geldiğinde ne yapacağımı unuttum sanki.

Yıllarca parçası olmayı hayal ettiğim aileyle karşı karşıyaydım ama gelinleri olarak değil damat tarafı olarak. Başımla herkesi selamlayıp Sahra’ya sarıldım. İçeriye geçtim rahat bir nefes aldım kadınlar ve erkekler ayrı odalarda oturmuşları.

Normal bir zaman olsa buna asla izin vermez hep bir arada olmanın daha mantıklı olduğunu kimsenin merakta kalmamasını her şeyi duymasını isterdim ama bugün çok doğru bir karar verildiğini destekledim geçip ablamın yanına oturdum.

Daha önce kimse tanışmadığı için büyükler tanışıyordu oysa biz çok iyi tanıyorduk birbirimizi ama hiç yaşanmamış gibi yapmak herkesin en iyi oynadığı oyundu.

Annem benim kızlarım demesiyle bakışlar bize döndü göz göze geldiğim eski kayınvalideciğim memnun oldum demişti ben ise sadece başımla onay verdim bende der gibi.

Ama değildim memnun olmak falan istemiyordum hatırladığım tek şey acı dolu bir geçmiş.

Sohbetler devam etti bir süre ikramlar yapıldı çay servisi derken asla unutmayacağım parfüm kokusu sardı etrafı. Hayır hayır o değildir diye geçirdim içimden sanki adamın evinde değilmiş gibi. Ve o ses kalbim duracaktı yıllardı duymadığım ama her an kulaklarımda çınlayan o ses. Bayılacak gibi hissettim etraf kap kara oldu görmüyordum sanki istemsizce ablamın elini tutmuş ne kadar sıktığımı fark edememiştim bile. İyi misin diye sormasıyla kendine geldim iyiyim dedim.

İçeri buyurun isteme yapılacak dedi ve gitti.

Herkes ayaklanmaya başladı içeriye geçmek için ne yapacağımı bilemeden telefonuma baktım bir umut.

Feza canım arkadaşım “Her zaman yanındayım bizi kimsenin üzmesine izin vermem yanıma otur ve ne kadar güçlü olduğunu asla unutma”

Bu mesaja gerçekten ihtiyacım varmış derin mi nefes aldım ve içeriye geçtim.

Herkes birbirine bakıyor kimse konuşmuyordu. Sahra kahveleri getirdi önce büyüklere sonra da sırayla dağıttı kahveleri. Damadın özenle hazırlanan tepsisinde kahvesi de geldi kameralar açılmış içip içmeyeceğini merakla bekliyorlardı. Bizim damat heyecandan tek yudumda içmiş yüzünü bile ekşitmemişti. Misafir olduğunu düşündüğüm bir kadın damatta çok seviyor kızımızı demesiyle sessizlik bozulmuş gülüşmeler başlamıştı.

“Sevmediğini bilsem verir miydim ben biricik meleğimi Hala”.

Adını bildiğim ama hiç tanışmadığın halasıymış meğer ama beni şaşırtan Meleğim demesiydi.

Sanki bana hissettiriyormuş gibi en sevdiğim kelimeyi. Geldiğimden beri göz göze gelmemek için verildiğim mücadeleyi kaybetmiş anlık olarak gözlerine bakmıştım. Hiç unutamadığım o ela gözler yabancıydı artık ışıl ışıl değil solmuştu. Hemen gözlerimi başka tarafa çevirsem de yakalanmıştım.

Kahvelerin içilmesiyle günün anlam ve önemini belirtmek için söze başlandı erkek babası olmak zor olsa da asıl zor olan kız babası olmaktı böyle zamanlarda.

“Sebebi ziyaretimiz belli Allah’ın emri peygamber efendimizin kavli ile kızınız Sahra’yı oğlumuz Arsen’e istiyoruz.”

Benim kızım gözümde hala küçüktür nazlıdır elinden de her iş gelir madem gençler birbirini sevmiş ben kızımı size vermiyorum size emanet ediyorum kızım kızınızdır.

Gözlerim babamı bulduğun da ablamlara bakıyordu çünkü oda yıllar önce kızlarını bu sözlerle vermişti.

Güzel bir amaç için toplanılmış olsa da herkes de bi burukluk olmuştu gözleri dolmuştu bende onlardan biriydim saklamaya çalıştığım göz yaşın özgürlüğe kaçmıştı kimsenin dikkatini çekmemişti hepimiz aynı durumdaydık.

“Kızınız kızımızdır emanetiniz başım gözüm üstüne

Allah utandırmasın” dedi. Bulundukları yerden kalkıp önce babaların sonra annelerin ve daha sonra diğer büyüklerin ellerinden öptüler.

Sahra çekingen davransa da sıkıca sarıldım ona bir suçu yoktu onun daha çocuktu bizim geçmişimiz asla onları etkileyemezdi her zaman her koşulda yanlarına olacaktım tabi ki. Sarılmama karşılık vermiş gözlerinde heyecan belirmişti.

Söz yüzüğünü taktılar ve nişan için konuşmaya başlandı bu kadarı bana fazlasıyla yetmiş olsa da bulunmak zorunda hissettiğim ortamda kalmaya devam ediyordum.