Vee bonuss bölümmm.

Sizi seviyorum canım okurlarımm, şöyle bir başlangıç yapmak istedim.

Kimseden değer beklemeyin, kendinize değer vermediğiniz sürece kimse size değer vermez. Kendinizi sevmeyi bilin, muhtaç kalmayın.

Kimse beni sevmiyor diye düşünmeyin okurlarım ben varım, bu günlerim de bana destek veriyorsanız bilin ki ben sizlere gerçekten çok değer veriyorum ve seviyorum:)))))

İçmden geldi buuu***

ALAZ'IN ANLATIMI

Kapıyı iki kere tıklatım bekledim, içeri paldır küldür girmek ayıp olurdu. Uygunsuz bir zaman da girebilirdim bilmeden. İçeriden "Gel" Sesiyle yavaşça kapıyı açtım, karşım da ağlayan bir Ela'yı görmek tahminlerim arasındaydı. Dizlerini karnına çekmiş sırtını yatağa yaslanmış kafasını da kollarına gömmüştü. Kafasını kaldırıp baktı, yüzü şaşkın bir hal haldı, beklemiyor gibiydi sanki beni. Kendi açıklama dürtüsüyle konuşacakken o benden önce davrandı "Senden diğerleri gibi beni suçluyacaksan hiç yorma kendini" Dedi geri kafasını kollarına yumarken. Beni de ön yargılı tanıması iyi olmamıştı, daha fazla yanlış anlaşılmak istemediğimden yanına oturarak kendimi açıkladım "Hayır, tabii ki! Asla böyle bir şey yapmam. Ben diğerleri gibi ön yargılı değilim, her şeyi zaman belirleyecek diye düşünüyorum. "Dedim ılımlı çıkarmaya çalıştığım sesimle. Kafasını kaldırıp baktı uzun uzun ciddi miyim diye? Ben oldukça ciddiydim bu konu da, kişilik olarak ciddi biriyim daha doğrusu. "Peki, öyleyse ne istiyorsun" Dedi ciddi olduğumu anlamış olacak ki, ardından ekledi "Eğer ağzımdan laf alman için onlar gönder-" Ayağa kalkarak söylediği şeye karşı sözün keserek kollarını tutup eski yerine oturttum. "Hayır, Ela seninle konuşmak istedim sadece" Dedim sabrım tükeniyordu...

"Tamam, özür dilerim abarttım" Dedi başını öne eğerken gözleri dolmuştu... Az önce ki hırçın halinden nasıl da yavru kediye dönüşmüştü birden, gerçekten dengesiz bir kız...

Başını eğmesi hoşuma gitmemişti, elimi çenesine koyarak kaldırdım" Bu başın yere eğmiyecek anlaşıldı mı güzelim?, ayrıca özür dileme." Dedim yalandan sinirli çıkardığım sesimle. 'Güzelim' Dediğim de gözü ışıldamıştı. "Güzelin miyim gerçekten?" Diye sordu safça. Tatlı bir tebessüm yollayıp "Güzelimsin tabii" Dedim, farklıydı bu kız korkuyordu, hırçındı, masumdu. Asla Cemre'ye benzemiyordu...

Ona tebessüm ettiğimden midir nedir? Bilmiyorum fakat ışıldayan gözü bir an da söndü. Yerine simsiyah bir boşluk bıraktı, ne sorunu vardı ki? Gülen yüzümü soldurup " İyi misin" Diye sordum. Gözünden bir yaş aktı. Dayanamadım acısına hissetmişim gibi kalbime bir ağrı girdi benim de. O hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlarken ben de hemen 'Krizi fırsata çevirme' Yöntemi ile kollarımı beline sardım. Saçlarını okşayıp kulağına 'Sorun olmadığına dair şeyler mırıldanıyordum. "A-Abi ben çok korkuyorum. Gülemiyorum ben" Dedi meleğim. Bir saniye abi mi demişti o? 'Abi' Demesinin gelen özgüveni ile daha da sıkılaştırdım belinde ki kollarımı. "Buradayım abimm, korkma sen tamam mı? Yanındayım ben senin abicim" Dedim.

(Arkadaşlar çok erken abi dedi diyebilirsiniz, onu anlık olarak söyledi. Sonrasın da yine ismiyle hitap etmeye devam edecek merak etmeyin)

"Anlat abicim olur mu? Dinlerim ben seni hep. Her şeyi anlat" Dedim saçlarını koklarken. Büyüleyici bir kokusu vardı, onun haricin de birden gülümsemesini merak etmeye başlamıştım. Gülemiyorum demişti, neden ki? Acaba gülerken nasıl gözüküyor? Şimdilik bu soruları sonra sormak için rafa kaldırdım. Hıçkırıkları dindiğin , düzenli nefes alışından uyuya kaldığını anladım. Narin bir şeymiş gibi onu kucaklayıp yatağa yatırdım. Kokusu yüzünden ben de mayışmıştım, zorla da olsa yataktan kalkmıştım tam gidecekken Ela bileğimi tuttu, "Gitme" Sesi kısık çıkmıştı, çok masum duruyordu burdan. Daha fazla ona karşı koyamadım hemen yanına kıvrılarak gözlerimi kapattım.

Ömer'in anlatımı ile

Yarım saatin sonun da sonun da kayıtları bulmuştum. Oynatma tutşuna basarak izlemeye başladım, Emir kendi odasına giriyordu Eray da lavaboya. 5- 10 dakika sonra Emir odasından çıkıp Eray'ın odasına giriyor ondan 1 dakika sonra da Eray giriyordu...

Eray mı yapmıştı yani!

Şakağım da ki damarlar belirginleşmeye başlamıştı bile, biraz ileriye sarıp izlemeye devam ettim. Neredeyse yarım saatlik atlamıştım, Eray'ın odasının kapısı açılmasıyla tüm odağımı oraya verdim. Gördüklerim karşısın da bedenimin gerildiğini hissettim. Yapmıştı o adi pislik kardeşime vurmuştu! Suçu da Ela'ya atmıştı!

Kayıtları tek başıma izlemem doğru mu olmuştu bilmiyorum fakat bunu yapmak zorundaydım. Flash'a aktarıp kayıtları sildikten sonra sinirle kapattım. Zamanı gelince o kardeşime değen ellerini tek tek kıracaktım. Dış kapının kapanma sesiyle odadan hızla kendimi dışarıya savurdum. Sanki mutfağa gidiyormuşum gibi o tarafa yürümeye başladım. Tam girecekken annem "Aa, oğlum bir şey mi oldu?" Diye sordu. Sakinlikle cevapladım "İyiyim annem ya, biraz başım ağrıyorda ağrı kesici almaya gelmiştim" Dedim, aslın da yalan değildi, sinirlendiğim zamanlar başım ağrırdı. Elin de ki poşetleri benim elime tutturup "Dur oğlum, sen bulamazsın ben vereyim sana" Dedi ilaç ararken ardından ekledi "Hayırdır, senin bir sinirlenince başın ağrırdı, neye sinirlendin söyle bir bakim" Dedi 'Anneler bilir' Dermişçesine bir tavırla. "Yok bir şey ya annem, bugün kü olay yüzünden" Dedim geçiştirmek için. "İyi öyle olsun madem" Dedi eline ki ilacı uzatırken, elimde ki poşatleri tezgaha bırakarak elinden ilacı aldım.

Aklıma Ela gelmişti, 'ne yapıyor acaba şimdi' Diye düşünmeden edemedim. En son çok mutsuz görünüyordu. Kontrol amaçlı odasına doğru ilerledi. Kapısı aralıktı, normal de açık bırakmazdı. Kaşlarım benden izinsiz çatılırken gördüğüm manzara ile afalladım. Alaz ve Ela birbirlerine ahtapot gibi sarılmış uyuyorlardı.

Tatlı bir tebessüm kondurdum dudağıma. Huzurlu gözüküyordu, yanakların da kurmuş yaşları görmemeye çalışıyordum.

Fazla durmanın bir manasının olmayacağını düşünerek odama geçtim. Flaşı saklayacak iyi bir yere ihtiyacım vardı...

Şenol'un anlatımı ile

Emir'e bunu kim yaptıysa cezasını çekecekti. Kim benim oğluma el kaldrımaya çalışırdı ki. Anlayamıyordum, daha yeni kavuşmuşken kızımın böyle bir şey yapacağını sanmıyordum. Şimdilik herkes benim için şüpheli listesindeydi.

Askeriye de çalışıyordum, bilgisayarlar ile ilgilendiğim için bir de şirketim vardı. Ağalık bana yakışmıyordu, gerekmediği sürece o işlere girmeyi düşünmüyordum.

Kayıtları ilk başta tek başıma izlemenin daha iyi olacağını düşünerek çalışma odama girdim. Kayıtları ne kadar açmaya çalışsam da olmuyordu, birisi kayıtları silmişti...

Kim yapabilirdi ki bunu? Kayıtların yerini bilen tek ben ve Ömer vardı...

Ömer...

Aniden gelen sinirle odadan çıkarak Ömer'in odasına doğru ilerlemeye başladım. Kayıtları silebilecek tek kişi oydu, eğer Emir'e onları yapan oysa benden çekeceği vardı. Tam içeri girecekken aklıma bir şey geldi. Sadece dünün kayıtlarını sildiyse gelirken çekmişti onu kameralar...

Bir umut geri aşağı için kayıtları karıştırmaya başladım. Yakalamıştım, gördüğüm kişi ile nefesim kesildi sanki...

Nasıl olur?

Bitti canımm okurlarımm. Biraz geç yolluyorum biliyorum fakat ancak bu zaman müsait oluyorum maalesef.

İyi gecelerrrr 🎀❤