"Anne!" Diye bağırarak annesine doğru koşuyordu minik Gökçe. Çok severdi annesini. Ama annesinin onu sevmediği muammaydı. "Bak televizyonda senin sevdiğin program çıkmış." Henüz 4 yaşındaydı Gökçe ama yaşıtlarının sevdiği, oynadığı şeylerin birçoğunu sevmeyip, oynamıyordu. "Ne var be?!" "Ya sen gidip oyun falan oynasana sürekli anne, anne, anne. Ayrıca benim sevdiğim programdan sana ne?!" Babası o daha doğmadan önce ölmüştü Gökçe'nin. Anneside Gökçe'yi en başından beri istemiyordu zaten. Ama yetimhaneye de vermiyordu. "Tamam, anne." Dedi minik Gökçe. Annesi ona ne kadar kötü davranırsa davransın Gökçe onu hep sevmenin bir yolunu buluyordu. Mesela annesi ona vuruyordu; "Annemi çok kızdırdım, o yüzden bana vurdu." diye düşünerek bütün şunu kendinde arıyordu. 4 yaşındaydı o daha. Küçücüktü;sevgiye, bakıma muhtaçtı. Ama annesi hiçbir zaman ona sevgisinden sunmamış, altını değiştirip, karnını doyurmaktan başka hiçbirşey yapmamamıştı. "Ben markete gidiyorum. Evde kal!" Sesi duyuldu Gökçe'nin annesi Nermin'den. Bunu der demez evden çıkmıştı Nermin. Market evlerinin hemen karşısındaydı. Ama o aradan çok fazla araba geçiyordu. Hatta bir kere az kalsın eziliyordu Nermin. Minik Gökçe'nin annesi evden çıktıktan birkaç dakika sonra şiddetli bir fren sesi duyuldu. Daha sonra insanların bağırışları, ambulans ve polis sesleri birbirine karıştı.

Bugünden geriye kalan ise yetimhanede büyümüş, insanlara kolay kolay güvenip kendini açamayan, dışarıdan sapasağlam görünsede içinde derin yaralar olan "Gökçe" adında bir kız olmuştu...

Selamlaarr arkadaşlaarr. Bu bölüm Gökçe'nin nasıl bir çocukluk geçirdiğini anlatan özel bir bölüm oldu. Yani normal bölümler arasında değil. Bu arada kitabım hakkında ki düşüncelerinizi yorumlarda belirtirseniz çookk sevinirim. Öpüldünüüüzz😽🤍