Bazen öyle çaresiz anlar yaşarsınız ki hiç bir çözümü olmaz.

Ben de şu an tam öyle bir çaresizlik yaşıyordum.Dört bir tarafım ateşle çevrilmiş,nefes dahi alıcak oksijenim kalmadığı bu ateş çemberindeydim.Düştüğüm yerden kalkamıyordum.Bi yandan hıçkıra hıçkıra ağlıyor bi yandan kolumu tutuyordum.Sanırım kolum kırılmıştı.Çünkü hareket dahi ettiremiyordum.Allahım sen yardım et.

Hala aklım almıyordu.Karargahta nasıl bomba patlatılmıştı.Etrafima bakmamaya çalışıyordum.Çünkü etraf ceset doluydu.Ve ben eyer bakarsam daha fenalaşıcağımı biliyordum.Her yerde insan ların kopan uzuvları vardı.

Artık bilincimi açık tutmakta çok zorlanıyordum.Nefes dahi alamıyordum.Yavaş yavaş gözlerim kapanmaya başladı.Tam gözlerim kapanırken ateşlerin arasında benim olduğum tarafa doğru birinin koştuğunu gördüm...

4 SAAT SONRA

Birileri konuşuyordu.Ama kim?Sesler tanıdık geliyordu.Yavaş yavaş duymaya başlamıştım.

"Lan bu niye hala uyanmadı.Bişey olmamıştır dimi?!"deyenin abim olduğunun analmıştım o gür sesinden.

"Murat sakin ol doktor dedi ya az sonra uyanır.Kız o kadar havasız kalmış ne diyosun?"diyenin de yumuşak sese sahip olan yengemin olduğunun anladım.

Gözlerimi bir türlü açamıyordum sanki kipriklerim bir birine yapışmıştı.Sonra bi anda bi hıçkırık sesi duydum.Ama bu ses bi kadının olmayacak kadar kalın bir sesti.

Siktir.Abim ağlıyodu.Ama neden?

"Hepsi öldü Nazlı.Yanyana silah tuttuğum adamlar öldü!"dedi.Giderek ağlaması şiddetleniyordu.Ben abimi hayatimd abi kere aglarken görmüştüm.O da yengemin hamile olduğunu duyduğunda ağlamıştı.Ama o da sevinç göz yaşıydı.İlk defa abimi üzüldüğü bişey için ağlarken görmüştüm.

Şimdi ise silah arkadaşları şehit olduğu için ağlıyordu.Koskoca karargahı patlatmışlardı.Elbette şehitler olucaktı.Kim bilir kaç kişi canından olmuştu.Kim bilir kaç eş,anne ve baba şehit edilmişti.Bunları düşünürken gözümden bir damla yaş aktı.

Gözlerim yavaş yavaş açılıyordu.İlk görüşüme beyaz hastane tavanı giridi.Sonra yavaş yavaş kafamı idanın köşesine çevirdim.Daha benim uyandığımı görmemişlerdi.Abimin sol tarafında kan izleri vardı.Yengem abimin yüzünü avuçlarının içine almış alınlarını birlestirmişti.İkiside aynı enim gibi ağlıyordu.

Yengem,"Onların eceli de buymuş.Rabbim mekanlarını cennet eylesin."dedi.Sonra dudaklarını abimin dudaklarına yaklaştırıp bi buse kondurdu.Abim de yengemin yüzünü koca avuçlarının içine alıp dudaklarına yapıştırdı.Resmen kadının dudaklarını sömürüyordu.

Tam ağzımı açıp bişey diycekken,"Sen de seni kurtardığım için bana bi ödül vermek istermisin doktor?"dedi.

Kafamı kaldırip baktığımda yüzü gözü duman lekesi olmuş gözlerindek iki damla yaş düşmüş yanağinda durmuş bir yüzbaşı Yavuz gördüm.

》》》》》》》》

Umarım beğenirsiniz.

Yorum yapıp beğenmeyi unutmayın.

Seviliyosunuz...😘