Sabah, Rita’yla yürüyüşe çıkarken içimde hafif bir telaş vardı. Akşamdan beri kafamı kurcalayan, o gözler ve o ses hala zihnimde yankılanıyordu. Sanki adımlarım beni farkında olmadan onun bahçesine doğru sürüklüyordu.Rita, Mert’in bahçesinin köşesinde durup çimenleri koklarken, bir ses duydum. Başımı kaldırdığımda, onu, çiçekleri sularken gördüm. Göz göze geldik. Gözlerinde dün geceye dair bir parıltı yakaladım. Hafif bir gülümseme yerleşti yüzüne, gözlerinde yaramaz bir ifade vardı.“Sabah yürüyüşü ha?” dedi, bahçesinin sınırına kadar gelip durdu. Gülümsememek mümkün değildi.“Evet,” dedim. “Rita biraz huzursuz, macera arıyor yine.”

Gözleri Rita’dan bana doğru kaydı. Tüm içtenliğiyle ve o büyüleyici bakışıyla... Zihnimde yankılanan sesler yine yükselmeye başladı; içimde çırpınan kalbimi mi dinlemeliydim, yoksa bana sağduyuyu öğütleyen aklımı mı?

Mert, elindeki hortumu bir kenara koyup hafifçe bana doğru yaklaştı. Bu kadar yakından bakınca, yüz hatlarının ne kadar keskin ve gözlerinin ne kadar derin olduğunu fark ettim. İçimde tarifsiz bir heyecan dalgası yükselirken, gözlerimi ondan ayırmakta zorlanıyordum. Ama bu durum biraz tuhaf görünmeye başlamış olmalı ki, hemen araya bir mesafe koymak ister gibi adımımı geri çektim.

O da bir adım geriye çekilerek, nazik bir tebessümle, “Umarım seninle karşılaşmak Rita kadar kolay olur,” dedi, sesi yumuşak ve hafif alaycıydı. Bu sözle yüzümde bir gülümseme belirdi; Rita’nın onu maceralara sürüklemesi, onunla tekrar görüşmemize bahane yaratıyor gibiydi.

“Sanırım, Rita sizin bahçeye tekrar kaçmak için plan yapmaya başlamıştır bile,” diye yanıt verdim, hafifçe gülümseyerek.

Mert, Rita’ya bakıp gülümsedi ve ona doğru eğildi, “Demek böyle bir küçük serüvenci ha?” dedi. “Bu küçük maceracıyı tekrar karşılamaktan mutlu olurum.”Onun bu içten tavrı, yavaşça yüzümdeki gülümsemeyi genişletti. İçimde, Mert’in yanında rahat hissettiğim bir sıcaklık vardı. Ancak bu rahatlığın altında garip bir tedirginlik de vardı; belki de onu sadece televizyon ekranından tanımanın getirdiği bir belirsizlikti bu.

Derin bir nefes aldım ve “Sanırım bir gün Rita ile bahçenizde maceraya katılmam gerekebilir,” dedim. Şaka yollu söylediğim bu cümlenin altında, bir şekilde onun dünyasına adım atmaya duyduğum isteği sezdim.

Mert, bana dikkatlice bakarak, “O gün gelirse, çok memnun olurum,” dedi, cümlesinin sonunda gözleri derin bir ciddiyetle yüzümde gezindi. Kalbim tekrar çarpıntılarla doldu; onun dünyasına çekildiğimi hissediyordum. Bir adım geri çekilmem gerektiğini hissettim, ama bu hisse karşı koymak neredeyse imkansızdı.

Bu kısa anın büyüsüne kapılmışken, Rita birden çimenlerde hoplayarak bana doğru koşmaya başladı. Bu anı bölen Rita'nın heyecanı oldu ve bana, düşüncelerimle baş başa kalabilmek için bir kaçış yolu sundu.“Sanırım, bu kadar macera Rita için yeterli,” dedim. “Tekrar görüşmek üzere, Mert.”Mert’in bakışları üzerimdeyken Rita’yla birlikte bahçeden ayrıldım. Adımlarım uzaklaştıkça, her biri daha ağır geliyor gibiydi. Kafamda, bu adamın bana yaşattığı karışık duyguları çözmeye çalışıyordum; kalbim yeniden çırpınmaya başlamıştı. O günden sonra, aklım ve kalbim arasında gidip gelmeye devam edeceğimi biliyordum. Ve içten içe, bu serüveni keşfetmeye hazır olduğumu hissediyordum.