Sensizliğimin üzerinden yıllar geçti oysa dün gibi aklımda gidişin. Gençliğimin başlangıcıydı seni kaybettiğim zamanlar. Bir günde büyür mü insan ben büyüdüm öyle bir girdabın içinde bıraktın ki beni yıllarımı aldı yeniden nefes almak. Ne zordu ayrılık acısı dinmeyen kalp sızısı kaç gün, kaç hafta, kaç ay, kaç yıl gerekecekti seni unutmama. Yedi yıl oldu sen gideli ama hala dün gibi. Koca bir enkazın altın bir başıma bıraktın beni. Kendimi suçladım aylarca oysa sevmekten başka ne suçum vardı.

Önce bakışını sevdim bir daha kimseye öyle bakamadım. Kokun var bir de tarifi olmayan parfümün bile sen gibi kokmuyor. Gidişin var unutamadığım bir daha kimsenin arkasından bakamadığım. Unutmak istedim seni unutmaya çalışırken bile daha çok hatırladığımı fark edemeden.

Daha yirmi iki yaşında ölmüştü kalbimdeki kelebekler. Yaşadıklarım mı acıtıyordu canımı yoksa yaşayamayacak olduklarım mı bilmiyorum ama ertelemek gibi bir hastalığım vardı. Düşünmeyi erteliyordum gerçeklerden hep kaçıyordum. Belki de acılarımın, kırgınlıklarımın geçmesini istemiyordum. Çünkü senden bana kalan son şey acıydı.

Sevdiklerimizin üzerine bazen toprak atarak kaybederiz bazen de kalbimize gömerek. Ben seni kalbime gömdüm.

Sol köprücük kemiğinden Sonsuzluğa…