Arkadaşlar lütfen destek olunnn.

❤❤‍🩹

Söylemezdi değil mi?

Abim her tokat attığın da gelirdim buraya. Patlayan dudağıma merhem sürerdi. Normal de ayda bir geldiğimden sormazdı nedenini susardı fakat ne zaman daha sık gelmeye başladığım da artık sessiz kalamadı. Mecburen anlatmak zorun da kalmıştım ben de.

Tedirgin dolu bakışlarımı yönelttim yeniden. Gözlerini yumup 'sorun yok' dercesine bakış atınca, rahatlayarak tuttuğum nefesi dışarı verdim. Odaya adımımı atmamla tüm bakışlar bana döndü. İlk ailem diyemeyeceğim adi kişileri gördüm. Gözlerinden mutluluk akıyordu resmen,

bizden bu kadar kurtulmak istediklerini bilmiyordum...

Ardından bakışlarım anne ve baba adayı olacak kişilere ve yanın da ki kız ve oğlana çevrildi. Anne adayında ilk dikkatimi çeken şey ela gözleri oldu. Daha dikkatli incelediğim de tıpatıp ona benzediğini fark ettim. Bu sefer gözlerimi baba adayına çevirdiğim de resmen şok oldum.

Aynı benim gibi dik duruşluydu, gözleri bir o kadar soğuk bakarken yüzün de sıcak bir tebessüm vardı. Doktorun yalandan öksürmesiyle kendime geldim. Boş bulduğum-çakma ailemden uzak olan- bir yere oturdum.

Fırtına öncesi sessizliği vardı.

"Herkes burada olduğuna göre teste başlayabiliriz. " Dedi, ardından ekledi "Çift yumurta ikizi olduğunuz için biriniz verse yeter o yüzden kim verecekse benimle gelsin. " Demesiyle bakışlarım abime döndü.

iğnelerden korktuğumu biliyor...

'Ne bakıyorsun, hadi' dercesine kaşlarını kaldırdı. Ben ve yine imkansız umutlar...

Ayağa kalkıp kan verilecek yere doğru ilerlerken, karşı taraftan erkek olanın vereceğini gördüm.

Koltuğa oturup gözlerimi sımsıkı yumdum. Doktor zaten iğnelerden korktuğumu biliyor olmalı ki, koltuğun derisine tırnaklarımı geçiren elimi nazik bir tavırla tutmuştu. Kan alındıktan sonra hala gözlerimi açmamıştım, ta ki Doktor'un elini çekip başka birinin elini elime hapsetmesiyle. İçim sıcacık olmuştu birden sıkıca yumduğum gözlerimi şaşkınca açtım. Karşım da baba adayını görmemle şaşkınlığım ikiye katlandı.

Sıcak bir tebessüm yolladı bana, hoştu gülüşü içimi isyan türden. Ben de ona tebessüm edecekken bakışlarım aniden annemi buldu. Gözlerini 'sakın' dercesine büyütüyordu.

Aklıma dank etti, gülümsemseme...

Neden korkmamıştım o adam tebessüm edince, hemen eski haline bürünerek elimi istemeye istemeye çektim. Çekmemle gözlerin de ki hayal kırıklığını görmem bir oldu. Normal de bu tarz şeyleri umursamayan benim içim de bir şeylerin burkulduğunu hissetmiştim. Dikkatli adımlarla oturduğum yöne ilerledim.

"Sonuçlar iki saat içerisinde çıkar, iyi günler" Diyerek odadan çıktı doktor. Baş başa kalmıştık iki aile...

"Ela, açsan kantine inelim hem de tanışmış oluruz, ister misin? " Anne adayının söyledikleriyle afalladım, alışık değildim önemsenmeye. Tam kabul etmek için ağzımı açmıştım ki annem benden önce davrandı "Ne münasebet, açsa ben doyururum herhalde" Demesiyle ağzım sonuna kadar açıldı. Galip ten sesler duymaya başlamıştım artık. "Tanışmak için demiştim ben " Dedi anne adayı. Ben hala olanları kavrayamadan ikisi birbirine laf sokmaya başlamıştı bile. Ayağa kalktım, biraz daha bura da durursam eğer her an birine patlayabilirdim. İkisin de bakışları bana çevirilince irkildim.

ilgiye alışık değildim...

"Lavaboya kadar gideceğim" Dedim her iki taraf için de açıklayarak. Ardın hızla kendimi attım, ardından adımlarımı doktor Ahmet abinin yanına ilerledim. Tek başımıza iken samimi konuşurduk, o benim ikinci babam olmuştu...

Her şeyini onunla paylaşır olmuştum. Aramızda hasta-doktor ilişkisinden ziya de baba-evlat ilişkisi vardı. 40lı yaşlarda orta boylar da esmer kır saçlı bir adamdı.

Bir hasta ile konuşuyordu, bölmemek adına sessiz kaldım. Hafifçe gözlerini bu tarafa çevirdi, hastaya bir kaç şey daha söyledikten sonra onu gönderip bana döndü. "Bir sorun mu var kızım"

Kızım..

Daha kendi öz babam bile bana bir kere kızım dememişti...

"Şey, Ahmet abi.. " Dedim gözlerimi hafiften kaçırırken.

"Ne oldu kızım, iyi misin? " Diye sordu. Tatlı telaş sarmıştı.

"Abi, durumumdan bahsetmesen olur mu? " Dedim utana sıkıla. Rahatlarmışçasına nefesini verdi. Değişen mimiklerinden anlamıştım ne dediğimi anladığını. "Neyden bahsediyorsun kızım" Dedi salağa yatarak.

Gittikçe sabrım tükeniyordu., zaten diken üstündeyim.

"Abi şeyden iştee.. " Dedim hala söylemezken. "Neynkızım, 'şey' ne? "

Resmen bilerek yapıyordu. Çıldırmak istiyordu sanırım ve başarmıştı.

"Psikiyatri desteği aldığımı diyorum" Sesim haddinden fazla sesli çıkmıştı, hatta bir kaç kişi dönüp bize bakmıştı. Hızlıca etrafa bakındım tanıdık var mı diye.

Yeniden Ahmet abiye döndüğüm de gülmemek için dudaklarını birbirine batırmıştı.

"Tamam, ufaklık. Zaten sen söylemeseydin de sen izin vermediğin sürece asla söylemem bilirsin fakat bunu saklama iyi olmaz. Hazır olduğun zaman anlat" Dedi babacan bir tavırla. "Tamam abi teşekkür ederim" Dedim. Gitmek için dönecekken midemin gürültüsünü işittim.

"Hmm, bazıları acıkmış sanırım" Dedi. Utançtan yerin dibine girmek üzerindedir resmen. Başımı haiften eğdim.

"O zaman şöyle yapıyoruz. Yemekhaneye iniyoruz sen yemek yiyiyorsun ben de neden bugün ayrı geldiğinizi öğreniyorum" Dedi, anlamıştı tabi ki bir şeyler olduğunu. İtiraz edemezdim o yüzden mecbur kabul ettim.

Ulan midem şimdi sırası mıydı?

❤❤‍🩹

Bölüm sonucu

Bu diğerlerinden daha uzun olduu.

Sizca başkası duydu muuu?

Ömer kim sizceee?

desteklerinizi bekliyorummm.