"GEL" Diye seslendi. Ah bu aniden gelen cesaretim, bir gün ölürsem büyük ihtimalle bu aniden gelen cesaretim yüzünden olacaktı...

Yavaşça kapının kolunu indirdim, karşım da yarı çıplak elin de telefon çatık kaşlarla bakıyordu. "Ne istiyorsun an-" Kafasını kaldırmadan söylediği şeye karşı hızla lafını kestim, "Abi" Ne kadar da masum çıkmıştı sesim öyle değil mi? Seslenmemle aniden kafasını kaldırdı beni beklemiyor gibiydi. "Senin ne işin ver lan burada , ben seni daha yeni pataklamadım mı?" Hiddetle sorduğu soruya karşılık sadece şunu söyledim. "Sana bir şey söyleyeceğim önemli sonra gideceğim zaten" Ses tonum gayet de yerindeydi, aslın da bir yandan oldukça korkuyordum fakat bunu göstermemeye çalışıyordum.

"Kısa kes" Dedi sakin bir tavırla. Aslın da beni odasından döverek çıkarmasını beklemiştim. Şaşkınlığımı arka plana atarak biraz ilerleyip kapıyı kapattım.

"Abi ben annemleri konuşurken duydum, senden bahsediyorlardı" Dedim tepkisini bakmak için duraksamıştım. "Konuşturtma beni kızım devam et" Dedi abim. "Annem diyordu ki, '19 Sene uğraştım. Bir şeyi bahane et ne olur bilmiyorum ama bizimle kalmasın' Diyordu" Dedim. Kaşları ilk ciddiyetle çatıldı ardından alaycı tavrına geri döndü. "Sana inanır mıyım sence ben, ne malum iftira atmadığın" Dedi. Ah, gerçekten bana inanmasını beklemiş miydim o kim, bana inanmak kim ki?

"Dur bir dinle bitmedi, sonra babam da 'Haklısın ne yapabilirim ki sümük gibi yapıştı gitmiyor' Dedi." Dedim, abimin mimiklerinden bana inanmadığı belli oluyordu. Bir umut inanması için bekledim fakat beni yanıltmamıştı. "Kızım sen benimle kafa mı buluyorsun? Nerden geliyor bu özgüven ben seni bir ayağımın altına alırsam bak ne oluyor!" Açık açık bana inanmadığını söylüyordu fakat ben bir kere takmıştım kendimi ona inandırana kadar gitmeyecektim işte.

"Ama abi, inan bana iftira atmıyorum hem neden böyle bir şey yapayım ki?" Kaşınıyordum biliyordum... "Neden olabilir sence, oradan salak gibimi gözüküyorum he, kıskandın işte beni kızım bana gelen ilgiyi dimi!" Ayağa kalkıp söyledikleri karşısın da şok oldum, aklımın ucundan bile geçmemişti bu. "Abi gerçekten öy-" Devam etmeme izin vermeden yaka paça dışarı fırlattı. "SEN HAYIRDIR LAN, KİMSİN DE İFTİRA ATIYORSUN" Boş koridor da tek onun kükremeleri vardı. Sertçe yere fırlattığından dirseklerim soyulmuştu, baktığım da kanadığını fark ettim. Gözlerim dolmuştu bile. "SANA DİYORUM LAN CEVAP VERSENE" Saçlarımı sertçe kavrayıp aşağı sürükledi, merdivenlerden düşmemek için büyük bir çaba sarf etmiştim. Yatak odasından çıkan annem ve babam ne olduğunu sorguluyorlardı. Beni tam kapının önün de bırakıp anneme açıklama yapmaya başladı. "Anne senin bu koynun da beslediğin kızın var ya. Şimdi gelmiş size iftira atıyor. Yok neymiş siz beni istemiyormuşsunuz da muş muş. Saçmalıyor işte ben de yaka paça dışarı attım, inanmadım." Abimin açıklamasıyla annemin gözleri hızla büyüdü bana baktı, gözlerin de nefret vardı, bir an kendimi bile sorgulamıştım hatta acaba ben mi yanlış duydum diye. O derece bir numara yapıyordu.

"Demek öyle ha, at gitsin şunu dışarı. Yarın kendi gelsin hastaneye" Dedi babam tiksinircesine. Abime baktığım da sinsi sinsi sırıtıyordu. Anlayamamıştım neden bu kadar büyütmüştü ki. Biraz düşünce kafama da ampül yanmıştı. Aslın da o da biliyordu değil mi, konuşulan şeyleri o da duymuştu benim gibi. Beni evden atmak içindi tüm çabaları ve başarılı da olmuştu. "Hala ne bekliyorsun, gitsene" Diye çemkirdi annem. Kendime geldim, silkinerek ayağa kalktım. Yüzlerine dahi bakmadan dışarı çıktım. Hızlı adımlarla apartmandan inerken gözyaşlarım bu anı bekliyor gibi boşalmaya başlamıştı. Derin bir nefes alarak ciğerlerime temiz hava doldurdum. Ne yapacaktım şimdi? Nerede kalacaktım? Yanım da telefonum dışın da hiç bir şeyim yoktu? Ne param vardı-Telefon kılıfını arkasın da ki 20 lira hariç- ne de kalacak yerim...

Buraya kadar mıydı her şey yani?

Aklıma gelen ilk yere doğru ilerlemeye başladım, güneş batmak üzereydi. Parkın içinde olan boş bir banka oturdum, geceyi burada geçirmeyi düşünüyordum en azından diğer yerlere göre daha güvenliydi. Burada daha önce de sabahladığım için benim için yabancı bir yer değildi. Bacaklarımı kendime çekip ağlamaya başladım, gözümden kan gelene kadar ağlamayı düşünüyordum, yavaş yavaş uykum gelirken birinin omzuma dokunmasıyla irkilerek oraya döndüm, benden 5-6 yaş büyük gözüken, esmer tenli bir gençti. "İyi misin? Geldiğinden beri sana bakıyorum ağlaman bir türlü durmadı. İstersen bana anlata bilirsin" Yumuşak sesiyle dedikleri karşısın da şaşırdım, neden beni izlemişti ki? Bedenimi süzdüğün de rahatsızca yerim de kıpırdandım. Morarmış kollarımı ve patlayan dudaklarımı görünce yüzü buruşuyordu. "B-ben iyiyim" Diyebilmiştim sadece onu söylerken bile sesim kısık çıkmıştı. Adam beni duymamış gibi yapıp yanıma oturdu anlaşılan ben anlatana kadar gitmeyecekti. "Bir yabancıya eminim ki anlatmak istemezsin biliyorum fakat beni bir yabancı olarak görme lütfen" Dedi adam. "Benim için yabancı olarak kalsanız daha iyi çünkü asıl ben çevremle değil yabancılarla konuşmayı tercih ederim, ne de olsa ilk ve son defa karşılaşacaklar" İçim de bir cevap verme dürtüsü vardı normal de başka biri olsa duymamazlıktan gelirdim fakat öyle ki bu adama kanım ısınmıştı. "Hm, diğerlerinden farklı bir bakış açın varmış güzel, ben yine de ismimi söyleyeyim. Ben Psikolog Ömer Karakurt " Dedi elini uzatırken, şaşırmıştım adamın psikolog çıkması nasıl bir tesadüftü böyle...