1. BÖLÜM

0(530).........: senden ne kadar iğrendiğimi daha önce söylemiş miydim

Ömer: kimsin sen?

Elimdeki şişede kalan son yudumu içip telefona gelen bildirime baktım. Beni herkesten çok tanıyan adam kim olduğumu sorguluyordu. Sinirle annemin eski telefonunu fırlatmak istedim. Kendi numaramdan yazamazdım , aldığım yeni hattı takacak başka bir telefon da yoktu. Sakin kalmaya çalıştım. O telefon bana lazımdı. Yıllardır yapamadığımı, içimde kalan her şeyi bu telefon sayesinde ortaya dökecektim. Tabi beni engellemezse.

0(530).....: ne ilgilendiriyor ki seni. Her zamanki gibi umursamaz olsana. Çevrendeki kırıp döktüğün insanlardan biriyim işte

Ömer: gece gece insanı sinirlendirme. Varsa bir sorunun gel yüzüme söyle

Bu kadar içmesem yazamayacağım her kelime yavaş yavaş ekrana dökülmeye başladı. Beni tanımaması gerekiyordu. Bunu aklımın hep bir köşesinde tutup dikkatli olmalıydım.

0(530).....: yüzünü gören mi var? Söylesene en son eve ne zaman uğradın?

Ömer: Deniz bak eğer yazan sensen oraya gelirim kardeş falan dinlemem o telefonu yediririm sana.

0(530)......: ne kadar oldu kardeşini görmeyeli sen önce onu söyle? Nasıl olduğundan haberin var mı?

Ömer: Deniz siktir git.

0(530).....: Deniz değilim

Beni deniz sanması şaşıracağım bir durum değildi. Kardeşiyle arası iyi değildi. Hiçbir zaman abilik yaptığını da görmedim. Varsa yoksa mesleği, işi, hastaları. Umrumda olan tek şey kariyeriydi. Çevresindekileri görmez, değer vermez , ilgilenmezdi. Yıllardır ailesinin yaşadığı eve toplasan belki 3 kere gelmiş, yarım saat durmuş arkasındakilerin gözyaşlarını umursamadan çekip gitmişti. Senaryo her zaman aynıydı. Ömer çok uzun zaman sonra eve geleceğinde Ayşen teyze masalar hazırlardı, sevdiği her şeyi yapar , günlerce heyecanını herkese anlatırdı. Ömerse gelir Ayşen teyzenin özenle hazırladığı hiçbir şeye dokunmaz soğuk bir kaç kelimeden sonra giderdi. Benimse yılın en sevdiğim zamanları Ömerin geldiği zamanlardı. Yıllar sonra onu sadece bir kaç dakika bile olsa görebilmek bana iyi gelirdi. Hatta bir keresinde konuşmaya bile çalışmıştım. Arabanın sesini duyar duymaz aşağı inmiş koşar adımlarla ona sarılmaya gidiyordum. Onun yaptığı tek şey ise acelem var sonra görüşürüz diyip yanımdan hızlı adımlarla çekip gitmekti. Ömer buydu işte kırar döker farketmezdi bile. Çocukken kahramanımdı son yıllarda ise en büyük nefretim.

Ömer....: son kez soruyorum kimsin?

0(530)....: öğrenmeyeceksin Ömer. Bu sefer senin istediğin gibi olmayacak.

Ve beni şaşırtmayacak o hareket Ömer'den geldi. Beni engelledi. Geç bile kalmıştı. Ona olan nefretimi kusmama bile izin vermemişti. Sabah erken kalkacaktım ve bu sefer beni gördüğünde sırtını dönüp gidemeyecekti. E tabi henüz bunun farkında değildi.