Ben eslem ,eslem uyar .

Bir kaza sonucu belden aşağım tutmuyor.

3 yıl önce

Bugün okulun son günüydü 9. Sınıfı bitirmiştim ve sınıf birincisiydim taktir almıştım annem çok mutlu olucaktı keşke babamda yaşasaydı ben onu hiç görmedim neyse ortaokulu hep teşekkür ile bitirmiştim ve ilk defa takdir alıyordum öğretmenlerim adıma çok sevinmişti ama beni çekemeyenler vardı ben sırf birinci oldum diye bana öldürecek miş gibi bakıyorlardı çünkü ben olmasaydım onlardan birisi olacaktı birinci. Benim onlarla bir derdim yoktu ama neyse .

Arkadaşım nesrin de benim gibi mutluydu karneleri aldıktan sonra istiklal marşı için aşağıya indik sıraya geçtik ve müdürün bacaklarımızı ağrıtacak kadar uzun soluklu konuşmasını dinledikten sonra sonunda okuyabilmiştik marşımızı.

Bitince herkes dağıldı atlı kovalar gibi kaçtılar desek daha doğru olur .

Arkadaşımla okuldan çıktık. Bizim okulu şehire az bir uzaklığa yaptıkları için dolmuş bekliyorduk .

Arkadaşım nesrin ile derin bir sohbete daldık o sırada dolmuş geldi ama biz binemedik çünkü bazı dolmuş bekleyen insani varlıklar bize izin vermeden saniyeler içinde dolmuşu doldurmuşlardı

5 kişi ve biz kalmıştık diğer dolmuşu bekleyecektik oda anca yarım saate gelirdi bizde dolmuş gelene kadar sohbet edelim dedik nesrinle başka ne yapabiliriz ki.

Nesrin ile sohbet ederken yoldaki küçük çocuğu fark ettim en az 5 vardı yaşı ona bakarken yolun anasını ağlatan o arabanın lastik sesini duydum ve gözlerim yolun ortasında ki çocuğa kaydı .

Ve ben belkide senelerimi, hayatımı mahvedecek olan o son adımlarımı attım ve çocuğu kenara hızla ittim ama kendimi kurtaramadım .

Araba bana çok hızlı çarpmıştı ne olduğunu anlamamıştım bile.

Herşey saniyeler içinde olmuştu .

Arabanın üstünden takla atıp yere düşmüştüm kulağımda feci bir çınlama vardı etraf bulanıktı ve vücudumun her yeri ağrıyordu.

"ESLEMMM" diye bağıranlar vardı uzaktan geliyordu belki sesler ama azda olsa duymuştum.

boğazımdan acı bir inleme kaçtı canım acıyordu zaten vücudum bu acıya fazla dayamadı.

İlk önce sesler kesildi sonra etraf karardı. yoktu ne ses vardı ne de bir ışık.

1 ay sonra

Kendime geliyordum sanırım ne olmuştu bana en son .

Başım çatlıyordu resmen gözlerimi zorlukla açtım açtığım gibi de geri kapadım .

Biraz bekledikten sonra tekrar yavaşça açtım birazcık rahatsız oldum ama şuan alıştı gözlerim etrafıma bakmak istedim ama olmadı sanki hareketimi kısıtlayan birşey vardı .

sadece serumluğu ve tavanı görebiliyordum ve yattığım yerde hiç rahat değildi.

Bir dakika bir dakika serumluk mu bana ne olmuştu hatırla eslem hadi.

En son okuldaydım evet sonra durağa gittik küçük çocuk vardı ona araba çarpacaktı ama bana çarptı ben ben kaza geçirmiştim evet ama ölmemiştim annem bensiz kalmamıştı.

Biranda kapı açıldı orası görüş alanımın dışındaydı.

"Eslem uyanmışsın " dedi yabancı bir ses

"Kimsiniz sizi göremiyorum " dedim çatlak ve kısık bir sesle

O kişi benim görebileceğim kadar geldi yanıma gördüğüm kadarıyla hemşire'ydi

"Merhaba eslem ben pınar hemşire " dedi

"Tanıştığıma memnun oldum"dedim kısıktı sesim.

"Ağrın varmı eslem "

"Var biraz başım ağrıyor "

"Tamam sana birazdan ağrı kesici serum takarım " dedi

"Ben neden kafamı oynatamıyorum? ve niye yattığım yer çok sert? son olarak ne zamandır buradayım?" sorularımı sıralamıştım .

"Şimdi en son ne olduğunu hatırlıyormusun eslem "

"Evet en son üstüme bir araba geliyordu ama hayal meyal kesit kesit hatırlıyorum "

"Tamam bunda sorun yok. Geçirdiğin kaza yüzünden kafanın yanlarında kafanın düz durabilmesi için destekler var ve 1 aydır seni misafir ediyoruz burada ve son olarakta o yattığın yer sert çünkü vücudunda kırıklar var hareket etmemen için "

"Ne 1 aydır mı ama nasıl bana kaza dün olmuş gibi geldi" birtek buraya takıldım çünkü şaşkındım

"Evet eslem şimdi ben doktorunu çağırıcağım o seni daha iyi aydınlatır hemde muayene eder seni tamammı " dedi. hemşire pınar abla çok tatlıydı.

"Tamam " dedim ve gitti

Biraz sonra yeniden odanın kapısı açılıp kapandı .

"Eslem merhaba ben doktorun doruk nasıl hissediyorsun "

"Kötü "

"Neden bir ağrın sızın mı var "

"Yok hayır sizi göremiyorum çünkü görüş açım da değilsiniz"

"Peki " dedi daktır doruk ve görüş açıma girdi .

Çok yakışıklı

Sus sus

"Heh şimdi sorularımı sıralayabilirim "

"Buyur dinliyorum küçük hanım" dedi

"Şimdi durumum nasıl daktır " dedim gülümseyerek.

"Durumun iyi ama MR çektireceğiz sana ve o zaman net birşey diyebilirim"

"Peki ben 1 aydır buradaymışım neden ki "

"Açıkcası komaya girmiştin 1 aydır uyuyordun yani yeni uyandın çok feci yaralanmıştın buraya geldiğinde kanlar içindeydin kalbin durmuştu ama geri döndürdük ve hemen ameliyata aldık zor bir ameliyat oldu ama hayattasın ve daha iyi olacaksın inanıyorum sana "

"Ölümden döndüm yani peki o çocuk o nasıl kurtuldu dimi " inşallah ölmemiştir .

"Oda gelmişti seninle onda fazla bir hasar yoktu sadece kafasını çarptığı için kesik oluşmuştu onuda dikişle hallettiler " derin bir nefes aldım. rahatlamıştım çocuk kurtulmuştu

"Şimdi eslem sana birkaç test yapıcağım tamammı "

"Tamam "

"Şimdi ayak tabanına birşey batırıcağım" dedi

Biraz oyalandıktan sonra " doruk daktır neden batırmadınız " onu göremediğim için tedirgin oluyordum

"Ben batırmıştım ama hissetmedinmi"

"Hayır " korktuğum olmaması için içimden dua ediyordum

" Peki şimdi ayağını oynatmaya çalış "

"Olmuyor hareket ettiremiyorum" paniklemiştim sanırım ben sakat kalıcaktım ne yapardım ben o zaman .

"O-olmuyor neden olmuyor " ağlamaya başladım .

"Şşştt sakin ol eslem birşey yok olabilir daha birşey belli değil ki bu durum geçici olabilir tamammı sakinleş " doruk doktorun dedikleriyle sakinleştim ama hala içimden dua ediyordum

"Annem nerede peki yokmu " dedim konuyu değiştirmeye çalıştım

"Kapının önünde MR'a girmeden önce görmek istermisin "

"İsterim "

Ben anneni çağırıp gönderiyim " Dedi ve gitti .

Çok geçmeden annem girmişti içeri çünkü kapının sesi gelmişti kulağıma .

"Anne "

" Efendim birtanem "

"Anne seni göremiyorum şuan biraz yaklaşırmısın "

Annemi görebiliyordum şuan

"Nasılsın kızım" gözleri dolu doluydu .

"İyiyim annemm"

"Kızım çok korktum sana birşey olacak diye çok korktum" çok çaresiz bir şekildeydi .

"Üzülme annem bak ben iyiyim uyandım sana geri döndüm lütfen ağlama bende ağlarım " dedim annem benim ağlamamı istemezdi .

Annem Alnımı öptü ve kokumu içine çekti .

Kapı tıklanmıştı annem " gelin " dedi .

"Biz hastayı MR 'a götürmeye geldik"

"Tamam" dedi annem göz yaşlarını silerken .

Beni başka bir sedyeye aldılar altımdaki tahta gibi olan şey ile zaten onda tutmak için yeri vardı

Sedyede giderken sadece tavanı görebildiğim için tavanı izledim

Sanırım MR gelmiştik çünkü durmuştuk.

Şuan MR'ın içindeydim ve sesler geliyordu bu aletin böyle çalıştığını bilmesem bozulyor zannederdim .

** 

Odaya getirmişlerdi beni .

Benim MR ım acil olduğu için yarın çıkacaktı . Geriye sıkıla sıkıla yarını beklemek kalıyordu .

Zaten odaya kimseyi almıyorlardı çünkü burası bir yoğun bakımdı bi annem girebilmişti o da bana moral amaclıydı.

Biraz uyursam iyi olacaktı en azından hemen yarın olurdu böyle yatmak çok can sıkıcı.