Kitapta okuduğum satırlar, ruhumun ürpermesine neden oldu.

Bir karakterin kitabın sonunda, acıklı sonunu yazan kelimelerin bir araya gelmesiyle hüzün duygusunu gün yüzüne çıkarttı.

En acıklısıydı o sonlar...

Ruhu güçsüzleştiren en tehlikeli zehirdi.

Boşluk hissi verirdi, yüreğe bir kör düşerdi sanki.

Mutlu sonlar, huzurlu boşluk hissi verirken

Hüzünlü sonlar, bir karakterin hayatını kaybetmesinin acısını yaşatırdı, kalplerde.

Bu boşlukların dolması bulutlarda durmak istemek kadar zor, yeni bir kitaba başlayıp yeni karakterlerle tanışmak kadar kolay olsada etkisi ömür boyu sürerdi...

Gözlere ise damla damla yağmur yağardı sanki...

Mendille silinsede göz kapakları, taşardı okyanuslar.

Sığmazdı gözlere...