Violet malikanenin önüne geldiklerini ancak kapı açıldığı vakit fark edebilmişti. Genç kız uşağın yardımı ile arabadan indiğinde ayakkabılarının nerrde olduğunu da bilmiyordu. Saçıbaşı dağılmış, süreklihareket etmekten darmadağın hale gelmişti. Genç kız eldiveninin tekini çıkarıp -ki diğeri yoktu- açılan kapıdan ağır adımlar ile taşlara basarak yürümeye çalıştı gün aydınlanmak üzereydi. Balo ardından davetliler ayrılmış bu kez de Joselyni nihayi görevi için hazırlamak üzere çabalamıştılar. Koca bir taş odada birkaç kişinin rahatlıkla yıkanabileceği kadat büyük bir küvet, doğrusu havuz bulunmaktaydı. İçi beyaz bir su ile doldurulmuş çiçekler her yana dağıtılmıştı ki Violet sonradan süt olduğunu öğrenmişti. Ne ziyandı ama... Genç kız Joselyn yıkanırken yanındaydı saçlarını tararken, onu kurularken ve birlikte tüm bunları son kez yapıyor olmak onu kahretmişti. En zoru da kendisini tutmak ve mutlu görünmeye çalışmaktı. Heyecanına ortak olabilmek için hayatının çabasını sarf etmişti Violet. Sonrasında onu odaya çıkartmışlar, Kraliyet yakınlarından birkaç kişi kraliçeyi gerdek odasında selamlayıp ona bolca şans dilemişlerdi. Geceliğini giyerkende hep birlikteydiler. Sonrasında ise Violet odadan evli olmadığı ve artık bir leydi olduğu için çıkarılmıştı lakin kontes Mary kalabileceğini zaten ne olacağını bildiğinden şüphesi olmadığını imma etmişti ve Kraliçenin de o ormanda sağlam kalabilmiş olmasını ümit ettiğini olabildiğince kibar bir şekilde dillendirmişti. Cevabı sabah alacaktı. Zatende bir şifon tül ile kapatılacak olab geniş yatak arkasında pek çok gerdek refakatçisi de mevcuttu. Joselynhala dünyadan bihaber olduğundan herşeyi normal karşıladığı için şanslıydı. Mahremiyetinkısıtlı olduğu bir evde büyüdüğünden bazı özel şeyleri de sorun etmeyecekmiş gibiydi. Violet ederdi. Genç kız gözlerini silerek giriş kapısına ulaştığında evvela önünde yükselen malikaneye ardından bahçe kapısına bakıp dudak bükerek içeri girdi.

Ryan uyuyamamış huzursuz bir halde merdivenleri inip çıkmıştı. Joselynin evlenmesi ile üzerinden koca bir yük kalktığını hissediyordu. Aynı yükün babası ve Leonardı da hafiflettiğinin bilincindeydi. Annesi veda ardından kendini hissetmediğinden erken ayrılmıştılar Alec ortadan kaybolmuş tanrı bilir nereye gitmişti. Gillian denen herif ile münakaşa ettiklerini işitmişti genç adam. Violet ise sarayda kalmıştı. Ryan onu kızdırdığının bilincindeydi lakin söz dinletemiyor olmak da kendisini kızdırıyordu. Elindesıkıp gevşettiği varaklı kapı tokmağına baktığında dişlerini sıktı. Buraya nereden ve nasıl geldiği konusunda bir fikri de yoktu. Busıralar dikkatini dağıtan pek çok şey ile yaşamak zorundaymış gibiydi. Neyse ki bir parça da oşsa normalleşeceklerdi. Peki Ryan nereye kadar ayak uydururmuş gibi yapacaktı? Violetin onu derleyip toparladığını biliyordu. Fakatnedensiz bir şekilde o Violeti toparlamaya çalışıyordu. Genç adam at arabasının sesini duyduğunda tam odasına çıkacakken yeniden aşağı indi ve kapıdan dağılmış topuzu kırışmış elbisesi ile kaldırdığı eteği altında yalın ayak giren Vioşeti gördüğünde elindekini ceketi içine sokuşturup kadının yanına ilerledi.

"Döndün... " Ryan Violetin iri gözlerinden süzülen birkaç damlayı gördüğünde yutkunarak yanına gitti.

"Uyumamışsın... " Violet omuzlarını düşürdü.

"Odaya girmek istemiyorum" Ryan üzerine bastırarak konuştu. "Bana yardım edecektin"

"Çok yorgunum Ryan. Uşaklar halledemez mi? Çünkü birkaç gün yataktan çıkmamak niyetindeyim"

"Derslerini-" Ryan kızın dudaklarını iki parmapıyla kıstırıp çekmesiyle yüzüne baktı.

"Sus! " Violet kaş çattı. "Bana hiçbirşey söyleme yeter Ryan... Derslerin canı cehenneme halimi görmüyor musun! Üzgünüm! Rahat bırakılmak istiyorum! "

"Beggnii yayynn" Ryan Vioelin elini çekip devam etti. "Beni yanında istemiyor musun? "

"Derslerden sosyeteden ve kurallardan bahsedeceksen evet istemiyorum" Violet omuz silkti. "Ben sadece Ryanı yanımda istiyorum. Daisy gittiği için üzülüyor olduğumu fark edecek benimle konuşup rahatlatacak olan seni"

"Fark etmediğimi nereden çıkarttın şimdi? Ağlıyorsun ya kurukafa! " Ryan Violet dudak büküp başını öne eğdiğinde derin bir nefes çekti. "Biraz konuşmak ister misin? ”

Violet çabucak kafa sallaması ardından Ryanın ona arka bahçenin kapısını göstermesi ile o tarafa doğru yürüdü.

" Daisy gitmedi Violet... O yalnızca... "

"Yalnızca peşinde bir ordu ile gezen Britanya kraliçesi artık... " Violet kapı önündeki merdivenlere zorda olsa çöküp çıplak ayaklarını sıvazlamaya koyuldu. "Max giderse ne yaparsın Ryan? ”

Ryan sıkıntıyla alacakaranlıkta görünen ağaç gölgeleri ve süs havuzuna doğru baktı. "Güzel bir hayat kurma şansı varsa alışmaya çalışacağım. "

"Kimse bana buraya gelince ayrılmamız gerektiğinden bahsetmedi. "

"Çünkü ayrılmıyoruz. Evet bazı sorumluluklarımız olacak, evet bizden aile kurmamız beklenecek fakat uzaklaşmayacağız. Beeüzülelim diye bu ünvanları vermedi Violet. " Ryan yanaklarındaki havayı sertçe üfledi.

"Herşey çok yabancı. Herkes... Eskiden olduğum kişi artık yok. Unutmuşum. Şimdi Daisy gidince... Sanki onun boşluğu yerine derhal hatırlamak istemediğim anılar doldu."

"Lütfen ondan sanki ölmüş gibi bahsetme "

"Ve sen... Sendesorumluluklarını yerine getireceksin değil mi? ” Violet korku içinde Ryana baktı.

" Hazır olduğumda..." Ryan omuz silkti. Hiçbirşeye hazır hissetmiyordu.

"Ben bu zamana dek kendim için hiçbirşey düşünmedim... Tek istediğim sağlıklı ve bir arada olmaktı ve şu an da öyle bu durumu korumak istiyorum"

"Bunca leydiden biri dahi dikkatini çekmedi mi? ” genç kız boğazını temizledi.

Ryan gözlerini kısıp bir müddet düşündükten sonra olumsuz manada kafa salladı. "Salonun dahi farkında değildim... " Ryan kendi kendine kaş çattı. Etrafına bakamamıştı. "Sen annem Joselyn Leonard Alec... Aklım hep sizinleydi "dedi rahatsız bir tutum içinde.

" Benimde aklım hep sizinleydi" Violet kolundaki deri iplikli boncuğu göstererek Ryana bakıp gülümsedi. Adam elini tutup kucağına çekerek bilekliğe baktığında ise şu dakika korsenin kalbini dışarı fırlamaktan koruduğuna emindi. Gençkız Ryanın gömleğinin dantelli manşetini sıyırıp bileğinde duran pembe ve kahve iki boncuğa baktı.

"Violet? " Ryan iç geçirerek kadının ince parmaklarını sıvazlaması ardından gözlerine döndü lakin kendisine bakışlarını fark ettiğinde gözlerindeki o ifadeye odaklandı. Öyle bir bakışı vardı ki Ryan onun kalbinin derinliklerine inebiliyordu. Orada iyilikten, karşılıksız sevgiden başka birşey yoktu. İkiside öyle adanmıştı ki yaşamayı bildikletini düşünmüyordu Ryan... Herkes mutluysa onlarda öyleydi. Peki onlar ne istiyordu?

"Evet? " Violet heyecanla dudaklarını kemirdi.

"Hiç..." Genç adam bakışlarını yeniden avcunda tuttuğu ele sabitledi. Onunla olmak nefes almak kadar doğaldı. Üzerinde kurduğu hakimiyetin farkındaydı. Fakat şu bir gerçekti ki Ryan Violetten, Violet Ryandan başka kimseyi tanımamıştı. Ya tanısalardı? Ya hayatlarında bir kez olsun özgür, kendileri olsalardı? "Biliyor musun ? Bu şekilde günler, aylarca durabilirim"

"Bilmiyordum... Fakat bilmem iyi oldu çünkü daha iyi hissettirebilecek başka birşey var mı bilmiyorum Ryan... "

"Evet bilmiyoruz. " Ryan kendince kafa salladı. "Öğrenelim Violet... Bu günden sonra hissedelim. Herşeyi..."

"Hissedelim..." Genç kız gülümseyerek Ryanın elini sıktı. "Herşeyi... "

"Gün doğmak üzere. Dinlenelim artık."

"Yatmadan önce birşeyler hazırlatayım mı sana? "

"Ne? ” Ryan sırıttı.

" Elmalı tart? "

"Hayır kanepe ve ballı çörek istiyorum. Değişik birşeyler... " Ryan omuz silkti.

"Peki." Violet Ryanın onu doğrultmasıyla ayağa dikildi. "İyi geceler leydim" Genç adam eğilip Violetin parmaklarını öptü.

"İyi geceler lordum" Violet nefesini tutarak serbest kalan elini diğeri içine aldı ve dizlerini kırarak onu selamladı. Tam olarak ne olduğunu bilmiyordu genç kız fakat söylenmemiş çok şey olsa da Ryan ilk kez ona duygularından bahsetmiş gibiydi...

---

Erkekler... Diyorum başka da birşey demiyorum 🙈

---