Hafta sonuydu ve evde yalnız kalmak, uzun zamandır beklediğim bir kitapla sessiz bir an geçirmek istiyordum. Koltuğa yerleşmiş, kendimi sayfaların arasına bırakmıştım ki kapı zili çaldı. Bir misafir beklemiyordum. Hafif bir şaşkınlıkla kapıyı açtım ve karşımdaki kişiyi görünce yüzümde istemsiz bir gülümseme belirdi.

Mert, elinde küçük bir kutu tutuyordu ve gözlerinde o tanıdık sıcak bakış vardı. “Merhaba, Ada,” dedi, sesi nazik ve biraz da utangaçtı. “Ufak bir sorunum var ve yardımına ihtiyacım olabilir.”

“Tabii, ne oldu?” diye sordum merakla.

“Elimde yeni bir yemek tarifi vardı, denemeye kalktım,” dedi ve hafifçe güldü. “Ama sanırım biraz fazla abarttım. Yemek pişirmek düşündüğümden daha karmaşık bir şeymiş. Yardım etmezsen bu mutfaktaki felaketi kurtaramayacağım.”

Onun bu halini görmek beni eğlendirmişti. Aynı zamanda, onunla daha fazla vakit geçirme fikri hoşuma gitti. “Tabii ki, seve seve yardım ederim,” dedim, gülümsememi saklamaya çalışarak.

Mert’in mutfağına adım attığımda, hafif bir kaosla karşılaştım. Tezgahın üzerinde una bulanmış kaplar, doğranmış ama dağınık sebzeler ve bir kenarda ne yapacağını bilmez gibi duran bir tavuk vardı. Mert saçlarını karıştırarak, “Biraz dağıttım galiba,” dedi.

Gülerek, “Sadece biraz mı?” dedim. “Merak etme, hallederiz.”

Beraber işe koyulduk. Ben sebzeleri doğruyor, o tavuğu fırına hazırlıyordu. Tarifleri ona anlatırken, arada bakışlarımız buluşuyordu. Bir ara gözlerinin bana kaydığını fark ettim. Sanki söylediklerime değil, yüzüme odaklanmıştı. Göz göze geldiğimizde bakışlarında yumuşak bir ifade vardı. Kalbim hızla atmaya başladı; o an, sanki mutfağın dışında bir dünyada ikimiz baş başa kalmıştık.

Fırına koyduğumuz yemek pişerken, Mert yanıma gelip elime hafifçe dokundu. “Biliyor musun, Ada,” dedi gözlerini gözlerimden ayırmadan, “Bu yemek değil de, seninle vakit geçirmekmiş asıl önemli olan.”

Söylediklerine hafifçe gülümseyerek karşılık verdim. “Belki de tüm mesele bu, Mert” dedim. “Hayatın tadı küçük anlarda gizli, farkında olmadan.”

Fırından yükselen koku mutfağı doldurduğunda, sadece bir yemek değil, sanki paylaştığımız anı da pişirip lezzetlendirmiştik. Mutfaktan ayrılırken, içimde bir huzur vardı. O an biliyordum ki, Mert hayatıma sadece bir tesadüf olarak değil, bir anlamla da dokunmuştu. Ve belki de bu, içimde uzun zamandır eksik olan bir parçayı tamamlayacaktı.