"SEN YİNE BENİM ODAMA MI GİRDİN LAN!!" Bana doğru koşan abimle biraz daha geriye gittim. Sırf odasına girdim diye dayak yiyecektim yine..

"A-abi, lü-lütfen yapma. Ben s-sadece-"Çenem titriyordu, daha doğrusu baştan aşağı titriyordum. Devam etmeme izin vermeden tokadı yüzüme yapıştırdı, kafam sağa düşerken ağzıma gelen metalik tatla dudağımın patladığını anladım. Yanağım deli gibi zonkluyordu, kaç sene olmuştu fakat ben hala abimin bu dayaklarına alışamamıştım. Önce döverdi sonra da hiç bir şey olmamış gibi konuşurdu.

"BİR DAHA ODAMA GİRECEK MİSİN!?" Kızgın boğa gibi çıkan sesiyle korkuyu bir kez daha iliklerime kadar hissettim. Başımı hafifçe yere eğerek cevapladım. "H-hayır" Sesim kısık çıkmıştı. "Duyamadım, DAHA SESLİ" Aslan gibi kükremesiyle irkilerek geriye çekildim, bu yapmamam gereken bir şeydi. Çenemi sertçe kavrayıp kaldırdı" Bana bak cevap vermezsen o dilini kopartırım anladın mı?" Bağırmasa bile tehdit etmesi benim için yeterliydi.

"Tamam" Sesim öncekinden daha sesli çıkmıştı. "ERAY, aşağı inin önemli bir mesele var. Kardeşini de al" Annemin aşağıdan bağırmasıyla gözlerimi devirmemek için zor durdum, yine ne olmuştu da beni çağırıyordu acaba. "Yürü önden tek bir yanlış hareketini göreyim bak ne oluyor" Dedi kısık çıkan sesiyle. Başımı sallamakla yetindim. Aşağı indiğimiz de annem ve babamın ikili koltukta oturuyorlardı, yüzlerini incelediğim de konun gerçekten önemli olduğunu gördüm. Sessizce tekli koltuklara yerleştik, babamın yüzün de sıkıntılı bir ifade vardı, "acaba yine hangi borçlar yüzünden beni verecekti" Diye düşünmeden edemedim. "Konu ciddi oğlum" Diye başladı annem, "Dediklerine göre Ela ve sen doğum da karışmışsınız. Dedi sakın bir tonla. Ciddi miydi bu kadın

"Ne diyorsun sen anne, şu kızı anlarım da ben de mi?" Dedi abim, benden bahsederken sesi iğrenir gibi çıkmıştı. Sanki ben ona çok meraklıydım!

"Oğlum dur bir sakinleş" Dedi annem.

Abi ayağa kalkarak bağırdı "Ne saçmalıyorsun sen ya, kimi kandırıyorsunuz siz!" Deli gibi bağırıyor etrafta kırılacak eşya bırakmıyordu. "Oğlum dur bir dinle, biz de yeni öğrendik zaten. Hastaneden aradılar." Dedi annem pişman gözlerle. Dışarıdan biri bana baksa umursamadığımı düşünürdü fakat içim de kopan fırtınalardan haberleri yoktu...

"Oğlum tam emin değiliz, DNA testi yaptırmaya gideceğiz şimdi" Dedi babam o da abim gibi ayağa kalkmıştı. "Tamam, yapalım fakat ben sizden ayrılmam ona göre" Dedi abim hızlıca ikna olmuştu.

"Tamam o zaman yarın gideceğiz erken kalkın ona göre" Dedi annem. Sonrasın da herkes odalarına kapanmıştı. Salon da tek ben kaldığımı fark edince düşüncelerimden sıyrıldım. Odama doğru çıkarken yatak odasından gelen konuşma seslerini işittim.

"Bak Mehmet, ben zaten 19 yıl boyunca bu oğlana katlandım. Daha olmaz, bir bahane bul at şu çocuğu dışarı"

"Ben ne yapayım karı, çocuk sümük gibi yapıştı gitmiyor" Dedi babam. Abime karşı olan duyguları yalan mıydı yani? Yakalanmadan odama girdim sırtımı kapıya yasladım. Gerçek miydi tüm bu olanlar? İçimden bir ses 'Abine tüm duyduklarını söyle' Diyordu. Diğer tarafım 'O seni umursamıyor sen de onu umursama' diyordu.

Dışardan göründüğümün aksine merhametli ve vicdanlı biriydim.

Kafa dağıtmak için müzik açıp yatağa oturdum, her ne kadar düşünmemeye çalışsam da olmamıştı. Aniden gelen bir cesaret ile odamdan çıkıp abinin odasının önün de buldum kendimi, bundan sonra dönüş olmazdı, kapıyı iki kere tıklatıp bekledim...